Op zoek naar Mala

Omdat ik me geen raad meer weet, schreef ik onderstaand verhaal naar Spoorloos en Reunited (nieuw programma op rtl). Mochten jullie nog andere tips hebben via welke organisatie of op welke manier ik mijn India-zusje Mala terug kan vinden, dan hoor ik dat heel graag!

'Vandaag is ze jarig……mijn bijzondere zusje Mala en wordt ze 21 jaar. Ik leerde haar en haar vriendinnetje Jeyakodie in 2006 op het project Jet in Zuid-India kennen. Twee prachtige, verlegen en bijzondere meisjes. Omdat er geen slaapplek op het project voor mij was, sliep ik in het dorpje bij mensen die als enige een extra kamertje hadden. Mala en Jeyakodie mochten met mij mee, zodat ik er niet alleen was. Voor het eerst van hun leventje sliepen ze niet op de grond, maar op een stretcher naast mij. Vol verwondering luisterden ze naar de muziek die uit mijn mp3 spelertje kwam. Een bijzondere kennismaking……..

Mijn naam is Annemieke van den Broek,
36 jaar en woonachtig in Eindhoven. In 2003-2004 heb ik mijn eerste reis naar een straatkinderenproject in Zuid-India gemaakt. Dit was een half jaar met mooie, leuke, indrukwekkende maar ook verdrietige ervaringen. Het heeft me heel wat jaren gekost om de juiste balans te vinden tussen India en mijn leven in Nederland. Het oprichten van Stichting Kindia in 2005 was de eerste stap. Met een groepje mensen zijn we begonnen om, door middel van het organiseren van kleine activiteiten, geld in te zamelen. Dat is nu uitgegroeid tot een goed draaiende stichting met vele vrijwilligers en prachtige initiatieven.

In 2006 maakte ik kennis met JET, een project voor lichamelijk gehandicapte, veelal verstoten, kinderen uit zeer armoedige omstandigheden. De financiële situatie was zeer zorgwekkend. Directeur Raja was wanhopig op zoek naar hulp want zijn gezin kon de zorg voor de kinderen financieel niet meer opgebracht krijgen. Al deze kinderen hebben niet alleen voedsel, kleding, een slaapplaats en scholing nodig, maar ook nog eens extra lichamelijke verzorging.

Eén van de kinderen die ik er ontmoette was Mala. Een meisje van toen ongeveer 11 jaar oud. Ze woonde al een paar jaar op JET. Mala was niet gewenst in haar familie. Haar moeder had zelfs gif ingenomen om haar, omdat ze een meisje was, te doden in de baarmoeder. Mala overleefde, maar miste bij geboorte een onderarm. Hoe erger kon haar leventje beginnen? Een meisje met een handicap, ongewenst en verwaarloosd door haar moeder en broer, verlaten door haar vader.
Mala had helemaal geen eigenwaarde en zelfvertrouwen, maar kwam gelukkig op JET terecht.

In al die jaren dat ik haar ken, heb ik Mala zien groeien. Letterlijk, maar ook haar zelfvertrouwen. Mala was een hele goede leerling en mocht op kosten van mijn stichting gaan studeren. Tussen de ‘normale’ kinderen zag ze dat ze niet onder deed voor de rest en hoorde ze zelfs bij de besten van de klas.
Halverwege haar studie, Mala was toen een jaar of 18 stond plotseling haar broer voor de deur. Hij had een baan, wilde Mala mee naar huis nemen en zou verder wel haar studie bekostigen. Een vreemd verhaal wat later ook niet waar bleek te zijn. Mala kwam er thuis achter dat haar moeder en broer haar wilden uithuwelijken en liep weg, terug naar JET. Daar kon ze echter zonder toestemming van haar familie niet blijven. Vervolgens ging Mala in hongerstaking. Tegen haar familie zei ze: ”ik krijg prachtige kansen op JET en ik wil werken aan een betere toekomst. Als jullie me die kans niet willen geven, en niet het beste met me voor hebben, dan ben ik liever dood.” Haar moeder zag dat het menens was en gaf uiteindelijk Mala toestemming om terug naar JET te gaan en verder te studeren.

Begin 2014 heb ik Mala voor het laatst gezien en geknuffeld. Gemotiveerd ging ze iedere morgen met de bus naar school en ’s avonds zat ze uren te studeren.
In april 2015 behaalde Mala haar diploma Bachelor in Arts! Wat ben ik trots op deze kanjer en wat had ik deze mijlpaal graag met haar willen vieren toen ik in juli 2015 weer op het project was.
Mala was er echter niet meer…………

Haar broer is haar, met haar vader die ze 20 jaar niet had gezien, op komen halen. Mala had nu immers haar diploma en was thuis ‘nodig’. Waar dat thuis was, was niet duidelijk, want zowel vader als broer hadden geen duidelijk verblijfplaats. Zodra ze gesetteld waren, zouden ze contact opnemen.

En dat is nu ruim een jaar geleden. Sindsdien hebben we niets meer van Mala gehoord. Ze is mijn kleine dappere India zusje en ik zou zo graag weten of het goed met haar gaat. Ze zal vast getrouwd zijn, maar heeft ze een lieve man getroffen en is ze gelukkig of wordt ze als slaaf behandeld?
Geen adres, geen telefoonnummer, geen familie die weet waar ze zijn………ik weet niet hoe ik haar kan terugvinden.'