'Onze kids'
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
24 Januari 2011 | India, New Delhi
Zo af en toe kom ik in een situatie die me diep raakt. Ontroerd.....omdat onze kids tijdens een lunch bij Jwala Home zo lief met deze meiden (geestelijk gehandicapte meisjes) omgaan. Vrolijk.........als ik de blije en opgewonden koppies zie tijdens ons dagje uit aan zee. Of verdrietig........als ik meer kom te weten over de achtergronden van de kinderen.
Zoals tijdens mijn bezoekje aan Kamala’s ‘thuis’. Kamala is een meisje van 15 en woont sinds ze 6 jaar is op JET. Ze is gehandicapt door de gevolgen van polio, maar kan zich best redden. Ze kan lopen, maar moeizaam en haar linkerhand kan ze niet gebruiken. Haar vader heeft toen ze nog heel jong was zelfmoord gepleegd en haar moeder heeft vlak daarna Kamala, haar zus en Kamala’s oma verlaten om naar haar eigen familie terug te gaan. Haar zus is inmiddels uitgehuwelijkt en woont niet meer bij oma. In de vakanties gaat Kamala terug naar haar oma.
Deze vrouw woont net buiten een dorpje in een stil gebied. Een piepklein huisje, een stalletje er naast, buiten een paar houtblokken met daarop een kookpot en in het gras vijf geitjes. Meer niet. Bijzonder is het om op dit plekje te staan. Te midden van inmense armoede, maar samen met Kamala die trots haar oma aan ons voorstelt en hun huisje laat zien. Deze mensen weten zich zonder enige vorm van luxe en toekomstperspectief te redden. Ze klagen niet, accepteren hun leven zoals het is en proberen er het beste van te maken. Maar in hun ogen zie ik het verdriet.
Bij het weggaan bedankte ik Kamala’s oma voor haar gastvrijheid en vertelde ik dat ik haar graag een nieuwe sari wil geven en haar later wil helpen met iets structureels. Met een verdrietige blik keek ze me aan, bedankte me, en zei dat het haar speet dat zij Kamala geen goede toekomst kan geven. Slik...., met op de achtergrond haar weinig bezit, besefte ik me maar weer eens hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen in het rijke Nederland te zijn geboren.
Op de terugweg verontschuldige Kamala zich dat ze ons alleen maar een bekertje water aan had kunnen bieden en niets te eten. Ik hoop dat ik haar echt duidelijk heb kunnen maken dat dat helemaal niet erg was.
Mala vertelde me net haar verdrietige achtergrond verhaal. Continu twijfelend over haar Engels, maar aangemoedigd door mij dat ik haar best begrijp, vertelde me ze over haar familie die haar niet gewenst had en dat haar moeder gif had ingenomen om abortus te plegen. Wat dus niet lukte, maar wel veroorzaakte dat Mala zonder linkeronderarm en linkerhand is geboren. “Me small, my mother wendam (wilde me niet). My father, my brother, me no help.” Ze beseft het zelf allemaal zo goed.
Beide meiden, Kamala en Mala, zijn nu verder aan het studeren met hulp van Kindia. Ze doen reuze hun best en Mala is zelfs de op een na beste studente van haar klas!
Net als Mala kunnen de meeste kinderen ons heel wat met Engelse woordjes en gebaren duidelijk maken:
- Ik vertel aan Santhiya (15 jaar) dat we Han en Nettie in Chennai gaan ophalen. Santhiya wil graag dat ik namens haar en de andere kids Nettie de groetjes doe: “Sister, you Chennai going, please my talking and all the children to Nettie. Ok?”
- Regelmatig hebben de kinderen hier luis. Dat is iets heel gewoons, niets om je voor te schamen. Priya (9 jaar) zit naast me en wil weten of ik luis heb, zodat zij die uit mijn haar kan halen: “Sister? You hair, animals?”
- Nissanth (11 jaar) wil zeker weten dat ik niet mee ga: “Sister, you no come?”
- De kids zijn enorm behulpzaam naar de andere kids toe maar ook naar ons. Regelmatig klinkt het dan ook: “Sister, me help?”
Eergisteren (zaterdag) zijn we een dagje met de kids uit geweest. Naar Puducherry: het strand en een grote speeltuin. Vroeg ons bed uit, een aantal uurtjes rijden in twee kleine busjes en dan dolle pret! Met kleren en al de golven over je heen laten komen, elkaar nat spetteren en plezier maken. Het was de lange rit meer dan waard. We hebben met z’n alle genoten, ik nog het meest van die stralende kinderoogjes! Op dit moment leggen we de laatste hand aan de eerste twee mozaiekbankjes. De laatste steentjes zijn geplakt, vanmiddag ga ik een poging wagen ze te voegen. Het mozaieken werd wel wat bemoeilijkt door de zon die de tegellijm te snel deed drogen en door de kippen die regelmatig een net geplakt steentje wegpikten. Maar het resultaat tot nu toe mag er zijn!
Ook is een aantal kinderen zojuist begonnen om weer een wite muur te voorzien van kleurrijke tekeningen. Ze weten wat ze te doen staat en zijn dan ook enthousiast aan de slag gegaan.
Morgen verlaten Anne, Nettie en Han het project alweer. De tijd vliegt, want ook ik ben alweer op de helft van mijn tijd hier. Maar daar denken we nog even niet aan! De komende twee weken kan ik rustig aan doen. De meeste actiepunten heb ik al af kunnen strepen en de meeste bezoekjes aan vrienden en projecten heb ik reeds gedaan. We gaan dus gewoon lekker door met mozaieken en verder genieten van de kids en de mooie rustige omgeving.
groetjes, Anamika
Zoals tijdens mijn bezoekje aan Kamala’s ‘thuis’. Kamala is een meisje van 15 en woont sinds ze 6 jaar is op JET. Ze is gehandicapt door de gevolgen van polio, maar kan zich best redden. Ze kan lopen, maar moeizaam en haar linkerhand kan ze niet gebruiken. Haar vader heeft toen ze nog heel jong was zelfmoord gepleegd en haar moeder heeft vlak daarna Kamala, haar zus en Kamala’s oma verlaten om naar haar eigen familie terug te gaan. Haar zus is inmiddels uitgehuwelijkt en woont niet meer bij oma. In de vakanties gaat Kamala terug naar haar oma.
Deze vrouw woont net buiten een dorpje in een stil gebied. Een piepklein huisje, een stalletje er naast, buiten een paar houtblokken met daarop een kookpot en in het gras vijf geitjes. Meer niet. Bijzonder is het om op dit plekje te staan. Te midden van inmense armoede, maar samen met Kamala die trots haar oma aan ons voorstelt en hun huisje laat zien. Deze mensen weten zich zonder enige vorm van luxe en toekomstperspectief te redden. Ze klagen niet, accepteren hun leven zoals het is en proberen er het beste van te maken. Maar in hun ogen zie ik het verdriet.
Bij het weggaan bedankte ik Kamala’s oma voor haar gastvrijheid en vertelde ik dat ik haar graag een nieuwe sari wil geven en haar later wil helpen met iets structureels. Met een verdrietige blik keek ze me aan, bedankte me, en zei dat het haar speet dat zij Kamala geen goede toekomst kan geven. Slik...., met op de achtergrond haar weinig bezit, besefte ik me maar weer eens hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen in het rijke Nederland te zijn geboren.
Op de terugweg verontschuldige Kamala zich dat ze ons alleen maar een bekertje water aan had kunnen bieden en niets te eten. Ik hoop dat ik haar echt duidelijk heb kunnen maken dat dat helemaal niet erg was.
Mala vertelde me net haar verdrietige achtergrond verhaal. Continu twijfelend over haar Engels, maar aangemoedigd door mij dat ik haar best begrijp, vertelde me ze over haar familie die haar niet gewenst had en dat haar moeder gif had ingenomen om abortus te plegen. Wat dus niet lukte, maar wel veroorzaakte dat Mala zonder linkeronderarm en linkerhand is geboren. “Me small, my mother wendam (wilde me niet). My father, my brother, me no help.” Ze beseft het zelf allemaal zo goed.
Beide meiden, Kamala en Mala, zijn nu verder aan het studeren met hulp van Kindia. Ze doen reuze hun best en Mala is zelfs de op een na beste studente van haar klas!
Net als Mala kunnen de meeste kinderen ons heel wat met Engelse woordjes en gebaren duidelijk maken:
- Ik vertel aan Santhiya (15 jaar) dat we Han en Nettie in Chennai gaan ophalen. Santhiya wil graag dat ik namens haar en de andere kids Nettie de groetjes doe: “Sister, you Chennai going, please my talking and all the children to Nettie. Ok?”
- Regelmatig hebben de kinderen hier luis. Dat is iets heel gewoons, niets om je voor te schamen. Priya (9 jaar) zit naast me en wil weten of ik luis heb, zodat zij die uit mijn haar kan halen: “Sister? You hair, animals?”
- Nissanth (11 jaar) wil zeker weten dat ik niet mee ga: “Sister, you no come?”
- De kids zijn enorm behulpzaam naar de andere kids toe maar ook naar ons. Regelmatig klinkt het dan ook: “Sister, me help?”
Eergisteren (zaterdag) zijn we een dagje met de kids uit geweest. Naar Puducherry: het strand en een grote speeltuin. Vroeg ons bed uit, een aantal uurtjes rijden in twee kleine busjes en dan dolle pret! Met kleren en al de golven over je heen laten komen, elkaar nat spetteren en plezier maken. Het was de lange rit meer dan waard. We hebben met z’n alle genoten, ik nog het meest van die stralende kinderoogjes! Op dit moment leggen we de laatste hand aan de eerste twee mozaiekbankjes. De laatste steentjes zijn geplakt, vanmiddag ga ik een poging wagen ze te voegen. Het mozaieken werd wel wat bemoeilijkt door de zon die de tegellijm te snel deed drogen en door de kippen die regelmatig een net geplakt steentje wegpikten. Maar het resultaat tot nu toe mag er zijn!
Ook is een aantal kinderen zojuist begonnen om weer een wite muur te voorzien van kleurrijke tekeningen. Ze weten wat ze te doen staat en zijn dan ook enthousiast aan de slag gegaan.
Morgen verlaten Anne, Nettie en Han het project alweer. De tijd vliegt, want ook ik ben alweer op de helft van mijn tijd hier. Maar daar denken we nog even niet aan! De komende twee weken kan ik rustig aan doen. De meeste actiepunten heb ik al af kunnen strepen en de meeste bezoekjes aan vrienden en projecten heb ik reeds gedaan. We gaan dus gewoon lekker door met mozaieken en verder genieten van de kids en de mooie rustige omgeving.
groetjes, Anamika
-
24 Januari 2011 - 15:09
Saskia:
Wat een verhalen van de meiden... pff wij boffen maar hier. Maar gelukkig hebben ze nu een fijn 'thuis' bij JET. De tijd gaat snel dus geniet nog maar lekker.
groetjes Saskia -
24 Januari 2011 - 15:22
YbC:
Ha Annemieke,
Ontroerend weer wat je schrijft, ik heb het de kids voorgelezen, ze zeiden dat ons oude gangkastje wel bij oma mag staan.
Maak je veel foto's van je bankje !!
Ga morgen met Paul schaatsen, haha
Gr. -
24 Januari 2011 - 15:37
YLS:
Nou ja, ik heb net een reactie geplaatst maar hij komt er niet te staan... Fraai zeg. Ik schreef dat ik kippenvel van je verhaal kreeg en dat je nichtje naar ieder vliegtuig zwaait en MIMA roept!!
En dat je nog maar heerlijk moet genieten, je hoeft 'pas' over 2 weken naar huis, bent nét op de helft! Duurt nog héél lang, maar Esmée zal blij zijn als je er weer bent!
Dikke kus
enne wie is YbC eigenlijk??? -
24 Januari 2011 - 15:52
Rik Vangangelt:
Hee Annemieke,
Zeer aangrijpend weer je verhaal...
Gelukkig houdt je de kinderen flink bezig en maak je er weer een mooie tijd van!
Geniet er maar van.
Xx Rik -
24 Januari 2011 - 16:36
Mister X:
Ik kan het ook allemaal niet meer volgen ;-)
YLS is your little sister? Maar wat YbC nou weer moet betekenen?
Bedankt voor weer een verhaal Mieke! -
24 Januari 2011 - 16:37
Moniekske:
Tranen in mijn ogen....wat doe je veel goeds daar Miekske!! Succes met het mozaiek-bankje en dat schaatsen is niet alleen met Paul, jawel ik heb schaatsen gekocht en ga ook en ben blij als ik overeind blijf :). Je hoort het nog. Veel plezier en good luck daar en vooral veel genieten!!! -
24 Januari 2011 - 16:43
Moniekske:
YbC is denk ik Your big Colleague en wie is dan Mister X ?? -
24 Januari 2011 - 17:38
Evi:
Klinkt weer als een waar avontuur! Veel plezier daar!
Groetjes Evi -
24 Januari 2011 - 18:43
Jan:
zoals jij schrijft komt het binnen als een film, emotioneel, pakkend en met een vleugje vrolijkheid. De lezers snappen zó veel beter dat het goed is wat er gedaan wordt voor "onze kids" Geniet nog van 2 overgetelijke weken! -
24 Januari 2011 - 20:55
Rianne Vogels:
Heeey Vrouwke,
Blijven genieten, de tijd vliegt!
Mooi verhaal.
Vandaag is ma jarig en morgen pa... hier gaat het ook allemaal gewoon door.
Groetjes Rianne -
25 Januari 2011 - 06:38
Kees V D Akker:
Wat een aangrijpend verhaal het heeft mij ook geraakt.
Alle goeds,
Kees -
25 Januari 2011 - 08:06
Monique:
Hoi 'Anamika',
Wat een mooi en ontroerend verhaal heb je geschreven. Ik sta weer even met 2 benen op de grond. Ze boffen daar maar met jou. Fijne tijd nog en succes met al het goede werk!
groetjes, Monique Fuchs -
25 Januari 2011 - 19:08
YyA:
Wat een mooi en aangrijpend verhaal weer. En dan ook nog aan mij denken en me eventjes opbellen!
Geniet er nog met volle teugen van!
Lieve groetjes. -
25 Januari 2011 - 21:17
Ninja:
Lieve Annemieke,
Jeeh wat ontroerd je verhaal me! Ik ben er stil van.
Wat is het geweldig wat jij daar voor hen doet!
Heel veel succes met je plannen en genietse van de liefde van de mensen die je daar ontmoet.
Liefs uit Hank
-
27 Januari 2011 - 10:09
Joan :
Hoi Annemieke, wat een mooi verhaal en wat een emotie. Een "lachende traan", zo kun je de situatie wel beschrijven. Met kleine dingen heel gelukkig zijn en ondanks alle ellende gewoon doorgaan. Vind het fantastisch wat jij en ook anderen doen voor dit project. Je mag trotst zijn! Groetjes, Joan -
27 Januari 2011 - 10:22
Corry:
Hoi Annemieke
Wat `n ontroerend verhaal,wat hebben wij geluk dat we in Nederland zijn geboren,geniet nog de laatste weken want het is zo voorbij,
groetjes Corry -
27 Januari 2011 - 11:52
YM:
Meid wat schrijf je weer geweldig.Ik zie het allemaal zo voor me, hoewel ik geen omgevingsplaatje van JET paraat heb natuurlijk. Ik weet zeker, dat mensen die er niet geweest zijn door jouw verhalen een aardig beeld krijgen van hoe het daar is.
Ook bij mij komen er veel emoties los, als ik weer een bericht van je lees. Trots op jou natuurlijk, blijheid over alles wat jij daar kunt en mag en wilt doen, verdriet over alle gemak waarmee we hier met geld en goed omgaan, zonder te realiseren hoe bijzonder het is dat we het allemaal mogen bezitten, geluk als ik lees hoe blij jij die mensen daar, groot en klein, kunt maken.
En als ik zo zit te schrijven, begrijp ik dat ik eigenlijk helemaal niet kan omschrijven wat ik voel, zoveel gevoelens, die zijn niet te omschrijven .....
Maar trots ben ik, want jij doet het toch maar !!!!!
Nog een paar mooie weken en doe alle kinderen en volwassenen de groeten van jouw mama uit Nederland -
30 Januari 2011 - 13:32
Wilma:
Hoi Anemieke
Weer een mooi en ontroerend verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
