Een vruchtbaar laatste weekje

Samen lopen we hand in hand door het kleine dorp van haar huisje naar onze auto. Jeyakodie pakt mijn gezicht vast en geeft me op iedere wang een dikke kus. “Thank you, akka”, zegt ze stralend. Vrolijk zwaait ze Raja, Eefje en mij uit. Door een waas van tranen, die ik nog even probeer te verbergen, zwaai ik terug. En dan breek ik……deze emoties zijn me net even te veel. Was dit een geslaagd bezoek aan haar ouders of deed haar vader ons zojuist weer loze beloftes? Hij was niet dronken en leek echt voor rede vatbaar. Dat vond ook Raja, die al vele keren heeft geprobeerd hem te overtuigen om Jeyakodie terug naar JET te sturen voor een verdere studie. Vooraf had ik gedacht misschien wel heel erg boos te zijn op deze man. Maar eigenlijk voelde ik alleen maar heel veel medelijden. Jeyakodie leek niet bang voor hem, gelukkig. Toch vraag ik me nog altijd af wat de oorzaak is van de littekens op haar polsen. Jeyakodie wil graag naaister worden en volgt nu bij kennissen een cursus. Wat ze daar echter precies leert en hoe lang ze daar terecht kan, wist haar vader niet. Volgens Raja was ze daar echter veel minder dan haar vader nu deed voorkomen. We hebben hem verteld dat ik ook de opleiding voor naaister voor Jeyakodie kan betalen en zelfs nog een vervolgstudie. Maar dat de voorwaarde dan wel is dat ze terug naar JET komt. Haar vader wilde eerst met die kennissen overleggen en dan beslissen. Een dag later belde hij dat hij die kennissen nog niet had kunnen bereiken. Op zich een goed teken omdat hij zich eerder nog niet aan afspraken gehouden heeft en nu in ieder geval zoals afgesproken van zich liet horen.
Of het bezoek dus geslaagd is, dat is nog even afwachten, maar het was het meer dan waard.
Eigenlijk had ik dit bezoek eerder in de week gepland, maar dat werd verrassend uiteindelijk pas donderdag na mijn verjaardag. Maandag lag ik, moe van het reizen, na het ontbijt op bed toen Eef riep: “Annemieke, kom eens kijken wie er voor me staat!”. En wie stond daar als verrassing voor mijn verjaardag………….Jeyakodie! Met een grote glimlach en stralende ogen. Ze zou tot en met mijn verjaardag (woensdag) blijven. Wat een super verjaardagscadeautje! Het weerzien met haar vriendinnetjes was prachtig voor Jeyakodie. Wat hebben die meiden lekker bijgekletst!

Ik spring een beetje van de hak op de tak, want nu ga ik weer terug naar de zondag voordat Jeykodie kwam. Samen met Claudia ben ik toen een dagje naar mijn India-familie in Trichy geweest. Ik was het reizen eigenlijk meer dan zat en ik voelde aan mijn lichaam dat het ook wel genoeg was geweest, maar na 3 weken had ik deze mensen nog steeds niet gezien. Dus vooruit maar, nog een busrit van 3 uur heen en 3 uur terug. En uiteindelijk maar 4 uur in Trichy geweest. Maar het waren waardevolle uurtjes met deze lieve mensen. Op de terugweg viel het niet mee een bus te vinden. Vele bussen reden wel door de plaats waar wij heen moesten, maar weigerden er door de drukte te stoppen omdat ze liever passagiers hadden die naar de eindbestemming Chennai moesten. Door uiteindelijk dan maar het tarief naar Chennai te betalen (3 x zoveel) in plaats van het tarief naar onze bestemming, mochten we mee.

Dinsdag heeft Jeyakodie me in de ochtend geholpen met de was. Daarna zijn we naar het nieuwe gebouw gegaan en hebben we lekker met de kids gedanst, gezongen en plezier gemaakt. De vogeltjesdans, hoofd-schouder-knie-en-teen, Elmo’s rap alphabet, If you’re happy and you know it, Old Mac Donald, Twinkle twinkle little star……….we swingen er op los! ’s Avonds maak ik nog een spannend brommertochtje met Jeyakodie achterop. Het is pikkedonker en de lamp geeft maar minimaal licht. De eerste kilometer van het nieuwe naar het oude JET gaat over een bobbelig zandpad en door akkers. Ik zie bijna niets en vraag me na een tijdje af of ik niet van het pad af ben geraakt en ergens op een akker ben beland. Maar ik blijk toch goed te zitten en beland na een tijdje weer op de verharde weg.

Woensdagochtend, 19-8, word ik toegezongen door Rik, Claudia en Eefje. Riks (jarig op 30 juli) en mijn verjaardagsfeestje kon beginnen! Eef had samen met Raja, Carlijn, Lieke en een beetje mijn hulp de dag in elkaar gezet. In de ochtend kwam de hele groep jongeren samen met Father John Louis en Father Packiaraj aan op JET. Na de lunch, die even op zich liet wachten, vermaakten de jongeren de kinderen met ballonfiguren maken en schminken. Ze waren niet uit het lokaal weg te slaan! Na de stoelendans en ezeltje prik, mochten de kids hun eigen stukje taart versieren. Daarna werden Rik en ik nog verrast door een programma met liedjes en cadeautjes. De kids hadden voor ons allebei een prachtige kroon in elkaar geknutseld. Umábathi, één van de jongens, gaf ons als cadeautje zijn gemaakte ballonfiguren. Zo lief…krijgen ze eens iets leuks voor zichzelf, geven ze dat aan ons!

De kinderen genoten de dag erop volop van de aandacht van alle jongeren. Radeshwari had al gauw haar maatje in Ninja gevonden en kleine Anitha was maar wat blij dat Carlijn weer terug was. Zaterdag stond er een uitje met ons clubje naar Trichy gepland. Helaas werd Lieke tijdens de heenreis, gelukkig met een gehuurd busje, steeds beroerder. Terwijl wij het Rockfort beklommen, bleef zij met Eefje achter in de bus. Na deze beklimming was iedereen vrij om te gaan waar ze wilden. Lorenzo, Roel, Ninja, Evi, Rik en Claudia besloten te gaan shoppen en een tempel te bezoeken. Eefje, Carlijn, Raja, Lieke en ik gingen naar mijn India-familie. Lieke kon daar op bed gaan liggen en wij zijn ook gaan shoppen.
Zaterdag, onze laatste ochtend op JET, was het met de gezondheid van de helft van de groep wat minder gesteld. Ninja was ziek, had koorts, Lieke had nog steeds behoorlijk last van haar maag en ook ik kreeg die verschijnselen. Roel hoestte er flink op los en Evi voelde zich alles behalve fit. Alsof iedereen het 4 weken opgespaard had en het met het naderende vertrek nog even kwijt moest. Niet iedereen heeft dan ook de officiële opening van de nieuwbouw van JET meegemaakt. Gelukkig was het ook maar een korte, maar wel feestelijke gebeurtenis.

Tijdens onze laatste dagen in India, op JET, hebben we het gehad over de besteding van de sponsorgelden van de jongeren. Allen hadden ze al kleine bedragen uitgeven op de projecten waar ze werkzaam waren geweest. Maar er was nog een flink bedrag over. De jongeren vonden het leuk om het geld bij elkaar te leggen en het samen aan iets nuttigs te besteden. Op JET is de nood het hoogst en ze waren het dan ook al snel eens dat het geld daar naar toe moest gaan. De eerste prioriteit is een watervoorziening. Er moet een waterpomp komen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want omdat het regenseizoen op zich laat wachten, is het moeilijk om water te vinden. Er moet eerst grondig onderzoek worden gedaan naar hoe diep het water zit en waar het beste geboord kan gaan worden. Hoe lang dit gaat duren en hoeveel het gaat kosten is nu nog niet bekend. Kindia gaat hier met Raja dan ook verder mee aan de slag. Als tweede prioriteit gaf Raja een tweedehands vervoersmidde aanl. Dat klinkt misschien als een luxe-voorziening, maar dat is het toch niet. Het nieuwe land ligt zo’n vier kilometer van het dichtstbijzijnde ziekenhuisje. Als de kinderen nu ziek worden of dringend zorg nodig hebben, moet er een taxi gebeld worden, die én veel geld kost én flink op zich laat wachten. Daarnaast zullen kinderen in de toekomst na het voltooien van de 10 standard op JET met hulp van Kindia-sponsors verder kunnen studeren op scholen buiten JET. Ook dan is eigen vervoer een uitkomst, zodat de veelal lichamelijk gehandicapte kinderen niet dagelijks de bus hoeven te nemen en ook deze kosten bespaard worden. Een goede en noodzakelijke besteding dus!

En nu ben ik weer thuis. Ik heb zojuist het riedeltje van kinderliedjes aangezet om me weer even tussen de kinderen te voelen. Het is zo stil hier……ik moet er weer even aan wennen.
In Dusseldorf stond een enthousiast ontvangstcomité met spandoeken ons op te wachten. Omdat de backpack van Roel echter in Dubai was achtergebleven kwamen wij echter pas na een behoorlijke tijd richting uitgang. Maar het weerzien met familie en vrienden was er niet minder om! Uiteindelijk was ik zondagnacht om 23.30 uur thuis. Kei kapot en toe aan een lekkere douche en een zacht bed. Eigenlijk moest ik maandag, gisteren dus, weer aan de slag op mijn werk, maar dit ging ik toch niet trekken. Mijn maag protesteerde nog volop en mijn hele lichaam was op. Ik heb geleerd van mijn reisje in januari en me dus een dagje ziek gemeld. Een beetje waggel nog ben ik vanmorgen wel de uitdaging aangegaan. En het is me best meegevallen. Ik voel me redelijk nu en vond het leuk met iedereen over de vakanties bij te praten.

Hoe ik terugkijk op deze eerste Kindia-groepsreis? Daar zijn Eef en ik het samen over eens: leuk, maar heel erg vermoeiend. Ik heb veel geleerd, genoten van het delen van mijn ervaringen met de anderen en denk dat het vier goede weken zijn geweest. Maar ik moet het allemaal nog even laten bezinken…..het was niet niks.

Voor 2009 laat ik het bij dit bericht, maar het kan niet anders of er volgen nieuwe berichten van mij uit India!
Iedereen weer bedankt voor de fijne reacties op mijn verhalen, die zijn voor mij echt goud waard.

Liefs, Annemieke