De eerste dagen
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
30 November 2007 | India, Pondicherry
Daar ben ik dan, met een eerste verslagje uit India. Zo meteen word ik opgehaald om naar het project JET in Nainar Palayam te vertrekken. De afgelopen dagen heb ik met Hans en Sonja op het project Don Bosco Boys Home in Puducherry doorgebracht. Dit is het project waar ik in 2003/2004 een halfjaar gewoond heb. Ik slaap nu in een ander gebouw dan toen. In mijn kamertje staat een bed, oftewel een plank met vier poten, daarop een dun matrasje, verder een bureautje, een niet al te schone wastafel, een bijna uit elkaar vallend toilet, een douche waar 3 straaltjes koud water uitkomen, vochtplekken op de muren en hier er daar een insect. Wees gerust: dit is alleen een sfeerbeschrijving in de ogen van een verwende Nederlander, ik red me prima!!!
Dinsdag zijn we even naar de Transit School gegaan. Ik zag veel bekende gezichtjes: Vignesh, Dayalan, Gnanapragasam en ik schrok van kleine Mutu, die alleen maar kleiner en nog ieler leek geworden. Naast de bekende, waren er ook veel nieuwe jochies, die net zo lief en leuk zijn als de rest, maar ik mis het vertrouwde contact dat ik met de andere jongens heb. Ik weet meer van hun leventje, zie het als ze zich verdrietig voelen, weet wat ze leuk vinden, of ze leerproblemen hebben, welk spelletje ze graag spelen en we hebben samen zulke fijne herinneringen. Boys Home is voor mij niet meer wat het was. En dat kan natuurlijk ook niet ........ het project groeit door, maar ik mis de situatie zoals die vier jaar geleden was.
Ik slaap hier goed ’s nachts....... tot 5.30 uur. Dan begint het druk op de weg te worden. Onze kamers liggen aan een drukke weg met een drempel. Niet dat er dan rustig gereden wordt, nee, ze scheuren met z’n allen kriskras door elkaar, denderen langs ons gebouw, remmen pas op het laatste moment en toeteren zo hard en lang als ze kunnen. Die herrie komt door een open ventilatierooster m’n kamer binnen. Het lijkt wel alsof mijn bed midden op straat tussen het verkeer staat, zo voelt het!
Hans en Sonja hebben twee brommers gehuurd, waarmee we woensdag naar het centrum van Pondy zijn gereden. Dat lukte zonder ongelukken, wel hadden we een klein oponthoud onderweg. Ik zat bij Hans achterop en we reden achter Sonja. Door de drukte en de chaos raakte ze echter uit zicht. Terwijl wij moesten stoppen voor één van de weinige verkeerslichten die hier zijn, sloeg de motor af. Achter ons stonden een heleboel ronkende motoren, auto’s en riksja’s klaar om weg te scheuren. Wij dus snel naar de kant van de weg, waar Hans pogingen ondernam om de brommer weer aan de praat te krijgen en ik alvast vooruit liep om te kijken of Sonja ergens stond te wachten. Klein probleempje: ik moest een heel groot, onoverzichtelijk en heel chaotisch kruispunt oversteken. Van alle kanten kwam er verkeer. Ik dacht slim te zijn door bij een groep Indiers te gaan staan die ook naar de overkant leek te willen. Maar er kwam geen beweging in deze groep mensen, dus waarschijnlijk stonden ze op de bus te wachten ofzo. Wil ik net over gaan steken, zie ik Hans voorbij rijden, die mij niet ziet! Ojee, wat nu? Ik besluit nog een stukje verder te lopen en anders een riksja te pakken. Gelukkig zie ik Sonja al gauw staan. Haar brommer doet het ook niet meer. Even later kwam Hans ook aanrijden. Wat bleek nou? De benzine van beide brommers was op! Echt weer Indiaas: brommers afleveren met een lege benzinetank en dat vooral niet even zeggen!
’s Middags ben ik, net zoals ik eerst altijd deed, een uurtje met de jongens van de Transit School gaan spelen. Johnson kwam me meteen begroeten en Dayalan liet me niet meer los. Ik heb met de jongens gekletst en wat spelletjes met ze gedaan. Zo fijn, weer even zoals het vroeger ook was.
Na de thee zijn Hans, Sonja en ik naar de zee gereden. Lekker even een stukje over de boulevard gelopen..., totdat..........AUW!!! ^%## ........ wie legt er nu een lantaarnpaal midden op de stoep? Oja, dit is India, everything is possible! Ik heb m’n voet echt flink gestoten en jodel nog even wat na. Denk dat m’n kleine teen gekneusd is.
Het is Hans en Sonja inmiddels gelukt om een appartementje in Puducherry te regelen, daar dus ook geen zorgen meer over. Vanmiddag gaan ze overhuizen.
Gisterochtend zijn Hans en Sonja naar Jwala Home gegaan, het project voor geestelijk gehandicapte meiden waar Sonja werkt en ik ben naar het project van Father Martin in Cuddalore gegaan. Hij heeft dit project samen met een aantal dorpshoofden na de Tsunami opgezet. Jongeren die alles door de Tsunami zijn verloren, krijgen hier weer een kans op een toekomst door middel van cursussen zoals computerles, naaien, electriciteit en werktuigbouwkunde. Ook zijn er ’s avonds studielessen voor kinderen in omliggende dorpen en worden er veel activiteiten zoals een sportdag georganiseerd. Ik word weer heerlijk op z’n Indiaas welkom geheten. De jongeren staan in twee rijen en beginnen luid te applaudiseren als ik eraan kom. Vervolgens krijg ik een bloemenkrans omgehangen en word ik gezegend. Weer in het middelpunt van de belangstelling dus, maar inmiddels weet ik best hiermee om te gaan en doe ik alsof ik het o zo leuk vind en geef ik een korte speech. Prakash loopt de hele tijd met me mee. Tot mijn grote verrassing zit hij nu op dit project en doet hij de opleiding werktuigbouw. In de tijd dat ik in 2003/2004 op Boys Home in Pondy werkte, zat hij daar op de Transit School. Hij was toen een jaar of 13 en ik had een hele leuke band met hem. Hij vertelde me toen al dat hij werktuigbouwkundige wilde worden en ik vond het erg leuk om te zien dat hij nu nog steeds zo hard voor die droom werkt. Samen met Fr. Martin heeft hij me het project laten zien en trots toonde hij me zijn klaslokaal en de werktuigen die ze gebruiken. Toen ik vroeg hoe het verder met hem ging, betrok zijn gezicht. Uit zijn gebrekkige Engels begreep ik dat zijn moeder dood is en dat hij nu alleen is. Op mijn vraag hoe zijn moeder was overleden, zei hij dat er niets gebeurd was. Helemaal begrijpen deed ik het dus niet. Later heb ik het aan Fr. Martin gevraagd, hij reageerde verbaasd en vroeg aan Fr. Majella of de moeder van Prakash was gestorven. Ook hij reageerde verbaasd, maar vertelde wel dat zijn moeder niet meer voor Prakash wil zorgen. Fr. Majella geeft haar daarom ook geen geld meer. Ik denk dat zijn moeder Prakash zoveel verdriet heeft gedaan, dat zij voor hem niet meer bestaat. Eén van de vele verhalen van de kinderen hier, maar juist omdat ik deze jongen zo goed ken, doet het me veel verdriet. Ik wil hem zo graag helpen, zorgen dat hij een goede toekomst krijgt. Maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. Kan ik hem wel helpen of moet ik hem loslaten? Maar dat kan ik helemaal niet! Ik wil zeker weten dat hij het redt en goed terecht komt. Hij voelt als mijn kleine broertje en die laat je toch niet in de steek?
’s Middags ben ik met Fr. Majella naar de speeltuin van de Transit School gaan kijken. Die hebben Arianne en ik in 2004 geschonken en hij is ondertussen aardig aan een opknapbeurt toe. Fr. Majella kwam hier zelf mee en heeft een hoop leuke ideeën.
Verder zijn ze heel enthousiast over de tafeltennistafels. Hans is al met een Carpenter naar hout wezen kijken en volgende week kunnen ze al klaar zijn! Dan nog vervoer naar JET zien te regelen, maar dat komt ook wel goed.
Daarna ben ik met Sonja op de brommer naar Camille van het project Amaidi gereden. Deze organisatie bemiddelt tussen vrijwilligers uit Nederland en projecten in India en wij waren erg nieuwsgierig naar zijn verhaal. Camille heeft een leuk huisje waar hij met zijn Indiase vrouw en 2 kinderen woont. Ze hebben een gastenverblijf waar de Nederlandse vrijwilligers verblijven en van waaruit ze op verschillende projecten werken. Voordeel, vind ik, van deze organisatie is dat je in het begin echt bij de hand wordt genomen, nadeel is dat je altijd tussen de Nederlanders zit en ’s avonds dus niet echt meeleeft met de Indiers.
Gisteravond was ik heel erg moe, maar ik kon de slaap niet vatten. Er is al zoveel gebeurd hier en dat spookte allemaal door mijn hoofd. Pas laat viel ik in slaap, maar deze keer werd ik, ongelooflijk, niet wakker van het getoeter. Wel van geklop om 6.30 uur op mijn deur. Bleek dat Fr. Martin er was en op het punt stond te vertrekken. Hij had me nog beloofd wat schooltassen te laten zien die ik op zijn project wil laten maken voor de kinderen van het project JET. Maar dat hij me die nou om 6.30 uur moest komen laten zien!!!!! Vervolgens kon ik dus niet meer in slaap komen door de herrie.
Nou, Raja zal me zo wel komen ophalen. Ik heb net afscheid genomen van Hans en Sonja, die gaan overhuizen. Tuurlijk ga ik ze nog wel zien de komende tijd.
Ik ga m’n spullen pakken, op naar het volgende avontuur!
Groetjes, Annemieke
Dinsdag zijn we even naar de Transit School gegaan. Ik zag veel bekende gezichtjes: Vignesh, Dayalan, Gnanapragasam en ik schrok van kleine Mutu, die alleen maar kleiner en nog ieler leek geworden. Naast de bekende, waren er ook veel nieuwe jochies, die net zo lief en leuk zijn als de rest, maar ik mis het vertrouwde contact dat ik met de andere jongens heb. Ik weet meer van hun leventje, zie het als ze zich verdrietig voelen, weet wat ze leuk vinden, of ze leerproblemen hebben, welk spelletje ze graag spelen en we hebben samen zulke fijne herinneringen. Boys Home is voor mij niet meer wat het was. En dat kan natuurlijk ook niet ........ het project groeit door, maar ik mis de situatie zoals die vier jaar geleden was.
Ik slaap hier goed ’s nachts....... tot 5.30 uur. Dan begint het druk op de weg te worden. Onze kamers liggen aan een drukke weg met een drempel. Niet dat er dan rustig gereden wordt, nee, ze scheuren met z’n allen kriskras door elkaar, denderen langs ons gebouw, remmen pas op het laatste moment en toeteren zo hard en lang als ze kunnen. Die herrie komt door een open ventilatierooster m’n kamer binnen. Het lijkt wel alsof mijn bed midden op straat tussen het verkeer staat, zo voelt het!
Hans en Sonja hebben twee brommers gehuurd, waarmee we woensdag naar het centrum van Pondy zijn gereden. Dat lukte zonder ongelukken, wel hadden we een klein oponthoud onderweg. Ik zat bij Hans achterop en we reden achter Sonja. Door de drukte en de chaos raakte ze echter uit zicht. Terwijl wij moesten stoppen voor één van de weinige verkeerslichten die hier zijn, sloeg de motor af. Achter ons stonden een heleboel ronkende motoren, auto’s en riksja’s klaar om weg te scheuren. Wij dus snel naar de kant van de weg, waar Hans pogingen ondernam om de brommer weer aan de praat te krijgen en ik alvast vooruit liep om te kijken of Sonja ergens stond te wachten. Klein probleempje: ik moest een heel groot, onoverzichtelijk en heel chaotisch kruispunt oversteken. Van alle kanten kwam er verkeer. Ik dacht slim te zijn door bij een groep Indiers te gaan staan die ook naar de overkant leek te willen. Maar er kwam geen beweging in deze groep mensen, dus waarschijnlijk stonden ze op de bus te wachten ofzo. Wil ik net over gaan steken, zie ik Hans voorbij rijden, die mij niet ziet! Ojee, wat nu? Ik besluit nog een stukje verder te lopen en anders een riksja te pakken. Gelukkig zie ik Sonja al gauw staan. Haar brommer doet het ook niet meer. Even later kwam Hans ook aanrijden. Wat bleek nou? De benzine van beide brommers was op! Echt weer Indiaas: brommers afleveren met een lege benzinetank en dat vooral niet even zeggen!
’s Middags ben ik, net zoals ik eerst altijd deed, een uurtje met de jongens van de Transit School gaan spelen. Johnson kwam me meteen begroeten en Dayalan liet me niet meer los. Ik heb met de jongens gekletst en wat spelletjes met ze gedaan. Zo fijn, weer even zoals het vroeger ook was.
Na de thee zijn Hans, Sonja en ik naar de zee gereden. Lekker even een stukje over de boulevard gelopen..., totdat..........AUW!!! ^%## ........ wie legt er nu een lantaarnpaal midden op de stoep? Oja, dit is India, everything is possible! Ik heb m’n voet echt flink gestoten en jodel nog even wat na. Denk dat m’n kleine teen gekneusd is.
Het is Hans en Sonja inmiddels gelukt om een appartementje in Puducherry te regelen, daar dus ook geen zorgen meer over. Vanmiddag gaan ze overhuizen.
Gisterochtend zijn Hans en Sonja naar Jwala Home gegaan, het project voor geestelijk gehandicapte meiden waar Sonja werkt en ik ben naar het project van Father Martin in Cuddalore gegaan. Hij heeft dit project samen met een aantal dorpshoofden na de Tsunami opgezet. Jongeren die alles door de Tsunami zijn verloren, krijgen hier weer een kans op een toekomst door middel van cursussen zoals computerles, naaien, electriciteit en werktuigbouwkunde. Ook zijn er ’s avonds studielessen voor kinderen in omliggende dorpen en worden er veel activiteiten zoals een sportdag georganiseerd. Ik word weer heerlijk op z’n Indiaas welkom geheten. De jongeren staan in twee rijen en beginnen luid te applaudiseren als ik eraan kom. Vervolgens krijg ik een bloemenkrans omgehangen en word ik gezegend. Weer in het middelpunt van de belangstelling dus, maar inmiddels weet ik best hiermee om te gaan en doe ik alsof ik het o zo leuk vind en geef ik een korte speech. Prakash loopt de hele tijd met me mee. Tot mijn grote verrassing zit hij nu op dit project en doet hij de opleiding werktuigbouw. In de tijd dat ik in 2003/2004 op Boys Home in Pondy werkte, zat hij daar op de Transit School. Hij was toen een jaar of 13 en ik had een hele leuke band met hem. Hij vertelde me toen al dat hij werktuigbouwkundige wilde worden en ik vond het erg leuk om te zien dat hij nu nog steeds zo hard voor die droom werkt. Samen met Fr. Martin heeft hij me het project laten zien en trots toonde hij me zijn klaslokaal en de werktuigen die ze gebruiken. Toen ik vroeg hoe het verder met hem ging, betrok zijn gezicht. Uit zijn gebrekkige Engels begreep ik dat zijn moeder dood is en dat hij nu alleen is. Op mijn vraag hoe zijn moeder was overleden, zei hij dat er niets gebeurd was. Helemaal begrijpen deed ik het dus niet. Later heb ik het aan Fr. Martin gevraagd, hij reageerde verbaasd en vroeg aan Fr. Majella of de moeder van Prakash was gestorven. Ook hij reageerde verbaasd, maar vertelde wel dat zijn moeder niet meer voor Prakash wil zorgen. Fr. Majella geeft haar daarom ook geen geld meer. Ik denk dat zijn moeder Prakash zoveel verdriet heeft gedaan, dat zij voor hem niet meer bestaat. Eén van de vele verhalen van de kinderen hier, maar juist omdat ik deze jongen zo goed ken, doet het me veel verdriet. Ik wil hem zo graag helpen, zorgen dat hij een goede toekomst krijgt. Maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. Kan ik hem wel helpen of moet ik hem loslaten? Maar dat kan ik helemaal niet! Ik wil zeker weten dat hij het redt en goed terecht komt. Hij voelt als mijn kleine broertje en die laat je toch niet in de steek?
’s Middags ben ik met Fr. Majella naar de speeltuin van de Transit School gaan kijken. Die hebben Arianne en ik in 2004 geschonken en hij is ondertussen aardig aan een opknapbeurt toe. Fr. Majella kwam hier zelf mee en heeft een hoop leuke ideeën.
Verder zijn ze heel enthousiast over de tafeltennistafels. Hans is al met een Carpenter naar hout wezen kijken en volgende week kunnen ze al klaar zijn! Dan nog vervoer naar JET zien te regelen, maar dat komt ook wel goed.
Daarna ben ik met Sonja op de brommer naar Camille van het project Amaidi gereden. Deze organisatie bemiddelt tussen vrijwilligers uit Nederland en projecten in India en wij waren erg nieuwsgierig naar zijn verhaal. Camille heeft een leuk huisje waar hij met zijn Indiase vrouw en 2 kinderen woont. Ze hebben een gastenverblijf waar de Nederlandse vrijwilligers verblijven en van waaruit ze op verschillende projecten werken. Voordeel, vind ik, van deze organisatie is dat je in het begin echt bij de hand wordt genomen, nadeel is dat je altijd tussen de Nederlanders zit en ’s avonds dus niet echt meeleeft met de Indiers.
Gisteravond was ik heel erg moe, maar ik kon de slaap niet vatten. Er is al zoveel gebeurd hier en dat spookte allemaal door mijn hoofd. Pas laat viel ik in slaap, maar deze keer werd ik, ongelooflijk, niet wakker van het getoeter. Wel van geklop om 6.30 uur op mijn deur. Bleek dat Fr. Martin er was en op het punt stond te vertrekken. Hij had me nog beloofd wat schooltassen te laten zien die ik op zijn project wil laten maken voor de kinderen van het project JET. Maar dat hij me die nou om 6.30 uur moest komen laten zien!!!!! Vervolgens kon ik dus niet meer in slaap komen door de herrie.
Nou, Raja zal me zo wel komen ophalen. Ik heb net afscheid genomen van Hans en Sonja, die gaan overhuizen. Tuurlijk ga ik ze nog wel zien de komende tijd.
Ik ga m’n spullen pakken, op naar het volgende avontuur!
Groetjes, Annemieke
-
30 November 2007 - 09:32
Monique:
Hi Anamika,
dat waren al intensieve (vooral ook emotioneel !) eerste dagen, tja en dan kun je eindelijk een keer slapen...haha.
Hele goede en veilige reis naar JET.
Greetings Mo -
30 November 2007 - 10:16
Eddie En Angela:
Wat een mooi stukje en wat moet het allemaal een inpact hebben op je. Ik wil het op onze site zetten als jij het goed vind.Probeer er zo veel mogelijk van te genieten en heel veel succes met alles wat je nog gaat doen. groeten van ons -
30 November 2007 - 13:00
Dj:
Hee Miekje, wat heerlijk om weer een verslag van je te lezen. Wat een toestand met die brommers, dat kan ook inderdaad echt alleen in India! Het is heerlijk om te lezen vooral ook omdat ik de beelden van het boyshome, de transitschool en Pondy weer zo voor me zie, alsof ik er bij ben...
Blijf schrijven en blijf genieten en doe Flappie de groeten van me.... :-)
Liefs, xdjx -
30 November 2007 - 17:36
Sissie:
Hi Sis!
Wee terug op je stekkie...heftig en wederom indrukwekkend....geniet er wel van he!
Wat betreft je 'tanteschap', vandaag 'levend bewijs' gezien...'t zit allemaal wel goed! Probeer je 't fotootje te mailen maar moet even kijken of 't lukt.
Tot snel,
dikke kus van je zus -
30 November 2007 - 17:38
Bas L. :
Ha die Mieke, ik ga geen lange verhalen ophangen, daar heb je toch geen tijd voor. Wat ik alleen wil zeggen: Fijn volk die werktuigbouwers hè.
Groeten en veel succes! -
30 November 2007 - 19:00
Linda:
Jeetje wat erg van Prakash!! Ik ben echt verbaasd want toen wij daar waren was hij niet bij zijn moeder weg te slaan, en zij kwam (vergeleken met andere ouders) heel vaak langs om prakash op te zoeken. Ook toen we bij hem thui waren enzo.....echt raar! Pffff soms denk ikdat het beter is voor mij om ff op dezelfde plaats te blijven,maar dan lees ik dit en dan wil ik het liefst op het volgende vliegtuig naar India stappen. Geniet er van joh! en geef ze allemaal een dikke knuffel van me! Je bent echt te jaloersmakend op dit moment;)
XX -
01 December 2007 - 11:10
YM:
Hoi meis,
Terug bij "je familie" in India, dat moet je een fijn en rustig gevoel geven.
En nu zaken doen? Grond kopen en de eerste spade erin zetten ?
Eindelijk die meisjes hun knuffels kunnen geven, wat zullen ze naar je komst hebben uitgekeken.
Oma was heel gelukkig met haar overgrootmoederschap 2, ze dacht dat ze dat niet meer mee zou mogen maken !!!
En wij, wij mogen het nu ook aan iedereen gaan vertellen, eindelijk !!!!
Over een uurtje gaan we ons voorbereiden op het Sinterklaasgebeuren. Sint Ton en de pieten Ditta en Carlijn gaan hard aan het werk voor de kids in India. We houden je op de hoogte.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
01 December 2007 - 14:21
Nettie:
Hoi meis, ben wel een beetje jaloers nu. Heb goed nieuws van de Wilde Ganzen. De extra inkomsten komen naar je toe binnenkort. Als ik meer details heb ga ik naar je mailen.
Ben nog op zoek naar iemand die mij kan leren scooby doo dingen te maken. Groet, sNettie -
01 December 2007 - 16:38
Petra B:
Je bent weer helemaal "thuis". Mooi dat je zoveel met zo weinig voor de jongens kunt betekenen. De chaos op straat herken ik van de tijd dat wij in Thailand zijn geweest. Succes met de plannen en en de uitvoer. Zal je berichten regelmatig lezen.
Groeten,
Petra -
02 December 2007 - 12:13
Arianne:
Zo, ik ben weer helemaal bijgelezen! Ben je inmiddels al op JET gearriveerd?
Dikke knuffel voor de kinderen!
x_Arianne
Ps: 1 tip: Oordopjes!!! Het is even wennen om iets in je oor te hebben, maar het dempt het geluid heel goed! -
02 December 2007 - 16:52
Jan:
Hoi Anamika, goed weer wat van je te lezen. Het lijkt alsof je nooit daar weg bent geweest. Het leven in India lijkt één avontuur, ik ga het binnenkort ook meemaken. Vele groetjes van Els, Wim, Irene en Pascale en natuurlijk van ons. Ik ben benieuwd naar de vorderingen bij JET. Zorg goed voor jezelf. -
02 December 2007 - 17:58
YBF:
HE MBF,
Ik lees dat je weer helemaal terug bent in India.
Heel veel succes en vooral plezier op JET.
Wij zijn net terug uit Praag en het was geweldig, we gaan zeker een keer terug.
Je hoort de verhalen nog wel.
Groetjes en een dikke kus YBF -
03 December 2007 - 18:55
Siebe:
Hoi Annemieke,
Leuk om alles op afstand te kunnen volgen, ik lees dat je al ontzettend veel hebt meegemaakt. Geniet van alles en maak er wederom een onvergetelijke ervaring van.
Wij houden ons wel bezig met folieplaten, preegplaten en stansmessen!!!
Veel plezier!
Siebe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
