Aangekomen op JET

Nainar Palayam…..een afgelegen dorpje ergens in de binnenlanden van Zuid-India. Wat doet dat blanke meisje hier? Waar komt ze vandaan? Wat eet ze? Spreekt ze Tamil? Dat vraagt de plaatselijke bevolking zich hier af. Ze schromen dan ook niet om me minutenlang ongegeneerd aan te staren. Gewend aan deze gewoonte, staar ik gewoon net zolang terug.
Toeristen komen hier niet en dat is nu juist zo uniek. Meeleven met Indiers in een klein en arm dorpje. Wie maakt dat nu mee? Ikke en daar geniet ik van.
Het project JET ligt in een rustig straatje en bestaat uit een klein vervallen gebouwtje waar Raja, Josephine, zijn ouders en zusjes en bijna 40 jongens en meisjes, waarvan de meesten een handicap hebben, wonen. Door het straatje kuiert regelmatig iemand met wat geiten, lopen zo nu en dan wat koeien en in de bomen zie ik aapjes.
In een klein bijgebouwtje slaap ik. Ik heb alles wat ik nodig heb: een bed, een toilet, ruimte om de spulletjes voor de activiteiten met de kinderen kwijt te kunnen en ’s nachts een waakhond(je) voor de deur die regelmatig flink tekeer gaat. Alleen wat kleine ongemakjes: de stroom valt vaak uit, iedere dag wel een paar uur, voor toiletpapier moet ik een paar uur reizen, de wasmachine bestaat hier uit een waterpomp, een emmer, een stuk zeep en mijn handen en het stikt hier van de muggen.

Na een rit van 5 uur (vooraf zei men dat het 2,5 uur zou duren, maar natuurlijk moest er weer eventjes gestopt worden, omdat er ergens nog wat werk gedaan moest worden...... een uur lang!) kwamen we vrijdagavond aan op JET. Ik werd enthousiast door de kinderen begroet. Sommigen nog wat verlegen, want zo’n lang en wit meisje is toch wel een beetje eng!
’s Avonds heb ik de glow-in-the-dark armbandjes uitgedeeld. De kinderen vonden het prachtig!
Zaterdag vertrokken Raja, Josephine en ik alweer vroeg naar Trichy. Ik keek er al dagen naar uit om ‘mijn’ Indiase familie weer terug te zien. Na een 3 uur durende busrit werd ik met ‘hello, my child!’ ontvangen door vader Selvam. Aangekomen in hun nieuwe huis was ook het weerzien met moeder Annamal erg leuk. Ze spreekt geen woord Engels, maar met simpel Tamil kan ze me best wat duidelijk maken. Zoon Patrick was er niet, want hij woont in Chennai en dochter Brigit was aan het werk. Hondje Mickey was in het begin niet zo blij me terug te zien, ze blafte en gromde, maar nu zijn we weer de beste maatjes. Op het platte dak van hun huis hebben Raja, Josephine, Rajasekar en ik gezellig bijgebuurt. In Nederland doe je dat ergens in een kroeg of op een terrasje, hier ga je gewoon op een dak zitten. Maar het is net zo gezellig!
Zondagochtend heb ik met Rajasekar bij de familie doorgebracht. Ik voel me er weer heerlijk thuis, kan lekker mezelf zijn en ben even niet die rare blanke. ‘s Middags zijn Raja, Josephine, Rajasekar, Brigit en ik gaan shoppen in Trichy. De meiden hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om alledrie dezelfde sari te kopen. Ik draag ze tot nu toe nooit, omdat ik ze letterlijk en figuurlijk nogal ingewikkeld vind en ik me er niet in kan bewegen. Maar met kerstmis vinden ze toch dat ik eraan moet geloven! De mannen vonden dat we er veel te lang over deden en ploften al snel op een stoel neer. Waarom geen keuze kunnen maken, dan weer naar een andere winkel en uiteindelijk voor het eerste kiezen? Geen verschillen met shoppen in Nederland dus!
Aan het eind van de middag hebben we weer de bus terug naar JET genomen. In deze bus werd ik zo op en neer geschud dat mijn mobieltje uit mijn broekzak viel. Gelukkig had ik m alweer snel gevonden, helaas kwam ik er in de volgende bus pas achter dat ik een deel van het omhulsel van het mobieltje kwijt was. Beetje balen, maar gelukkig heb ik voor de zekerheid mijn oude mobieltje ook meegenomen.
Toen we terugkwamen, waren de kinderen nog wakker en heb ik nog even met ze kunnen spelen.
Waar ik ook ga en sta, ik word continu gevolgd door kleine Simson, van 4 jaar. Hij is wees, is als baby bij de familie komen wonen en weet niet beter dat dan de ouders van Raja ook zijn ouders zijn. Hij brabbelt de hele tijd in het Tamil tegen me, ook al ben ik maar af en toe in staat te begrijpen wat hij zegt.
Maandag was het 'World Disabled Day' en daarom hadden de kinderen geen lessen. Tijdens één van onze busritten heb ik aan Josephine verteld welke activiteiten ik wilde gaan organiseren. Het leek haar wel leuk om deze maandag de Finding Nemo Day te organiseren. Ik had m eigenlijk wat later in de planning staan, maar waarom ook niet. ’s Ochtends ben ik de benodigde knutselmaterialen, zoals papier en scharen gaan kopen, want de in Nederland verstuurde dozen van Fedex zijn helaas nog niet aangekomen. Na de lunch hebben de kinderen de film Finding Nemo gekeken. In het Engels, Josephine onderbrak de film regelmatig om te vragen wat de kinderen begrepen hadden en om verdere uitleg te geven. Na het eerste deel van de film heb ik de groep in klein groepjes van 5 kinderen verdeeld. Iedere groep kreeg een knutselopdracht met het thema ‘vissen’. De ene groep maakte samen van papier een zee vol met vissen, een andere groep maakte vissen van propjes papier en er weer een andere groep maakte vissen van ballonnen. Ondertussen maakte Ruby (zus van Raja) één muur helemaal blauw met papier, waar we later alle vissen op plakten, zodat we hier nu een mooi door de kinderen gemaakt aquarium hebben. Voor we het wisten was het al 18.00 uur en wilden we het tweede deel van de film bekijken. En ja hoor, toen viel de stroom weer eens uit. We besloten daarom maar om de visspelletjes (kaartspelletje, puzzelspelletje en memory) uit te leggen. In het donker met alleen mijn zaklampje als verlichting speelden de kinderen om de beurt de spelletjes. Was een beetje behelpen en ik was dan ook erg blij toen er na een uur weer stroom was. Al met al kijk ik terug op een super geslaagde dag! De kinderen hebben genoten en ik dus ook.
Vanmorgen heb ik het verhaal van Sinterklaas in verkorte versie samengevat. Vanmiddag wil ik papier gaan kopen, zodat we daarvan voor iedere kind een papieren schoen kunnen maken. Dan gaan we die vanavond zetten en stop ik er voor iedereen een klein cadeautje in. Morgenavond wil ik een cd met Sinterklaasliedjes opzetten en ieder kind van papier een zwarte piet laten maken. Dan trekken we lootjes en mogen ze ieder voor degene die ze hebben getrokken iets positiefs op het zwarte pietje schrijven. Op die manier wil ik ze laten zien dat het leuk is om iets voor een ander te doen zonder iets terug te verwachten en bovendien verdienen de kinderen allemaal wel wat meer zelfvertrouwen, wat ze misschien door de positieve woorden van een ander kind een beetje krijgen.
Ondertussen is het al 14.30 uur en moet ik het papier nog gaan kopen. Ik wilde vanochtend al internetten, maar in het gehele dorp was er geen stroom, vandaar dat ik een paar uur moest wachten en nu ijverig aan het typen ben. In de tussentijd heb ik de kinderen in de pauze vermaakt met een skippiebal en heb ik 6 tafeltennisballetjes met een touwtje opgehangen aan het plafond. Kleine Simson is al enthousiast aan het oefenen en weet al hoe hij zijn batje vast moet houden. Vanaf morgen ga ik de kinderen elke dag een uurtje pingpongles geven. De tafeltennistafels voor JET en Boys Home zijn bijna klaar, ik hoop die voor JET hier volgende week te hebben.

Voor wat betreft het land dat we met de vele opbrengsten van Kindia willen gaan kopen, is het nu wachten totdat het geld op Raja’s rekening staat. Hij is druk bezig met het zoeken naar een goed stuk grond. Vorig jaar had hij al wat, maar toen hadden wij nog niet genoeg geld. Helaas zijn de kosten van grond ondertussen ook gestegen, maar volgens Raja lukt het hem wel om binnenkort iets te vinden. Ik praat veel met hem en Josephine over de toekomst van JET en de activiteiten op korte termijn. Ze beseffen heel goed dat ze in de toekomst hard moeten werken voor meer eigen inkomsten. Josephine heeft een agrarische opleiding gedaan en wil onder andere een groentetuin gaan aanleggen. Zo kunnen ze zelf in het voedsel van de kinderen voorzien en zelfs ook nog wat gaan verkopen. Raja vertelde dat het moeilijk is om hier sponsors te vinden omdat JET in zo’n afgelegen gebied ligt. Ik ga Rajasekar eens vragen of hij hem hiermee niet kan helpen.
Ik ben blij dat ik dit project heb leren kennen. De mensen zijn aardig en ze zijn zo zorgzaam en lief voor de kinderen die allemaal uit families komen die niet voor hun eigen kind willen zorgen omdat ze een handicap hebben. De kinderen zijn ook zo behulpzaam naar elkaar toe. Een aantal van hen kan niet lopen en deze kinderen worden door anderen gedragen en geholpen zonder gezeur. Ze staan allemaal meteen voor elkaar klaar.

Dat was ie dan weer voor vandaag. Afhankelijk van wanneer er stroom is en de computer ook nog eens werkt, zien jullie wel weer een nieuw berichtje verschijnen.

Groetjes, Annemieke