Eventjes stil

Het was eventjes stil en daar had ik een reden voor. Maar allereerst wil ik iedereen alsnog vanuit India een heel gelukkig 2008 wensen. En dank jullie wel voor alle lieve wensen, niet alleen voor mij maar ook voor de kids en andere Indiase vrienden.

Zaterdag 29 december ben ik met Raja van JET naar Puducherry gereisd. Een hele mooie tocht per bus, deels door kleine dorpjes, maar o zo vermoeiend. In Puducherry zijn we met Hans en Sonja wat gaan eten, waarna ik op Boys Home mijn saree ben gaan aantrekken. Thanks to Elisabeth, de vrouw van de kok, want alleen krijg ik dat ding echt niet aangetrokken. Rond 22.00 uur zijn we met een gehuurde auto vertrokken naar Chennai op Jan op te halen. Halverwege deze 3-uur durende rit was ik mijn saree al behoorlijk beu. Het is niet dat Annemieke met saree in een auto zit, maar meer een saree met ergens daarin Annemieke. Zo voelde het in elk geval!
Op het vliegveld duurde het nog een behoorlijke tijd voordat Jan er was. In de tussentijd werd ik behoorlijk aangestaard. Want een blanke is op zich al interessant, maar eentje in saree dat is toch wel een erg bijzondere bezienswaardigheid.
Na Jan verwelkomd te hebben, zijn we terug naar Puducherry gereden, waar we om 5.00 uur arriveerden. Opnieuw een kort nachtje door het drukke verkeer en op tijd weer op.
Helaas begon voor mij toen de ellende: flinke buikpijn. Fr. Majella stelde voor om met een aantal jongens wat te gaan rondtoeren in Puducherry zodat Jan het één en ander kon zien. Halverwege in de speeltuin ben ik afgehaakt en terug naar Boys Home gegaan, want ik voelde me echt niet oké.
De tafeltenniswedstrijd die voor de middag gepland stond werd afgelast vanwege één of andere internationale wedstrijd van een andere sport die opeens naar Puducherry verplaatst was. Ik baalde hier behoorlijk van, maar had achteraf door de buikpijn waarschijnlijk niet eens kunnen spelen. ’s Avonds waren Jan en ik uitgenodigd te komen eten bij Principal Raja, hoofd van de Transit School. Ik had werkelijk geen idee hoe ik dit moest gaan doorstaan, maar gelukkig is het dankzij wat pijnstillers toch gelukt. Het eten was lekker, maar erg veel!
Met Jan ging het prima deze eerste dag in India, behalve wat vermoeidheid door de reis had hij gelukkig nergens last van.
Maandag 31 december hebben Fr. Majella en ik de Transit School aan Jan laten zien. Jammer genoeg waren de meeste jongens naar familie. Om een uur of 11 zijn we naar een lerares van de Transit School gegaan. Natuurlijk kregen we weer flink wat eten voorgeschoteld, ondanks dat we net ontbeten hadden. En weigeren, dat is erg onbeleefd, dus dat kan natuurlijk niet. Mijn buikpijn was ondertussen gelukkig over.
Die middag had ik een bezoekje aan het project van Fr. Martin (opleiding voor jongeren die getroffen zijn door de Tsunami) in Cuddalore gepland. Maar helaas ging ook dat niet door vanwege een sterfgeval. We zijn toen maar met de riksja naar het centrum van Puducherry gegaan en hebben daar flink wat inkopen voor de verkoop op markten in Nederland gedaan.
Rond 21.00 uur zijn we met Hans en Sonja naar een ‘hip’ (?!?!?!) partyrestaurant gegaan om Oud & Nieuw te vieren. Vrouwen blijven in Puducherry blijkbaar allemaal thuis, want Sonja en ik waren de enige vrouwen. De Indiase mannen hadden echter opmerkelijk meer interesse in Hans en Jan dan in Sonja en mij. Heb nog altijd geen idee wat voor tent het precies was! Maar het was een belevenis en bovendien erg gezellig. Om 00.15 uur werd de tent gesloten en zijn we nog even richting beach gegaan. Maar ook daar was het gauw gedaan met de pret. Behalve een heleboel dronken mannen die het fantastisch vonden om blanken een gelukkig nieuwjaar te wensen, viel er weinig meer te beleven.
Dinsdag 1 januari zijn we naar Jwala Home, het project voor geestelijk gehandicapte meiden waar Sonja werkt, gegaan. Hier werden tot een uur of twee spelletjes voor de meiden georganiseerd. Heel leuk, maar het duurde ook erg lang! Na een lekkere lunch zijn we met Hans en Sonja naar Boys Home gegaan om met Fr. Majella en de twee Nederlandse vrijwilligers op Boys Home, Nienke en Jitteke en hun twee vriendinnen, Franka en Eefje te toosten op het nieuwe jaar.
Na het ontbijt op woensdag zijn we naar JET in Nainar Palayam vertrokken. Met een gehuurde auto zodat alle bagage van Jan, maar ook Fr. Majella, Nienke en Jitteke mee konden. Zij wilden JET ook graag eens zien. Op Boys Home hadden ze voor de kinderen van JET een lunch bereid, dus die moest ook mee.
Op JET was het weerzien met de kids weer super! Maar het was nog mooier om te zien dat de meeste kinderen over hun verlegenheid heen zijn en ook snel op Nienke, Jitteke en Jan afstapten. We hebben samen gegeten, spelletjes gedaan en natuurlijk de Vogeltjesdans gedanst. Vlak voor het vertrek van Fr. Majella, Jitteke en Nienke hebben we nog even de markt op stelten gezet, alleen maar door er met z’n allen overheen te lopen.
Tja en woensdagnacht begon de ellende pas echt. Wat voelde ik me beroerd; mijn hele lichaam deed zeer en wat een hoofdpijn. Donderdag kwam daar ook nog koorts, buikpijn, diarree en bijna flauwvallen bij. Het ging zo goed tot nog toe, maar nu was het echt goed mis. En waar het door komt? Dat weet je hier nooit. Overal kun je net iets verkeerd gegeten hebben, maar misschien is het ook wel een opstapeling van slechte hygiene, pittig voedsel en vermoeidheid. Later hoorde ik dat Hans en Sonja beiden een dag of twee geen eetlust hebben gehad. Onze laatste dag samen in Puducherry hebben we in een restaurant gegeten, waar alleen Jan Indiaas heeft gegeten. Hans, Sonja en ik kozen voor een Westerse maaltijd. Ze vinden het hier nou best wel grappig dat Jan de enige is die nergens last van heeft! Ik weet niet of het dat geweest is, maar ik vond het dus allesbehalve grappig!
Raja en Josephine waren heel bezorgd en super lief, maar wilden me ook meteen naar de dokter brengen. Je lichaam het zelf laten opknappen kennen ze hier niet, het is het beste om maar meteen naar de dokter te gaan. Nou, mooi dus niet hè. Toen ik bleef weigeren, besloten ze om dan maar met z’n allen rond mijn bed voor me te bidden.
En dat heeft geholpen! Het is nu zaterdag en ik ben ondertussen weer flink wat opgeknapt. Maar ik voel me allesbehalve fit, ik ben nog heel erg snel moe en heb geen idee waar mijn energie gebleven is. Na een uurtje spelen met de kids heb ik het alweer gehad. De geplande uitjes naar de watervallen en naar het strand zijn voorlopig even uitgesteld. Gelukkig niet alleen dankzij mij, maar ook door de regen die gisteren en vandaag gevallen is.
Vanmiddag ben ik er even met Raja en Josephine op uitgegaan om stof voor schooltenuetjes voor de kinderen te kopen. Jan was ondertussen druk bezig om met de vader van Raja de houten kist de verven die ik, voor het opbergen van het meegebrachte speelgoed, heb laten maken.
Nu is het weer droog, het is mooi weer en ik voel me met het uur beter. Bovendien: na regen komt zonneschijn, dus de komende twee weken worden gewoon nog fantastisch! Voor minder doe ik het niet, want ik ben niet naar India gekomen om mijn dagen te verspillen en ziek, zwak en misselijk te zijn, maar om dingen te organiseren, kinderen blij te maken en te genieten. Dus daar ga ik nu weer mee beginnen!

Groetjes, Akka Annemieke


En toen waren er alweer twee dagen voorbij. Ik ben alle besef van dagen een beetje kwijt, er gebeurt hier zoveel, maar ik geloof dat het vandaag maandag is. Ik ben weer helemaal de oude, beetje snel moe nog, maar dat kunnen we hebben.
Gisteren hebben we Hollanddag georganiseerd. ’s Ochtends hebben we overal op JET oranje en rood-wit-blauwe slingers en ballonnen opgehangen. Een aantal jongens maakte van poeder een mooie kaart van Nederland buiten op de grond en Raja hing de Nederlandse vlag op. Na de lunch (weer een keer gesponsord door iemand!) begon de pret. Onder luid gejoel van de kinderen heb ik Raja’s haar oranje gespoten en daarna ook dat van de kids. Zelfs hond Tommy moest eraan geloven.
De rest van de dag hebben de kinderen in groepjes spelletjes gespeeld, zoals zaklopen, spijkerpoepen, skippieballen en knikkeren. Het uitleggen van de spelletjes aan de spelleiders kostte even wat tijd, vooral de leraar bleek niet de snuggerste. Maar de kinderen waren van het begin tot het eind dolenthousiast! Alles vonden ze leuk en overal zag ik alleen maar blije koppies met een mooi zelfgemaakt kroontje. Een geslaagde dag!
Vandaag dan eindelijk het uitje (zonder kids) naar de Periyar Watervallen. De kinderen hebben school en wij willen er wel eventjes uit. Met Josephine bij mij achterop de brommer en Jan bij Raja achterop de motor rijden we naar Chinnaselam. Mijn brommertje haalt net de benzinepomp, maar wil na getankt te hebben toch echt niet verder. Monteur erbij en even later, rijden maar weer. Halverwege de weg naar Chinnaselam......prrrt.....prrrrt.................en toen niets meer. Staan we daar, in the middle of the nowhere, met een brommer die niet rijden wil. Monteur wordt opgebeld, vriend met motor wordt opgebeld en een kwartiertje later kan Jan bij die vriend achterop en gaan Josephine en ik gezellig samen bij Raja achterop de motor. Zo bereiken we toch nog Chinneselam, waar we net op tijd voor de bus zijn. Na een halfuurtje moeten we overstappen en dan rijden we, al piepend en krakend, de bus is niet zo heel erg nieuw meer, de bergen in. Prachtige uitzichten krijgen we te zien! Na een uurtje bereiken we de watervallen. Ze zijn niet spectaculair groot, maar als we wat verder de bossen inlopen, genieten we van de stilte en het kabbelende water. We picknicken op wat rotsen in het water en gaan dan weer op huis aan. Met een bus die van ellende bijna uit elkaar valt. Van de bank waarop ik zit is de zitting gebroken en dus schuif ik bij iedere bocht er bijna vanaf. Beneden aan de berg doet de rem het opeens niet meer. De chauffeur lijkt er niet zo heel erg van onder de indruk en rijdt heel rustig gewoon door. Ook nu weer komen we heelhuids thuis!

Tja en dan begin ik m zo heel stiekempjes al voor het afscheid te knijpen. Donderdag gaan we met de kinderen nog een uitstapje naar de zee maken. Zaterdag gaat Jan naar Puducherry en reis ik door naar Chennai om daar twee vrienden Jerry en Thomas op te zoeken. Zondag reis ik dan met Fr. John Louis, voormalig directeur van Boys Home naar Puducherry. Daar is Jan dan al en als het goed is Nettie tegen die tijd ook. Dan is de planning dat ik Nettie Boys Home, Jwala Home en JET ga laten zien. En ik wil ook nog afscheid gaan nemen van Rajasekar en ‘mijn’ familie in Trichy. Geen idee hoe ik dat allemaal klaar ga krijgen, maar het moet gewoon! De 19e is het echt over en uit en kom ik weer naar Nederland.
Ooo, by the way, Raja vertelt me nu dat morgen het geld eindelijk op zijn rekening wordt gestort. Dat het zo lang heeft geduurd heeft puur aan de Indiase manier van werken en vooral van niet werken gelegen, maar morgen kunnen we dus een klein feestje gaan vieren. Dan kan Raja land gaan kopen en hopelijk kunnen Jan, Nettie en ik het nieuwe stuk land nog zien!

Groetjes!!!!