Op een brommertje...........
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
29 December 2007 | India, New Delhi
......... tuf ik door India. Ik rij graag van JET naar Chinnaselam, een wat groter dorpje met vele kleine winkeltjes. Kleermakers zijn hier buiten op straat druk in de weer met hun naaimachine, straatverkopers lopen druk heen en weer en overal zijn mensen, mensen en mensen. Het verkeer manouvreert er tussendoor.
De rit er naar toe is prachtig. Op een rustig landweggetje rij ik er op m’n brommertje naar toe. Afhankelijk van de hoeveelheid kuddes geiten en loslopende koeien die ik moet ontwijken doe ik er ongeveer 20 minuten over. Ik kom gelukkig weinig verkeer tegen, zodat ik ondertussen ook nog om me heen kan kijken en van een prachtig schouwspel kan genieten. Ondertussen toch ook goed oplettend, want de weg zit vol met gaten.
Links en rechts zie ik rijstvelden, boeren die met een ossenkar hun land aan het bewerken zijn, wat verder weg een heleboel palmbomen en nog verder weg de bergen. Bij een waterpomp staan twee vrouwen water te pompen en iets verderop probeert een andere vrouw een volle waterkan op haar hoofd te krijgen. In een klein meertje wast een man zijn koeien en in datzelfde water staan mensen ook hun kleren te wassen. Zo af en toe staan er wat huisjes / krotjes langs de weg waar vrouwen buiten op een vuurtje zitten te koken, de was doen of liggen te slapen. Ik passeer een fietser die zijn fiets van onder tot boven heeft volgeladen met grote zilverkleurige kookpotten. Langs de weg loopt een vrouw met aan een touw een koe. Achter haar loopt haar dochterje met nog eens twee koeien. Beiden gekleed in oude vodden. Links midden tussen de rijstvelden staat een klein Hindoe-tempeltje waar een man zit te bidden.
En ik tuf rustig door..........
Aan het eind van dit weggetje kom ik uit in Chennaselam. En hier is het gedaan met de rust. In het dorpje kost het me behoorlijk meer moeite om de mensen, brommers, bussen, fietsers, koeien, geiten en straathonden te ontwijken. Maar gewend aan deze chaos manouvreer ik overal redelijk makkelijk tussendoor.
En eens te meer besef ik hoe speciaal het is dat ik dit meemaak.
Kerstmis is leuk, maar zonder het echte kerst-/familiegevoel. Hoe kan dat ook anders met temperaturen boven de 30 graden! Vrijdag 21 december is de kerstviering op Boys Home. De zelfgemaakte kerststal wordt gezegend, er wordt gebeden, gedanst, toneel gespeeld en aan het eind komt zelfs met een hoop lawaai de kerstman in riksja Boys Home binnen gereden. De jongens vinden het schitterend.
Zaterdag reis ik weer naar JET in Nainar Palayam. Een jongen van de Carpentry School in Boys Home moet gelukkig ook die kant op, want het valt niet mee om de juiste bus te vinden. Van grote stad naar grote stad is dat prima te doen, maar ik reis voornamelijk naar kleine afgelegen dorpjes. Alles staat daar alleen in het Tamil aangegeven en de mensen spreken geen woord Engels.
Na drie uur rijden word ik door Raja in het kleine dorpje Waipur met de motor opgehaald. Nou ja motor, ik weet eigenlijk niet hoe je zo’n ding noemt. Te groot voor een brommer, maar Raja rijdt er niet harder dan 60 km/uur op. Hij heeft dat ding van zijn schoonfamilie als huwelijksgeschenk gekregen. De familie van het meisje moet hier namelijk flinke huwelijksgeschenken aan de familie van de jongen geven. Josephines ouders zijn niet rijk en weten zich net te redden. Hoe ze die motor hebben kunnen betalen is me dus een raadsel.
Achterop de motor geniet ik weer van de omgeving en deze keer ook van de vele aapjes langs en op de weg. Halverwege besluit Raja ook nog een halve boom uit het bos mee te nemen, die we kunnen gebruiken als kerstboom. En die kan ik dus al zittende met mijn bagage achterop die motor vasthouden!
Terug op JET ben ik erg blij de kids weer te zien. Na de lunch gaan we naar Chinnaselam om kerstkleertjes voor de kinderen te kopen. Ze lopen hier echt in vodden, het project heeft geen geld voor nieuwe kleren en dus heb ik besloten dat dat wel een leuk Kindia-kerstcadeautje is. Jospehine gaat achterop de motor bij Raja en Xavier van 13 jaar komt bij mij achterop. Dat gaat prima, alleen de terugweg is wel spannend. Vanaf 18.00 uur is het hier donker. Op het landweggetje is geen verlichting, zodat ik de kuilen in de weg amper kan zien. Het stikt er van de vliegjes en muggen, maar gelukkig liggen de koeien en geiten langs de weg. Xavier zit weer achterop en houdt twee volle tassen vast. Ik heb ook nog een tas tussen mijn benen geklemd. Zodra er een tegenligger komt, word ik totaal verblind door zijn licht. Toch komen we heelhuids en zonder ongelukken thuis.
Zondag komen er weer sponsors voor het eten van de kinderen. De laatste weken is dat al zo’n vijf keer gebeurd en ik ben blij dat te zien. Raja vertelt dat de ene maand wel tien mensen een maaltijd voor de kinderen komen brengen en dat de andere maand niemand komt. De moeilijkheid is dat het project zover van grotere steden ligt. De mensen willen geen geld geven, maar zijn wel bereid af en toe een maaltijd te sponsoren. Alleen mensen die binnen tien kilometer van het project wonen komen, omdat de reiskosten anders te hoog worden.
Het geld van Kindia en Wilde Ganzen voor het kopen van nieuw land voor JET is nog steeds niet binnen. Jammer, want de tijd begint nu toch wel te dringen. Ik zou de aanschaf van het land en de start van de bouw nog zo graag meemaken hier. Ik heb geen idee waarom dit zo lang duurt, op 11 december is het geld overgemaakt door Wilde Ganzen.
Om 12.00 uur organiseren we spelletjes voor de kinderen, zoals stoelendans en koekhappen. Na de lunch start de kerstviering. Een beetje officieel met speeches...ja, ikke dus ook weer! Vervolgens krijgen de kinderen de kerstcadeautjes: de door een ander project gemaakt schooltassen met daarin de nieuwe kleertjes en wat schoolspulletjes en knuffeltjes. Dan is het tijd om de nieuwe kleren aan te trekken en ook ik moet eraan geloven en mijn saree aantrekken. Met hulp van Josephine en haar moeder, want het is behoorlijk ingewikkeld. Vijf meter stof die om je lichaam wordt gedraaid en dan schijn je nog te kunnen bewegen ook.
Het broertje van Josephine speelt voor kerstman en danst met de kinderen de Vogeltjesdans. Want ook hier heeft dat dansje zijn intrede gedaan! Succes altijd verzekerd!
Maandag de 24e vertrek ik dan weer. Nu naar Trichy, waar ik de kerstdagen bij mijn India-familie ga doorbrengen. In Waipur rijden alle bussen ons voorbij omdat ze al uitpuilen van de mensen. Vanwege Kerstmis is het heel erg druk en ik ben bang dat ik een zitplaats wel kan vergeten. Na een uur wachten besef ik dat ik uberhaupt een plek in een bus wel kan vergeten en dus zit er niets anders op dan maar een taxi te nemen. Zonde om mijn geld hier aan uit te geven, maar de hele verdere dag staan te wachten zie ik ook niet zitten. In Trichy staat Rajasekar al op me te wachten. Hij neemt me mee naar de familie en ’s avonds gaan we met z’n allen naar de nachtmis. En ja, ikke weer in saree. In de kerk zitten de vrouwen gescheiden van de mannen. Heel gezellig, Rajasekar en Patrick zitten apart, Brigit zingt mee in koortje en ik zit daarachter met haar moeder en tante die geen woord Engels spreken. De mis duurt ongeveer twee uur en dat is saai! Ik versta er niets van, kan me amper bewegen in mijn saree, voel overal de blikken op me gericht en mis voor het eerst Nederland een klein beetje.
Brigit vindt het maar niets dat ik ’s nachts alleen in het hotel moet slapen en dus stelt ze voor me te vergezellen. Gewend aan slapen op de grond is het voor haar geen probleem dat er maar één bed staat. Gezellig, want die gekko’s die tegenwoordig af en toe op m’n kamer zitten en die ik de naam Harald geef (vanwege de eerste reactie op mijn vorige bericht), zeggen ook niet veel.
Dinsdag en woensdag breng ik ook nog bij deze mensen door. ’s Ochtends spelen we spelletjes, onder andere mijn kerstcadeautje ‘mens-erger-je-niet’ dat ze echt helemaal geweldig vinden. Dinsdagochtend verrassen ze me met een klein taartje om de 89ste verjaardag van mijn oma een beetje te vieren.
In de middag gaan we erop uit, naar het werkplaatsje van de vader, naar vrienden van Rajasekar of we gaan wat winkelen.
Tenslotte willen ze dat ik mee doe met een spelletje dat ze altijd tussen Kerst en Oud&Nieuw spelen. We trekken allemaal een lootje en de persoon die daar op staat is deze periode jouw kind en jij moet alle opdrachten uitvoeren die deze persoon jou per sms via iemand anders geeft. Je weet dus niet wie jou ‘kerstmama’ is. Ik trek Patrick en heb werkelijk geen idee welke opdrachten ik hem kan gaan geven. Ik wacht eerst wel mijn eerste opdracht af.
Donderdag is het weer tijd om terug naar JET te gaan. Wat vliegt de tijd toch! Ik ben verdrietig omdat ik alweer afscheid van deze mensen moet nemen, maar ik beloof voor mijn vertrek naar Nederland nog terug te komen. En ik ben blij, omdat ik de kids van JET echt gemist heb en ze weer terug ga zien. Die dubbele gevoelens maken het hier niet altijd makkelijk voor me!
Voor ik vertrek neemt Rajasekar me nog mee naar een klein kennisje van hem. Ze heet Jenica en is 11 jaar. Ze spreekt vloeiend Engels en leert nu ook Frans. Haar familie is rijk en Jenica heeft als droom om in Frankrijk te gaan studeren. Het is een schatje, ze heeft zelfs een tekening voor me gemaakt en een klein cadeautje gekocht. Ik beloof haar vanuit Nederland te blijven schrijven. Het contrast met haar leeftijdgenootjes zoals Manjula en Suganya van JET is groot. Ze wonen alledrie in Zuid-India, maar het zijn twee totaal verschillende werelden. Rijkdom en armoede, zo dicht bij elkaar.
De rit naar Nainar Palayam is per bus ongeveer vier uur rijden. Althans dat dacht ik. Na drie uur rijden moet ik overstappen. Een vriend van Raja staat me op te wachten en reist met me mee naar JET. Via allerlei kleine dorpjes en na nog eens twee keer overstappen kom ik drie uur later aan in Nainar Palayam. De kinderen van JET zien me al van ver aankomen en komen allemaal juichend aangerend. Wat een warm ontvangst! Ik ben echt ontroerd.
Vrijdag ben ik eindelijk weer eens een hele dag op JET. Na school spelen we weer spelletjes en knutselen we. Ook geef ik 2,5 uur lang pingpongles. Ik vind dit echt heel erg leuk. De meeste kids slaan in het begin finaal langs de bal, maar na een paar kleine eenvoudige aanwijzingen beginnen ze al snel de bal te raken. Kleine Rajkumar die niet kan lopen en niet durft te praten, zet ik op de tafeltennistafel. Al zittende doet hij reuze zijn best om tegen de bal te meppen. Bovendien krijg ik hem zover dat hij het woordje “ball” zegt. Deenraj, die ook niet kan lopen, wil niet op een stoel zitten en houdt zich al leunende met zijn linkerarm op de tafel staande. Hij slaat nog behoorlijk wat raak ook. Sommige kinderen help ik omdat hun armpjes en handjes verkrampt / spastisch zijn of omdat ze slecht zien, maar allemaal komen ze aan de beurt. Het is heel bijzonder om op deze manier met de kinderen individueel bezig te zijn. Per kind bekijk ik wat de beperkingen zijn, hoe ze kunnen bewegen, of ze beide beentjes en armpjes kunnen gebruiken en of ze wat balgevoel hebben. Een aantal kinderen kan ik echt technische tips geven, voor sommigen is het echter al een hele uitdaging om zelf het batje vast te houden. Maar allemaal vinden ze het geweldig en willen ze niets anders meer doen!
’s Avonds krijg ik mijn eerste opdracht via sms van mij kerstmama; ik moet morgen een saree dragen. Gelukkig staat er niet in dat ik dat de hele dag moet doen. Dus ik ga Jan denk ik maar in saree ontvangen!
Vandaag ga ik weer naar Puducherry. Daar heeft Fr. Majella een taxi geregeld, waarmee we Jan in Chennai gaan ophalen. Opnieuw dubbele gevoelens.....weer een paar dagen zonder de kids, maar leuk om Jan te zien en met Hans en Sonja in Puducherry Oud&Nieuw te gaan vieren. Bovendien staat er morgen ook nog een tafeltenniswedstrijd gepland. Ik hoop maar dat die Indiers niet kunnen pingpongen, want ik laat hier dus echt niet van me winnen, hè!
Groetjes van akka Anamika
De rit er naar toe is prachtig. Op een rustig landweggetje rij ik er op m’n brommertje naar toe. Afhankelijk van de hoeveelheid kuddes geiten en loslopende koeien die ik moet ontwijken doe ik er ongeveer 20 minuten over. Ik kom gelukkig weinig verkeer tegen, zodat ik ondertussen ook nog om me heen kan kijken en van een prachtig schouwspel kan genieten. Ondertussen toch ook goed oplettend, want de weg zit vol met gaten.
Links en rechts zie ik rijstvelden, boeren die met een ossenkar hun land aan het bewerken zijn, wat verder weg een heleboel palmbomen en nog verder weg de bergen. Bij een waterpomp staan twee vrouwen water te pompen en iets verderop probeert een andere vrouw een volle waterkan op haar hoofd te krijgen. In een klein meertje wast een man zijn koeien en in datzelfde water staan mensen ook hun kleren te wassen. Zo af en toe staan er wat huisjes / krotjes langs de weg waar vrouwen buiten op een vuurtje zitten te koken, de was doen of liggen te slapen. Ik passeer een fietser die zijn fiets van onder tot boven heeft volgeladen met grote zilverkleurige kookpotten. Langs de weg loopt een vrouw met aan een touw een koe. Achter haar loopt haar dochterje met nog eens twee koeien. Beiden gekleed in oude vodden. Links midden tussen de rijstvelden staat een klein Hindoe-tempeltje waar een man zit te bidden.
En ik tuf rustig door..........
Aan het eind van dit weggetje kom ik uit in Chennaselam. En hier is het gedaan met de rust. In het dorpje kost het me behoorlijk meer moeite om de mensen, brommers, bussen, fietsers, koeien, geiten en straathonden te ontwijken. Maar gewend aan deze chaos manouvreer ik overal redelijk makkelijk tussendoor.
En eens te meer besef ik hoe speciaal het is dat ik dit meemaak.
Kerstmis is leuk, maar zonder het echte kerst-/familiegevoel. Hoe kan dat ook anders met temperaturen boven de 30 graden! Vrijdag 21 december is de kerstviering op Boys Home. De zelfgemaakte kerststal wordt gezegend, er wordt gebeden, gedanst, toneel gespeeld en aan het eind komt zelfs met een hoop lawaai de kerstman in riksja Boys Home binnen gereden. De jongens vinden het schitterend.
Zaterdag reis ik weer naar JET in Nainar Palayam. Een jongen van de Carpentry School in Boys Home moet gelukkig ook die kant op, want het valt niet mee om de juiste bus te vinden. Van grote stad naar grote stad is dat prima te doen, maar ik reis voornamelijk naar kleine afgelegen dorpjes. Alles staat daar alleen in het Tamil aangegeven en de mensen spreken geen woord Engels.
Na drie uur rijden word ik door Raja in het kleine dorpje Waipur met de motor opgehaald. Nou ja motor, ik weet eigenlijk niet hoe je zo’n ding noemt. Te groot voor een brommer, maar Raja rijdt er niet harder dan 60 km/uur op. Hij heeft dat ding van zijn schoonfamilie als huwelijksgeschenk gekregen. De familie van het meisje moet hier namelijk flinke huwelijksgeschenken aan de familie van de jongen geven. Josephines ouders zijn niet rijk en weten zich net te redden. Hoe ze die motor hebben kunnen betalen is me dus een raadsel.
Achterop de motor geniet ik weer van de omgeving en deze keer ook van de vele aapjes langs en op de weg. Halverwege besluit Raja ook nog een halve boom uit het bos mee te nemen, die we kunnen gebruiken als kerstboom. En die kan ik dus al zittende met mijn bagage achterop die motor vasthouden!
Terug op JET ben ik erg blij de kids weer te zien. Na de lunch gaan we naar Chinnaselam om kerstkleertjes voor de kinderen te kopen. Ze lopen hier echt in vodden, het project heeft geen geld voor nieuwe kleren en dus heb ik besloten dat dat wel een leuk Kindia-kerstcadeautje is. Jospehine gaat achterop de motor bij Raja en Xavier van 13 jaar komt bij mij achterop. Dat gaat prima, alleen de terugweg is wel spannend. Vanaf 18.00 uur is het hier donker. Op het landweggetje is geen verlichting, zodat ik de kuilen in de weg amper kan zien. Het stikt er van de vliegjes en muggen, maar gelukkig liggen de koeien en geiten langs de weg. Xavier zit weer achterop en houdt twee volle tassen vast. Ik heb ook nog een tas tussen mijn benen geklemd. Zodra er een tegenligger komt, word ik totaal verblind door zijn licht. Toch komen we heelhuids en zonder ongelukken thuis.
Zondag komen er weer sponsors voor het eten van de kinderen. De laatste weken is dat al zo’n vijf keer gebeurd en ik ben blij dat te zien. Raja vertelt dat de ene maand wel tien mensen een maaltijd voor de kinderen komen brengen en dat de andere maand niemand komt. De moeilijkheid is dat het project zover van grotere steden ligt. De mensen willen geen geld geven, maar zijn wel bereid af en toe een maaltijd te sponsoren. Alleen mensen die binnen tien kilometer van het project wonen komen, omdat de reiskosten anders te hoog worden.
Het geld van Kindia en Wilde Ganzen voor het kopen van nieuw land voor JET is nog steeds niet binnen. Jammer, want de tijd begint nu toch wel te dringen. Ik zou de aanschaf van het land en de start van de bouw nog zo graag meemaken hier. Ik heb geen idee waarom dit zo lang duurt, op 11 december is het geld overgemaakt door Wilde Ganzen.
Om 12.00 uur organiseren we spelletjes voor de kinderen, zoals stoelendans en koekhappen. Na de lunch start de kerstviering. Een beetje officieel met speeches...ja, ikke dus ook weer! Vervolgens krijgen de kinderen de kerstcadeautjes: de door een ander project gemaakt schooltassen met daarin de nieuwe kleertjes en wat schoolspulletjes en knuffeltjes. Dan is het tijd om de nieuwe kleren aan te trekken en ook ik moet eraan geloven en mijn saree aantrekken. Met hulp van Josephine en haar moeder, want het is behoorlijk ingewikkeld. Vijf meter stof die om je lichaam wordt gedraaid en dan schijn je nog te kunnen bewegen ook.
Het broertje van Josephine speelt voor kerstman en danst met de kinderen de Vogeltjesdans. Want ook hier heeft dat dansje zijn intrede gedaan! Succes altijd verzekerd!
Maandag de 24e vertrek ik dan weer. Nu naar Trichy, waar ik de kerstdagen bij mijn India-familie ga doorbrengen. In Waipur rijden alle bussen ons voorbij omdat ze al uitpuilen van de mensen. Vanwege Kerstmis is het heel erg druk en ik ben bang dat ik een zitplaats wel kan vergeten. Na een uur wachten besef ik dat ik uberhaupt een plek in een bus wel kan vergeten en dus zit er niets anders op dan maar een taxi te nemen. Zonde om mijn geld hier aan uit te geven, maar de hele verdere dag staan te wachten zie ik ook niet zitten. In Trichy staat Rajasekar al op me te wachten. Hij neemt me mee naar de familie en ’s avonds gaan we met z’n allen naar de nachtmis. En ja, ikke weer in saree. In de kerk zitten de vrouwen gescheiden van de mannen. Heel gezellig, Rajasekar en Patrick zitten apart, Brigit zingt mee in koortje en ik zit daarachter met haar moeder en tante die geen woord Engels spreken. De mis duurt ongeveer twee uur en dat is saai! Ik versta er niets van, kan me amper bewegen in mijn saree, voel overal de blikken op me gericht en mis voor het eerst Nederland een klein beetje.
Brigit vindt het maar niets dat ik ’s nachts alleen in het hotel moet slapen en dus stelt ze voor me te vergezellen. Gewend aan slapen op de grond is het voor haar geen probleem dat er maar één bed staat. Gezellig, want die gekko’s die tegenwoordig af en toe op m’n kamer zitten en die ik de naam Harald geef (vanwege de eerste reactie op mijn vorige bericht), zeggen ook niet veel.
Dinsdag en woensdag breng ik ook nog bij deze mensen door. ’s Ochtends spelen we spelletjes, onder andere mijn kerstcadeautje ‘mens-erger-je-niet’ dat ze echt helemaal geweldig vinden. Dinsdagochtend verrassen ze me met een klein taartje om de 89ste verjaardag van mijn oma een beetje te vieren.
In de middag gaan we erop uit, naar het werkplaatsje van de vader, naar vrienden van Rajasekar of we gaan wat winkelen.
Tenslotte willen ze dat ik mee doe met een spelletje dat ze altijd tussen Kerst en Oud&Nieuw spelen. We trekken allemaal een lootje en de persoon die daar op staat is deze periode jouw kind en jij moet alle opdrachten uitvoeren die deze persoon jou per sms via iemand anders geeft. Je weet dus niet wie jou ‘kerstmama’ is. Ik trek Patrick en heb werkelijk geen idee welke opdrachten ik hem kan gaan geven. Ik wacht eerst wel mijn eerste opdracht af.
Donderdag is het weer tijd om terug naar JET te gaan. Wat vliegt de tijd toch! Ik ben verdrietig omdat ik alweer afscheid van deze mensen moet nemen, maar ik beloof voor mijn vertrek naar Nederland nog terug te komen. En ik ben blij, omdat ik de kids van JET echt gemist heb en ze weer terug ga zien. Die dubbele gevoelens maken het hier niet altijd makkelijk voor me!
Voor ik vertrek neemt Rajasekar me nog mee naar een klein kennisje van hem. Ze heet Jenica en is 11 jaar. Ze spreekt vloeiend Engels en leert nu ook Frans. Haar familie is rijk en Jenica heeft als droom om in Frankrijk te gaan studeren. Het is een schatje, ze heeft zelfs een tekening voor me gemaakt en een klein cadeautje gekocht. Ik beloof haar vanuit Nederland te blijven schrijven. Het contrast met haar leeftijdgenootjes zoals Manjula en Suganya van JET is groot. Ze wonen alledrie in Zuid-India, maar het zijn twee totaal verschillende werelden. Rijkdom en armoede, zo dicht bij elkaar.
De rit naar Nainar Palayam is per bus ongeveer vier uur rijden. Althans dat dacht ik. Na drie uur rijden moet ik overstappen. Een vriend van Raja staat me op te wachten en reist met me mee naar JET. Via allerlei kleine dorpjes en na nog eens twee keer overstappen kom ik drie uur later aan in Nainar Palayam. De kinderen van JET zien me al van ver aankomen en komen allemaal juichend aangerend. Wat een warm ontvangst! Ik ben echt ontroerd.
Vrijdag ben ik eindelijk weer eens een hele dag op JET. Na school spelen we weer spelletjes en knutselen we. Ook geef ik 2,5 uur lang pingpongles. Ik vind dit echt heel erg leuk. De meeste kids slaan in het begin finaal langs de bal, maar na een paar kleine eenvoudige aanwijzingen beginnen ze al snel de bal te raken. Kleine Rajkumar die niet kan lopen en niet durft te praten, zet ik op de tafeltennistafel. Al zittende doet hij reuze zijn best om tegen de bal te meppen. Bovendien krijg ik hem zover dat hij het woordje “ball” zegt. Deenraj, die ook niet kan lopen, wil niet op een stoel zitten en houdt zich al leunende met zijn linkerarm op de tafel staande. Hij slaat nog behoorlijk wat raak ook. Sommige kinderen help ik omdat hun armpjes en handjes verkrampt / spastisch zijn of omdat ze slecht zien, maar allemaal komen ze aan de beurt. Het is heel bijzonder om op deze manier met de kinderen individueel bezig te zijn. Per kind bekijk ik wat de beperkingen zijn, hoe ze kunnen bewegen, of ze beide beentjes en armpjes kunnen gebruiken en of ze wat balgevoel hebben. Een aantal kinderen kan ik echt technische tips geven, voor sommigen is het echter al een hele uitdaging om zelf het batje vast te houden. Maar allemaal vinden ze het geweldig en willen ze niets anders meer doen!
’s Avonds krijg ik mijn eerste opdracht via sms van mij kerstmama; ik moet morgen een saree dragen. Gelukkig staat er niet in dat ik dat de hele dag moet doen. Dus ik ga Jan denk ik maar in saree ontvangen!
Vandaag ga ik weer naar Puducherry. Daar heeft Fr. Majella een taxi geregeld, waarmee we Jan in Chennai gaan ophalen. Opnieuw dubbele gevoelens.....weer een paar dagen zonder de kids, maar leuk om Jan te zien en met Hans en Sonja in Puducherry Oud&Nieuw te gaan vieren. Bovendien staat er morgen ook nog een tafeltenniswedstrijd gepland. Ik hoop maar dat die Indiers niet kunnen pingpongen, want ik laat hier dus echt niet van me winnen, hè!
Groetjes van akka Anamika
-
29 December 2007 - 13:08
YM:
Mieke,
Even een korte reactie.
Wat een mooi ontroerend verhaal weer!
Geweldig!
Succes met je wedstrijd morgen!!!!!! -
29 December 2007 - 14:02
Robje:
Hee Annemieke,
Alles gaat goed daar zie ik aan al je verhalen, ik heb ze nog allemaal gelezen. En volgens mij maak jij zoveel mee dat je nog veel meer kan schrijven, maar daar kom je gewoon niet aan toe, of wel soms?! Ik wens je nog veel succes, maar ook plezier, en een fijne jaarwisseling.
Groetjes,
Rob (jcv) -
29 December 2007 - 14:27
Nettie:
Stoer, zeg, op een brommertje door India tuffen! En lief ben je, voor je kindjes op JET. Veel plezier met Jan straks ! Voor iedereen een fijne jaarwisseling !! sNettie -
29 December 2007 - 14:55
YYA:
't Is net of ik in een mooi, ontroerend en spannend boek zit te lezen. Heel mooi in deze Kerst- en Nieuwjaarstijd.
Fijne jaarwisseling!
-
29 December 2007 - 15:35
Corry:
Hoi Annemieke
Wat heb ik weer meegeleefd met je verhaal,wat ben je toch lief voor de kinderen,wat zullen ze je missen en andersom ook!!
een heel gelukkig nieuwjaar en veel plezier met Jan erbij,
groetjes Corry -
29 December 2007 - 18:10
Wim:
Leuk verhaal weer,veel succes morgen en een goede jaarwisseling.Groetjes,Wim,Kitty en Ruben. -
29 December 2007 - 18:19
Bas L. :
Ha die Mieke!
Leuk om weer van je te horen. Je wordt echt een schrijf-talent Mieke! Zo te horen heb je het nog prima naar je zin daar.
Alvast een prettige jaarwisseling. Ik geloof dat jullie die eerder kunnen vieren dan wij toch? Laat maar weten hoe 2008 er uit ziet. Ben benieuwd. -
29 December 2007 - 21:52
Monique:
Hey Anamika,
wederom een schitterend verhaal!! Heel veel succes en plezier met de wedstrijd, geniet ze met oud en nieuw samen met Jan en je vrienden daar. Tot volgend jaar, klinkt ook maf...Groetjes Mo -
29 December 2007 - 22:36
Sjan:
Hoi Annemieke. Ik ken jou dan wel niet, maar uit enkele verhalen van Hans en Sonja ben je toch ook voor mij een beetje in beeld. Ik heb jou verhalen erg uitvoerig en spannend gevonden en krijg daardoor een nog beter beeld van wat mijn broer Hans ( en natuurlijk ook Sonja) allemaal beleven en meemaken in India. Wat hebben wij EU-burgers het toch allemaal goed !!! Mijn, onze kinderen leven hier in overvloed en zeuren dat ze kunnen...grgrgrgr !!
Wie kent dat niet !! Ik heb het leuk gevonden nu ook jou verhalen gevonden te hebben en zal ze in de gaten houden. Heel veel plezier met Hans en Sonja tijdens jullie oud op nieuw feest¨!! Ik zal op jullie allemaal proosten als ik het vuurwerk in Zürich aan het bekijken ben. Succes met jou project en win met tafeltennissen van Hans !!! Groetjes uit Winterthur ( zwitserland) Sjan Ruckstuhl-Maessen. -
30 December 2007 - 09:52
Sissie:
Je moet een uitgeverij gaan zoeken...! Super wat je allemaal mee maakt...enne lefgozer op je brommertje door de drukte, Nederland is straks peanuts voor je! Binnen 5 minuten op je werk!
Wij zitten in ons nieuwe huisje en moeten doos 17 t/m 63 nog uitpakken ;) Ik laat er wel een paar voor je staan, voor als je terug bent ;)
Geniet vooral verderrrr!!
Kus van je zus -
30 December 2007 - 11:28
Oma:
Hoi Annemieke,
Hartelijk dank voor je goede wensen voor m'n verjaardag
en voor de mooie kaarten van Vatheeswari en Saratha :
nandry, nandry.
Het was 'n heel leuke verrassing.
Weer 'n prachtig verhaal over die brommer, maar kijk wel
goed uit in die drukte.
Alle foto's van Jannelies gekregen, heb nu 'n mooi beok.
Lieve Annemieke, 'n heel prettige jaarwisseling en alvast
'n goed begin van 2008 in het verre India.
Veel liefs, ook voor de kindjes en 'n dikke kus van Oma. -
30 December 2007 - 12:00
Hermien V.d. V:
Hoi Annemieke,
Fantastische verhalen uit India!! heel tof wat je allemaal doet en meemaakt..
een goeie jaarwisseling en natuurlijk alle beste wensen voor het nieuwe jaar voor jouw en de stichting.
-
30 December 2007 - 12:36
Oma:
Hoi Annemiek,Nog even 'n kort berichtje. Heb net bij Jannelies de laatste foto's bekeken met daarop de mooie taart met tekst voor mijn verjaardag. Hartstikke leuk. groetjes en 'n kus van Oma. -
31 December 2007 - 13:49
Gekko Harald:
Mooi hé, die beestjes die zelfs onderste boven kunnen lopen. Ben zeer vereerd door de naamgeving!
Heb je nog gewonnen? Ga je als Indaas kampioene het oude jaar uit en nieuwe jaar in? Of moeten we toch met het goede voornemen het nieuwe jaar in om een strak trainingsprogramma te ggan volgen? In ieder geval alvast de beste wensen voor 2008 met extreem veel plezier en toppie-verhalen! -
01 Januari 2008 - 18:52
YM:
Annemieke een heeeeeeel gelukkig nieuwjaar voor jou, Jan en alle mensen in India waarmee jullie te maken hebben. Vooral voor alle lieve kinderen, die ik eigenlijk niet alleen een goed 2008 wil toewensen, maar een hele goede toekomst met hulp van heel veel mensen uit india zelf en uit Nederland!!! -
02 Januari 2008 - 17:53
Eddie Van Doorn:
Hoi Annemiek
Allereerst Gelukkig nieuwjaar voor jou al je kindjes vrienden en "familie" daar in het verre India. Ik geniet van je stukjes en ze staan ook mooi op de site. Wat indrukwekkend allemaal!
Ik vind het erg knap en mooi wat je allemaal doet. Wat hebben wij het dan toch makkelijk. Waar ik me de laatste tijd alleen maar druk heb over hoeven te maken is de grote JCV quiz op de site, Die moet ik namelijk wel winnen als echte JCVer. Ik sta dan ook wel bovenaan en volgens mij kan ik ook niet meer verliezen.
Wanneer kom je eigelijk weer terug naar Nederland. Het is hier koud het gaat vannacht weer vriezen, dus qua weer is het daar wel beter maar dat is misschien wel het enigste.Alhoewel ze hebben jou daar en daar mogen ze erg blij om zijn.
We zullen eens kijken als je terug bent of we niks kunnen doen voor JET bij JCV.
Zo ik stop er weer mee ga zo even Angela halen. Zou zeggen de groeten van onsen we horen wel weer van je. Succes daar en veel plezier in alles wat je doet en natuurlijk uitkijken op die rare brommertjes en die gaten in de weg. Groeten Eddie -
02 Januari 2008 - 20:42
Robert V.D.:
Hoi Annemieke,
Het gaat you en de kids goed, de allerbeste wensen voor 2008!
Groeten
-
03 Januari 2008 - 15:23
Toine:
Hoi Anamika,
Wat ben jij toch fantastisch bezig. Ik wens je een gelukkig, sportief en gezond 2008 toe. Uiteraard ook voor je vele vrienden daar.
Toine jcv -
04 Januari 2008 - 18:34
Dj:
Lieve Akka Anamika,
Wat geweldig, ik blijf het zeggen, ik heb er bijna geen woorden voor maar daar heb je zo weinig aan dus ik zal het toch maar in woorden proberen te vatten...
Hoe jij je ritje op de brommer omschrijft, wat heerlijk, alsof ik er zelf bij ben, zo beeldend, zo gedetailleerd, ik zat gewoon stiekum bij je achterop de brommer en reed mee, dankjewel daarvoor!
Nog meer dankjewel voor het prachtige kerstkaartje dat je ons stuurde vanuit India, je weet niet half hoe bijzonder dat is... Hij heeft een ereplekje gekregen hoor!
Veel liefs, ook voor Jan...
Dikke kus,je grootste fan, xdjx
PS: Wanneer vlieg je precies terug???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
