Indrukwekkende dagen
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
13 Januari 2008 | India, New Delhi
Daar zijn we weer! Gezond en wel! En deze keer vanuit Chennai. Gisteren zijn Jan, Raja en ik vanuit Nainar Palayam (project JET) naar Boys Home in Puducherry gegaan. Een rit van ongeveer vier uur. Vanwege PONGAL (Oogstfeest van 14 januari t/m 17 januari) is het deze dagen heel erg druk in de bussen en treinen. Geen mogelijkheid voor ons dus om vanuit Nainar Palayam per bus te reizen en daarom hebben we maar weer een taxi genomen. In Puducherry is Jan op Boys Home gebleven en ben ik met Raja en Peter (broertje van Josephine) verder gereisd naar Chennai. Nog eens een rit van drie uur. Ik dacht wel even te kunnen slapen in de auto, maar helaas dacht Peter daar anders over. Hij hield niet op met praten! Heel gezellig, maar daardoor was ik bij aankomst in Chennai wel erg moe. In Chennai stond een Indiase vriend van mij, Jerry, ons al op te wachten. Raja en Peter namen al gauw afscheid en Jerry heeft mij meegenomen naar zijn ouders en zus. Ik kende deze mensen al en het was dan ook erg leuk om ze na lange tijd weer terug te zien.
Vanochtend ben ik naar een andere Indiase vriend, Thomas, gegaan. Hij werkt op een Don Bosco project in Chennai. We hebben gezellig bijgepraat en dadelijk gaan we op zijn project lunchen. Dan is het wachten op Fr. John Louis, waarmee ik naar Puducherry terug zal reizen. Nettie (ook van Kindia) is daar gisteren ook al aangekomen, dus die ga ik straks zien!
De afgelopen dagen waren super, hierbij een verslagje:
Het is woensdag en als ik ’s ochtends naar buiten kom, ligt er een slang voor mijn deur. Ik schrik niet echt, want ik denk in eerste instantie dat het geen echte is. Overal staan kinderen me met een brede glimlach en glinsterende oogjes aan te kijken. Jan zit op een bankje en ik vraag hem of dit beest echt of nep is. Het is een echte, zegt Jan, en de jongens hebben hem net gevangen en gedood (sorry Harald). Grapje van de kids om hem voor Akka's deur te leggen! Jammer voor hen heb ik het dus niet op een gillen gezet, ondanks dat het toch echt geen klein beestje is.
’s Middags film ik het project en de omgeving met mijn camera, als ik plotseling een hellinkje mis. Klabats, ik ga met camera en al flink onderuit en verstuik mijn enkel. Echt heel erg handig, daar zat ik nou net op te wachten. Binnen drie seconden zitten er tien kinderen om me heen die bezorgd vragen of Akka een probleem heeft. Veel Engels kunnen ze niet maar: „Akka, problem?“, dat weten ze wel. En ja, Akka heeft een probleem, want ze kan even niet overeind. Maar met wat hulp lukt dat al snel weer wel en ben ik in staat wat rond te strompelen. In de loop van de dag gaat het langzaam beter, gelukkig.
In het begin van de avond halen we ijsjes voor de kinderen om te vieren dat het geld voor nieuw land eindelijk binnen is. Raja gaat de komende dagen met zijn vader op pad om te proberen een mooi stuk land te kopen nog voor wij naar Nederland vertrekken. De kinderen genieten van hun ijsje. Dat is echt iets speciaals voor ze, sommige kinderen hebben zelfs nog nooit een ijsje gehad.
Ondertussen vertel ik welke kinderen ik heb geselecteerd voor de tafeltenniswedstrijd vrijdag. We zullen met twee teams van drie kinderen een echte tafeltenniswedstrijd gaan spelen. In echte wedstrijdshirts, want die heb ik van TTV Son en Breugel en JCV Vught meegekregen. Als ik verteld heb welke kinderen mogen spelen en in welk team ze spelen, mogen ze zelf een coach kiezen. Team Son en Breugel kiest voor Umabathi, een jongen van 12 jaar en team JCV kiest voor Santhiya, een meisje van 11 jaar.
Donderdag gaan we er met de kinderen een dagje op uit. Naar de zee in Cuddalore, ongeveer 3,5 uur rijden. ’s Ochtends probeer ik de kids voor de gek te houden door te vragen waarom ze allemaal hun mooie kleertjes aan hebben, we gaan toch pas morgen naar de zee? Maar ze laten zich niet voor de gek houden: ‚No Akka, today beach!!’
De kinderen hebben de zee nog nooit gezien en dus is dit wel een heel speciaal uitje. Om 10.00 uur arriveren de twee kleine busjes die we gehuurd hebben. Na ruim vier uur bereiken we Silver Beach in Cuddalore. De kids kijken hun ogen uit bij het zien van de zee. Voordat de pret kan beginnen, gaan we lunchen. Maar dan gaan we echt naar de zee. Met aan mijn rechterhand kleine Venilla en achter me de andere kinderen, lopen we naar het water. De meeste kinderen vinden de golven in het begin maar eng en blijven eventjes op afstand. Maar al gauw zijn de meesten niet bang meer en spetteren ze vrolijk in het water rond. Jan en ik tillen de kinderen die niet kunnen lopen om de beurt op en nemen ze zo ook even mee in het water. Het is zo leuk, de kinderen genieten en hebben zo veel plezier! Al gauw ben ik helemaal nat gespetterd, mijn kleren zijn echt doorweekt, maar wat geeft het, de kids stralen, zijn vrolijk en genieten volop en dat is belangrijk. Bovendien droogt de zon mijn kleren wel weer.
We spelen met strandballen en in een speeltuin die aan het strand ligt. De speeltuin is totaal niet onderhouden, er ontbreken stukken van de glijbaan en vele schommels zijn kapot. Het mooie is dat we wel 20 roepies (dat is maar liefst 40 cent!) voor het onderhoud moeten betalen alvorens de kinderen in de speeltuin mogen spelen.
Om 17.30 uur is het weer tijd om te gaan. Op de terugweg stoppen we in het centrum van Cuddalore om slippers voor alle kinderen te kopen. Ze hebben geen schoenen en dus lopen ze altijd op blote voeten. Binnen mum van tijd staan twee kleine schoenwinkels helemaal vol met kinderen. Na een halfuurtje hebben ze allemaal slippers gevonden en rekenen Jan en ik maar liefst 30 euro af voor 35 paar slippers. Mooie besteding dus weer! Wat ben ik blij dat ik dit door Kindia kan doen, zeker als Kamala en Thenmozhi me zachtjes „Thank you, Akka“, toefluisteren.
Rond 21.30 uur zijn we weer terug op JET, waar de kinderen enthousiast aan de vader van Raja vertellen over deze dag.
Vrijdag is de dag van de match. Umabathi neemt zijn taak als coach van team Son en Breugel erg serieus en komt me in elke pauze om de tafeltennisbatjes vragen. „Tabletennis pratical“, roept hij dan en rent vervolgens achter zijn spelers aan om ze te verzamelen. Om 16.00 uur begint de wedstrijd. Team Son en Breugel (Balamurugan, Xavier en Saratha) speelt in de groene S&B-shirts en team JCV (Selvaraj, Vijaya en Sheela) in de rode JCV-shirts. Coaches Umabathi en Santhiya dragen beiden een echte coach-pet en zijn voor de wedstrijd druk in de weer om hun teamleden van water te voorzien. Ze doen het zo leuk.
De teams spelen een hele competitiewedstrijd, bestaande dus uit negen enkelwedstrijden van elk 1 game tot 11 punten. Het dubbel slaan we over, want dat is nog iets te moeilijk. Ik ben de scheidsrechter en word geholpen door Sarathkumar en Thenmozhi die de stand bijhouden. Kavi, Santhosh, Sharmila en Manjula zijn de ballenmeisjes-/jongens. Halverwege staat Son en Breugel met 4-1 voor. Enthousiast staat dit team elkaar aan te moedigen. Coach Santhiya van team JCV weet echter niet meer wat ze moet doen om haar team te laten winnen. Van de spanning komen er zelfs tranen en we nemen maar even wat tijd om haar weer op te beuren. Helaas voor haar weet team JCV ook de volgende vier wedstrijden niet te winnen, maar gelukkig weet Selvaraj de laatste wedstrijd wel voor JCV te winnen en zie ik weer een glimlachje op Santhiya’s gezicht tevoorschijn komen. Eindstand: 8-2 voor team Son en Breugel!
De sfeer was super, de kinderen die niet speelden waren supporter en samen met Raja en een leraar werd er door hen flink gejuicht.
Raja was verrast te zien dat de kinderen leuke rally’s konden spelen. En ik was apetrots op ze, want een paar weken geleden sloegen ze nog geen bal raak.
In het begin van de avond maken Jan en ik nog iets indrukwekkends mee. Twee mensen, man en vrouw, zijn in gesprek met Raja. Ze hebben een klein meisje bij zich dat stil naast hen zit. Na een tijdje roept Raja ons erbij, het meisje zit dan bij de andere meiden. Raja vertelt dat deze twee mensen het meisje op straat hebben gevonden, waar ze al zo’n twee nachten sliep en overdag bedelde. Het meisje vertelde hen dat ze met haar familie in de bergen woont, maar dat haar vader en broer haar slaan en regelmatig niets te eten geven. Ze mocht ook niet het huis uit. Daarom is ze weggelopen en alleen rond gaan zwerven. Vijf jaar oud.............. Ik kan met woorden niet vertellen hoe dat me raakt.
Jan en ik gaan even naar het meisje, ze heet Muniama, die zoals blijkt niet erg veel tijd nodig heeft om te wennen. Ik ben ontroerd te zien hoe lief de andere meiden voor haar zijn en haar meteen in de groep opnemen. Muniami lijkt een pittig tantetje, met een eigen willetje en totaal niet bang.
Raja beslist dat Muniama voorlopig op JET kan blijven, maar wel wil hij uit gaan zoeken hoe de situatie bij haar familie precies is.
Tja en dan heb ik nog een heftig weekje voor de boeg dat vooral in het teken zal staan van afscheid nemen. Van Boys Home in Puducherry, van de kinderen van JET die dinsdag een paar dagen naar hun families gaan vanwege het PONGAL-feest en van mijn familie en vrienden in Trichy. Maar gelukkig ga ik Nettie, die nu met Jan in Puducherry is en die ik dadelijk ga zien, nog voorstellen aan al deze mensen. Dat is dat wel weer superleuk!
Groetjes, Akka
Vanochtend ben ik naar een andere Indiase vriend, Thomas, gegaan. Hij werkt op een Don Bosco project in Chennai. We hebben gezellig bijgepraat en dadelijk gaan we op zijn project lunchen. Dan is het wachten op Fr. John Louis, waarmee ik naar Puducherry terug zal reizen. Nettie (ook van Kindia) is daar gisteren ook al aangekomen, dus die ga ik straks zien!
De afgelopen dagen waren super, hierbij een verslagje:
Het is woensdag en als ik ’s ochtends naar buiten kom, ligt er een slang voor mijn deur. Ik schrik niet echt, want ik denk in eerste instantie dat het geen echte is. Overal staan kinderen me met een brede glimlach en glinsterende oogjes aan te kijken. Jan zit op een bankje en ik vraag hem of dit beest echt of nep is. Het is een echte, zegt Jan, en de jongens hebben hem net gevangen en gedood (sorry Harald). Grapje van de kids om hem voor Akka's deur te leggen! Jammer voor hen heb ik het dus niet op een gillen gezet, ondanks dat het toch echt geen klein beestje is.
’s Middags film ik het project en de omgeving met mijn camera, als ik plotseling een hellinkje mis. Klabats, ik ga met camera en al flink onderuit en verstuik mijn enkel. Echt heel erg handig, daar zat ik nou net op te wachten. Binnen drie seconden zitten er tien kinderen om me heen die bezorgd vragen of Akka een probleem heeft. Veel Engels kunnen ze niet maar: „Akka, problem?“, dat weten ze wel. En ja, Akka heeft een probleem, want ze kan even niet overeind. Maar met wat hulp lukt dat al snel weer wel en ben ik in staat wat rond te strompelen. In de loop van de dag gaat het langzaam beter, gelukkig.
In het begin van de avond halen we ijsjes voor de kinderen om te vieren dat het geld voor nieuw land eindelijk binnen is. Raja gaat de komende dagen met zijn vader op pad om te proberen een mooi stuk land te kopen nog voor wij naar Nederland vertrekken. De kinderen genieten van hun ijsje. Dat is echt iets speciaals voor ze, sommige kinderen hebben zelfs nog nooit een ijsje gehad.
Ondertussen vertel ik welke kinderen ik heb geselecteerd voor de tafeltenniswedstrijd vrijdag. We zullen met twee teams van drie kinderen een echte tafeltenniswedstrijd gaan spelen. In echte wedstrijdshirts, want die heb ik van TTV Son en Breugel en JCV Vught meegekregen. Als ik verteld heb welke kinderen mogen spelen en in welk team ze spelen, mogen ze zelf een coach kiezen. Team Son en Breugel kiest voor Umabathi, een jongen van 12 jaar en team JCV kiest voor Santhiya, een meisje van 11 jaar.
Donderdag gaan we er met de kinderen een dagje op uit. Naar de zee in Cuddalore, ongeveer 3,5 uur rijden. ’s Ochtends probeer ik de kids voor de gek te houden door te vragen waarom ze allemaal hun mooie kleertjes aan hebben, we gaan toch pas morgen naar de zee? Maar ze laten zich niet voor de gek houden: ‚No Akka, today beach!!’
De kinderen hebben de zee nog nooit gezien en dus is dit wel een heel speciaal uitje. Om 10.00 uur arriveren de twee kleine busjes die we gehuurd hebben. Na ruim vier uur bereiken we Silver Beach in Cuddalore. De kids kijken hun ogen uit bij het zien van de zee. Voordat de pret kan beginnen, gaan we lunchen. Maar dan gaan we echt naar de zee. Met aan mijn rechterhand kleine Venilla en achter me de andere kinderen, lopen we naar het water. De meeste kinderen vinden de golven in het begin maar eng en blijven eventjes op afstand. Maar al gauw zijn de meesten niet bang meer en spetteren ze vrolijk in het water rond. Jan en ik tillen de kinderen die niet kunnen lopen om de beurt op en nemen ze zo ook even mee in het water. Het is zo leuk, de kinderen genieten en hebben zo veel plezier! Al gauw ben ik helemaal nat gespetterd, mijn kleren zijn echt doorweekt, maar wat geeft het, de kids stralen, zijn vrolijk en genieten volop en dat is belangrijk. Bovendien droogt de zon mijn kleren wel weer.
We spelen met strandballen en in een speeltuin die aan het strand ligt. De speeltuin is totaal niet onderhouden, er ontbreken stukken van de glijbaan en vele schommels zijn kapot. Het mooie is dat we wel 20 roepies (dat is maar liefst 40 cent!) voor het onderhoud moeten betalen alvorens de kinderen in de speeltuin mogen spelen.
Om 17.30 uur is het weer tijd om te gaan. Op de terugweg stoppen we in het centrum van Cuddalore om slippers voor alle kinderen te kopen. Ze hebben geen schoenen en dus lopen ze altijd op blote voeten. Binnen mum van tijd staan twee kleine schoenwinkels helemaal vol met kinderen. Na een halfuurtje hebben ze allemaal slippers gevonden en rekenen Jan en ik maar liefst 30 euro af voor 35 paar slippers. Mooie besteding dus weer! Wat ben ik blij dat ik dit door Kindia kan doen, zeker als Kamala en Thenmozhi me zachtjes „Thank you, Akka“, toefluisteren.
Rond 21.30 uur zijn we weer terug op JET, waar de kinderen enthousiast aan de vader van Raja vertellen over deze dag.
Vrijdag is de dag van de match. Umabathi neemt zijn taak als coach van team Son en Breugel erg serieus en komt me in elke pauze om de tafeltennisbatjes vragen. „Tabletennis pratical“, roept hij dan en rent vervolgens achter zijn spelers aan om ze te verzamelen. Om 16.00 uur begint de wedstrijd. Team Son en Breugel (Balamurugan, Xavier en Saratha) speelt in de groene S&B-shirts en team JCV (Selvaraj, Vijaya en Sheela) in de rode JCV-shirts. Coaches Umabathi en Santhiya dragen beiden een echte coach-pet en zijn voor de wedstrijd druk in de weer om hun teamleden van water te voorzien. Ze doen het zo leuk.
De teams spelen een hele competitiewedstrijd, bestaande dus uit negen enkelwedstrijden van elk 1 game tot 11 punten. Het dubbel slaan we over, want dat is nog iets te moeilijk. Ik ben de scheidsrechter en word geholpen door Sarathkumar en Thenmozhi die de stand bijhouden. Kavi, Santhosh, Sharmila en Manjula zijn de ballenmeisjes-/jongens. Halverwege staat Son en Breugel met 4-1 voor. Enthousiast staat dit team elkaar aan te moedigen. Coach Santhiya van team JCV weet echter niet meer wat ze moet doen om haar team te laten winnen. Van de spanning komen er zelfs tranen en we nemen maar even wat tijd om haar weer op te beuren. Helaas voor haar weet team JCV ook de volgende vier wedstrijden niet te winnen, maar gelukkig weet Selvaraj de laatste wedstrijd wel voor JCV te winnen en zie ik weer een glimlachje op Santhiya’s gezicht tevoorschijn komen. Eindstand: 8-2 voor team Son en Breugel!
De sfeer was super, de kinderen die niet speelden waren supporter en samen met Raja en een leraar werd er door hen flink gejuicht.
Raja was verrast te zien dat de kinderen leuke rally’s konden spelen. En ik was apetrots op ze, want een paar weken geleden sloegen ze nog geen bal raak.
In het begin van de avond maken Jan en ik nog iets indrukwekkends mee. Twee mensen, man en vrouw, zijn in gesprek met Raja. Ze hebben een klein meisje bij zich dat stil naast hen zit. Na een tijdje roept Raja ons erbij, het meisje zit dan bij de andere meiden. Raja vertelt dat deze twee mensen het meisje op straat hebben gevonden, waar ze al zo’n twee nachten sliep en overdag bedelde. Het meisje vertelde hen dat ze met haar familie in de bergen woont, maar dat haar vader en broer haar slaan en regelmatig niets te eten geven. Ze mocht ook niet het huis uit. Daarom is ze weggelopen en alleen rond gaan zwerven. Vijf jaar oud.............. Ik kan met woorden niet vertellen hoe dat me raakt.
Jan en ik gaan even naar het meisje, ze heet Muniama, die zoals blijkt niet erg veel tijd nodig heeft om te wennen. Ik ben ontroerd te zien hoe lief de andere meiden voor haar zijn en haar meteen in de groep opnemen. Muniami lijkt een pittig tantetje, met een eigen willetje en totaal niet bang.
Raja beslist dat Muniama voorlopig op JET kan blijven, maar wel wil hij uit gaan zoeken hoe de situatie bij haar familie precies is.
Tja en dan heb ik nog een heftig weekje voor de boeg dat vooral in het teken zal staan van afscheid nemen. Van Boys Home in Puducherry, van de kinderen van JET die dinsdag een paar dagen naar hun families gaan vanwege het PONGAL-feest en van mijn familie en vrienden in Trichy. Maar gelukkig ga ik Nettie, die nu met Jan in Puducherry is en die ik dadelijk ga zien, nog voorstellen aan al deze mensen. Dat is dat wel weer superleuk!
Groetjes, Akka
-
13 Januari 2008 - 09:04
Els:
He, Annemiek. Leuk verslag weer. Doe je Jan en Nettie de groeten? Ik heb jan's waarbenjij adres niet. Vraag je hem mij dat te mailen? Groetjes -
13 Januari 2008 - 10:16
YM:
Kinderen zijn overal op de wereld toch hetzelfde, dat blijkt wel weer uit de slang voor je deur. Plagen van een leidinggevende en hopen op een enorme schrikreaktie. Wat zullen ze teleurgesteld zijn dat jij zo kalm bleef. De volgende keer het spelletje toch maar meespelen en keihard gillen!
Alles hier ook ok, tenminste alles onder controle!
Succes en sterkte bij het afscheid nemen van al die bijzondere, lieve mensen daar, ik weet hoe moeilijk dat steeds weer voor je is.
Doe Jan en Nettie de groeten en wens ook hen veel plezier de de komende week (weken).
En geef die kinderen maar allemaal een dikke knuffel van me!!
xxxx -
13 Januari 2008 - 11:32
Corry:
Hoi Annemieke
Wat leuk dat de kinderen zo`n plezier hebben gehad aan.dat doet jullie ook goed ,maar je ziet kinderen waar ook ter werld ,ze zijn allemaal hezelfde,
pas goed op je zelf en doe Jan en Nettie de groeten
groetjes en tot gauw Corry -
13 Januari 2008 - 15:18
YBF:
He MBF,
Zelfs in India hoef je tafeltennis nu niet meer te missen. Super dat de kinderen het zo snel leren.
De tijd is echt gevlogen, het lijkt alsof je nog maar net in India bent maar de 2 maanden zijn alweer bijna om.
Heel veel succes komende week met afscheid nemen, maar onthou één ding goed GENIET er nog even lekker van!
Tot snel,
Liefs YBF -
13 Januari 2008 - 16:35
Rianne:
Hee Annemieke,
Gelukkig ben je weer beter en kun je weer volop genieten van de kinderen en alles wat je daar meemaakt.
Ook mijn vakantie is super verlopen, gelukkig niks gebroken tijdens het skien. We moeten maar weer snel afspreken als je terug bent in Nederland, maar eerst nog even flink genieten daar in India!
Groetjes Rianne -
13 Januari 2008 - 17:05
Arianne:
Ik zit hier af en toe flink te gniffelen achter de computer, hoewel het voor mij alweer een aantal jaar geleden is...is het voor mij toch nog wel erg herkenbaar! India blijft toch altijd India. Groetjes ook aan Nettie en Jan -
14 Januari 2008 - 07:30
YBC:
He Annemieke,
Indrukwekkend hoor wat je allemaal weer meemaakt. Ik kan me best voorstellen dat je zo,n gebeurtenis met Muniama niet kan verwoorden. Goed dat ze meteen opgenomen word in de groep.
Nog een - waarschijnlijk de moeilijkste - paar dagen van veel afscheid nemen en dan moet je weer huiswaards. shit hé
In ieder geval veel sterkte en genot en de groetjes aan Jan en Nettie.
Tot volgende week.
YBC -
14 Januari 2008 - 13:34
YBDJ:
Zoooo, hoor ik er nu ook bij??? YBF, YBC, YM???? Al die codes.... Ik snap er niks van... hihi, maar ik begin nu ook met een Y, dus nu hoor ik er ook bij hoor! hihi!
Over dat zwerfmeisje van 5, wat heftig, de tranen springen hier gewoon spontaan tegen het beeldscherm, onvoorstelbaar!
Veel sterkte en plezier nog de laatste paar daagjes!
Dikke kus, xdjx
(Oeps pardon, YBDJ moet dat zijn natuurlijk!:-)) -
14 Januari 2008 - 15:55
YYA:
Daar ga ik ze vanavond tijdens de training (jawel!!!) blij mee maken. Het team van S&B in India gewonnen!Geweldig!
Wil je Venillaheel erg bedanken voor de heel mooie kaart die ze gemaakt heeft en ik heb van Diny alweer 2 snoezige witte hondjes gekregen voor je volgende bezoek aan India. Geniet er nog even volop van..groetjes tot de 27e ?!?
-
14 Januari 2008 - 18:52
YLLS:
Heeeey zus!!
Wat maak je d'r weer mooie dingen mee! En van die lekkere herkenbare dingen die je schrijft! Als ik hier in je huisje een beetje rond kijk, jou verhalen lees en foto's bekijk waan ik me ook een beetje bij je in India!
Kijk er nu al weer helemaal naar uit om het allemaal zelf weer een keer mee te gaan maken!!
Geniet er nog even van dit laatste weekje!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx en tot zaterdag!
YLLS
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
