Dikke tranen
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
18 Januari 2008 | India, New Delhi
Daar zit ik dan ......... op een heel stil JET. De kinderen zijn, op één meisje en drie jongens na, allemaal naar familie voor het PONGAL-feest. Dinsdag heb ik afscheid van ze genomen en dat was heel erg moeilijk, maar daarover later meer.
Jan gaat nu even met Raja het dorpje in en ik type nog gauw even een laatste berichtje vanuit India.
Het meisje Muniama waarover ik in het vorige bericht vertelde, is door haar moeder opgehaald. Het meisje was door vreemden naar JET gebracht omdat ze alleen over straat zwierf. Volgens haar moeder had ze Muniama alleen maar even naar het dorp gestuurd om wat te kopen. Nou daar geloofden we dus helemaal niets van, want het meisje sliep al twee dagen op straat en bedelde overdag. Het lijkt er dus meer op dat Muniama en haar negen broertjes en zusjes door hun moeder de straat op worden gestuurd om te bedelen. Wat er waar is van het verhaal dat het meisje door haar vader en broer geslagen wordt, weten we niet. Dat is het verhaal van Muniama tegen dat van haar ouders. Ze is dus terug in de situatie waarvan ze is weggelopen. Raja kan haar niet tegen de wil in van de ouders op JET houden, daar kan hij grote problemen mee krijgen. Ik heb werkelijk geen idee wat er van dit meisje terecht gaat komen. Maar het is het verhaal van zovele kinderen hier. Triest, maar helaas waar.
Waar was ik met mijn verhaal gebleven? Oja, ik zat in Chennai op Fr. John Louis te wachten om met hem naar Puducherry te gaan. Hij was maar 10 minuten later dan de afgesproken tijd en degenen die hem kennen weten dat dit een wereldprestatie voor hem is! Fr. John Louis is een geweldige man, maar altijd te laat. Hij had bedacht dat hij me nu op weg naar Puducherry nog even mee naar zijn project wilde nemen, dan nog even naar een kennis, dan nog even hier naar toe...........”Ho, stop, Father, ik moet om 18.30 uur op Boys Home in Puducherry zijn omdat ze een feestprogramma voor Jan, Nettie en mij hebben gepland”. Aj, daar valt zijn plannetje even in het water, maar niet getreurd we slaan gewoon wat bezoekjes over en zijn dan heus wel om 18.30 uur op Boys Home. Ik besluit toch maar even naar Father Majella te bellen om te zeggen dat we waarschijnlijk iets (?) later zullen zijn. Fr. John Louis heeft wat leuke verrassingen voor me in petto. Op het busstation in Chennai staan Sudip en zijn tante Theresa, die ik ken sinds mijn eerste reis naar India in 2003, te wachten. Ze rijden met ons mee naar Puducherry. Dan moeten we toch echt nog even naar het Provincial House, waar tot mijn verbazing Fr. Sebastian (heb ik twee jaar geleden op Boys Home ontmoet) naar buiten springt. We praten wat, maar gelukkig is Fr. John Louis na een halfuurtje zover om verder te gaan.
Ik vind het leuk om met Fr. John Louis herinneringen op te halen en zijn verhalen over zijn bezoek aan Nederland afgelopen december te horen. Anderzijds is hij ook erg blij met de voortgang van Kindia en geinteresseerd in mijn leventje in India en in Nederland. Halverwege nemen we een koffiepauze op zijn project. Ook daar zie ik weer een aantal ´oude´ bekenden: Wirtrie, voormalig muziekleraar op de Transit School in Puducherry en vier jongens die van Boys Home in Puducherry overgeplaatst zijn naar dit project. Na een welkomstliedje, kleine cadeautjes en een kopje koffie gaan we weer verder. Het is ondertussen 18.00 uur en we moeten nog 1,5 uur! Even later belt Fr. Majella bezorgd op om te vragen of we het wel gaan halen. Niet dus en ondanks dat ik zeg dat het programma wel zonder mij kan beginnen, besluit hij te wachten. We zijn goed en wel een halfuurtje verder als de chauffer langs de kant van de weg stopt. Koffie pauze? Plaspauze? ............. Nee, we hebben een lekke band! Dit is toch niet te geloven! Ik denk meteen terug aan twee jaar geleden toen Fr. John Louis en ik Anne naar het vliegveld brachten en we toen ook onderweg een lekke band kregen. Gelukkig is deze chauffeur behoorlijk wat handiger dan die van toen en hoeven we nu niet te gaan liften. Ik bel even met Sonja, die met Hans, Nienke, Jitteke, Saskia, Jan en Nettie ook op Boys Home is voor het feestprogramma. Ze stelt me gerust dat het een gezellige boel is daar en dat ze best nog even kunnen wachten. We zitten immers in India! De jongens op Boys Home gaan nu eerst eten en als wij er dan zijn, kan het programma beginnen. Om 20.00 uur zijn we er eindelijk! Het is leuk om tussen de Hollandse gezelligheid te belanden. Snel eten we wat en dan kunnen we beginnen. Er wordt gedanst, toneel gespeeld, gesproken en Jan, Nettie en ik worden als Kindia-bestuur behoorlijk in het zonnetje gezet. Daarna moeten Jan en ik als eerste de tafeltennistafel in gebruik nemen. Onder luid gejuich slaan we een balletje, waarna ik ook nog even tegen Fr. John Louis pingpong. Dan wordt het programma afgesloten en gaan de jongens van de Transit School terug. Wij eten nog wat met de fathers en als iedereen vertrokken is buurten we nog met Fr. John Louis. Een gezellig dag vol met verrassingen!
De volgende ochtend gaan Jan, Nettie en ik naar Jwala Home. Sonja, Hans en Saskia zijn daar al en nadat Nettie met de bewoners heeft kennis gemaakt, gaan we met een aantal van hen wandelen. We lopen door kleine straatjes en worden enthousiast door de buurtbewoners begroet. Zo af en toe stoppen we even om jonge hondjes te bekijken of om even bij mensen naar binnen te gaan. De meiden van Jwala Home genieten zienderogen.
Dan is het tijd voor Jan, Nettie en mij om naar JET in Nainar Palayam te vertrekken. Saskia gaat een dagje mee zodat ze het project ook kan zien. Het kost mij moeite om afscheid van Sonja te nemen. We hebben zo’n fijne tijd hier gehad en ondanks dat we veel onze eigen weg zijn gegaan, hebben zij en Hans mijn leventje in India deze keer beter leren kennen en ik ook dat van hun. Hans en Sonja blijven nog een maandje langer, maar ik kijk erg uit naar een foto-avondje straks met z’n drieen in Nederland.
We hebben een behoorlijk slome chauffeur die erg voorzichtig rijdt. Nou lijkt dat misschien verstandig hier in India, maar dat is het dus niet. Je moet juist niet achterom kijken, wel flink toeteren en vooral doorrijden. Juist als je twijfelt maak je ongelukken. Onderweg leren we Saskia beter kennen die net een weekje in India is. Saskia, je bent een kanjer en je gaat je prima redden in India! Geniet met de meiden van Jwala Home en geef de kinderen van JET straks als je hier bent een hele dikke kus van me.
Op JET worden Nettie en Saskia welkom geheten en spelen we de hele middag spelletjes. Saskia en ik leren een aantal kids twee nieuwe balspelletjes en we genieten er met z’n allen van. Dan vertrekt Saskia weer en praat ik met Raja en de kinderen na over alle leuke dingen die we gedaan hebben. Dan beginnen de kinderen te bidden en een liedje te zingen en krijg ik het te kwaad. Ik sluip stiekem weg, zodat ze mijn tranen niet zien, maar al gauw komen Xavier, Sarath Kumar en Umabathi bij me zitten en zie ik bij hen ook tranen. Verdorie, wat is dit moeilijk, ik wil de kids helemaal niet verlaten.
Tijdens het eten laat Josephine me mijn India-boekje zien waarin alle kinderen wat hebben geschreven. Ik durf er echter nog niet in te lezen, want volgens mij huil ik dan de rest van de avond. Nettie leest er wel eventjes in, maar pinkt al snel wat tranen weg. Straks in Nederland ga ik alles lezen, ben wel heel benieuwd naar wat de kinderen geschreven hebben. Ik weet al wel dat Jeyakodie bijvoorbeeld heeft geschreven dat ze zo blij is met haar nieuwe slippers. Ze is 15 jaar en heeft haar vader al vaak om slippers gevraagd, maar ze nooit gekregen. Ze is er nu zo blij mee!
Na het eten gaan Raja, Josephine, Jan en ik een stukje door het dorp wandelen. We komen een vriendin van Ruby tegen die ons meteen thuis uitnodigt. En zo zitten we dan weer eens bij wildvreemde mensen in huis en krijgen we koffie en wat te eten. Dan gaan we nog even bij de kleermaker langs om te kijken hoe de status van de schooltenuetjes is. Hij heeft er een paar bijna af die hij morgen zal komen brengen.
En dan is het dinsdag, de dag waarop de kinderen naar familie gaan en pas zondag als ik weer in Nederland ben, terugkomen. Ik heb niet echt goed geslapen en als ik wakker word, voel ik al een brok in mijn keel. Shit zeg, ik had gehoopt me goed te voelen en zonder al te veel getoonde emotie afscheid te kunnen nemen van de kinderen, maar ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Eén voor één worden de kinderen opgehaald. Als de zusjes Santhiya en Thenmozhi vertrekken komen bij mij de tranen. Ik hoop dat de meiden dit niet meer zien, maar Santhiya ziet het wel en ik zie haar ook de tranen uit haar ogen vegen. Kleine Venilla komt me als afscheid vier kusjes geven. Dan denk ik dat ze vertrekt en sluip ik weg zodat ze mijn tranen niet ziet. Maar ze komt nog vier keer terug om me kusjes te geven en dan komt ze me zelfs nog een gelei-achtige cake brengen die haar moeder voor me gemaakt heeft. Zo lief!
Dan komen de meiden Nirmala, Sheela, Mala en Jeyakodie, allemaal een jaar of 14. Van Raja hoor ik dat ze met zijn viertjes ergens zaten te huilen en geen afscheid willen nemen. Nirmala komt als eerste naar me toe, zegt: “Akka, I going” en barst vervolgens in snikken uit en dan moeten jullie mij eens vertellen hoe je er dan voor kan zorgen dat je niet mee huilt. Ook Mala en Sheela huilen en Jeyakodie is het meest overstuur van allemaal. Ik neem ze in mijn armen, troost ze en dan zwaai ik ze uit. Tjee, dit is echt zo heftig. Maar eigenlijk ook tegelijkertijd zo mooi. De band die ik met deze kids heb, is zo speciaal. Tot mijn verbazing zijn er ook wat grotere stoere jochies die huilend weg gaan.
Ik praat even met de vader van Chrishnamoorthy die erg trots op zijn zoontje is. Hij vertelt me dat Chrishnamoorty voordat hij naar JET kwam niets kon; niet lopen, niet praten, niet zelf eten en dat hij zo trots op hem is dat hij dat nu allemaal wel kan. Hij heeft twee kinderen verloren en heeft nu alleen Chrishnamoorthy nog.
Nadat de meeste kinderen weg zijn, neemt Raja ons mee naar een boer twee kilometer verderop. Deze man laat ons zijn rijstvelden en andere gewassen zien. In één van de rijstvelden zijn vier mensen onkruid aan het wieden. Nettie en ik doen een poging er door de rijstplanten en modder heen te lopen. Maar als ik met mijn lichte broek aan er bijna in val, besluit ik veilig aan de kant te klimmen. Nettie komt iets verder dan ik en helpt zelfs nog even mee met onkruid wieden. Tot slot worden er nog wat kokosnoten geplukt en genieten we van het kokosnotenwater en de kokos. Prachtig om zo kennis te maken met het leven van een boer in Zuid-India.
Woensdag vertrek ik met Nettie naar Trichy. Nettie om weer bij haar reisgezelschap aan te sluiten en ik om afscheid te gaan nemen van mijn familie daar. Nettie dineert nog samen met mijn familie en donderdag ontbijt ik met haar reisvrienden en dan gaan we ieder onze eigen weg. Ik geniet deze twee dagen volop met mijn familie. Rajasekar neemt me mee naar een aantal vrienden van hem, overal word ik hartelijk ontvangen en word ik volgestopt met eten. Ik speel nog een spelletje mens-erger-je-niet met mijn familie, ga nog even shoppen met Brigit en dan komt Raja alweer om me op te halen. Ik voel me vrolijk, zie het afscheid niet zo somber in omdat ik weet dat ik deze mensen snel weer ga bellen en ze over één of twee (??) jaar weer ga zien. Maar als ik bij de bus tranen in de ogen van de vader en van Brigit zie, tja dan maken ze het mij wel heel erg moeilijk. Maar ach, wat maakt het uit. Ik ga ze missen!
Rond 23.30 uur zijn we vannacht weer op JET aangekomen en nu wordt het tijd om mijn tas te gaan pakken. Dat ga ik nu ook snel doen, zodat ik de rest van de tijd nog spelletjes kan spelen met Saratha, Balamurugan, Vijaya en Umabathi, de kids die geen familie hebben om naar toe te gaan.
Nog één afscheid te gaan, dat van Raja, Josephine, hun familie en de vier achtergebleven kinderen hier. Maar ook daar kom ik wel weer door heen en dan heb ik echt even genoeg van afscheid nemen.
India.......2007-2008 is over en uit, maar mijn leventje in India is allesbehalve over en uit!
Het is weer een mooie tijd geweest, de mooiste van al mijn vier India-reizen. Ik heb veel door Kindia kunnen doen en ik heb genoten. Alleen jammer dat we het nieuwe land niet meer hebben kunnen zien.
Vanuit India groet ik jullie voor de laatste maal, dit jaar ;) . In Nederland zal ik nog wat foto’s op de site plaatsen. Dank jullie wel voor alle leuke en bemoedigende reacties en tot gauw!
Groetjes, Anamika Akka
Jan gaat nu even met Raja het dorpje in en ik type nog gauw even een laatste berichtje vanuit India.
Het meisje Muniama waarover ik in het vorige bericht vertelde, is door haar moeder opgehaald. Het meisje was door vreemden naar JET gebracht omdat ze alleen over straat zwierf. Volgens haar moeder had ze Muniama alleen maar even naar het dorp gestuurd om wat te kopen. Nou daar geloofden we dus helemaal niets van, want het meisje sliep al twee dagen op straat en bedelde overdag. Het lijkt er dus meer op dat Muniama en haar negen broertjes en zusjes door hun moeder de straat op worden gestuurd om te bedelen. Wat er waar is van het verhaal dat het meisje door haar vader en broer geslagen wordt, weten we niet. Dat is het verhaal van Muniama tegen dat van haar ouders. Ze is dus terug in de situatie waarvan ze is weggelopen. Raja kan haar niet tegen de wil in van de ouders op JET houden, daar kan hij grote problemen mee krijgen. Ik heb werkelijk geen idee wat er van dit meisje terecht gaat komen. Maar het is het verhaal van zovele kinderen hier. Triest, maar helaas waar.
Waar was ik met mijn verhaal gebleven? Oja, ik zat in Chennai op Fr. John Louis te wachten om met hem naar Puducherry te gaan. Hij was maar 10 minuten later dan de afgesproken tijd en degenen die hem kennen weten dat dit een wereldprestatie voor hem is! Fr. John Louis is een geweldige man, maar altijd te laat. Hij had bedacht dat hij me nu op weg naar Puducherry nog even mee naar zijn project wilde nemen, dan nog even naar een kennis, dan nog even hier naar toe...........”Ho, stop, Father, ik moet om 18.30 uur op Boys Home in Puducherry zijn omdat ze een feestprogramma voor Jan, Nettie en mij hebben gepland”. Aj, daar valt zijn plannetje even in het water, maar niet getreurd we slaan gewoon wat bezoekjes over en zijn dan heus wel om 18.30 uur op Boys Home. Ik besluit toch maar even naar Father Majella te bellen om te zeggen dat we waarschijnlijk iets (?) later zullen zijn. Fr. John Louis heeft wat leuke verrassingen voor me in petto. Op het busstation in Chennai staan Sudip en zijn tante Theresa, die ik ken sinds mijn eerste reis naar India in 2003, te wachten. Ze rijden met ons mee naar Puducherry. Dan moeten we toch echt nog even naar het Provincial House, waar tot mijn verbazing Fr. Sebastian (heb ik twee jaar geleden op Boys Home ontmoet) naar buiten springt. We praten wat, maar gelukkig is Fr. John Louis na een halfuurtje zover om verder te gaan.
Ik vind het leuk om met Fr. John Louis herinneringen op te halen en zijn verhalen over zijn bezoek aan Nederland afgelopen december te horen. Anderzijds is hij ook erg blij met de voortgang van Kindia en geinteresseerd in mijn leventje in India en in Nederland. Halverwege nemen we een koffiepauze op zijn project. Ook daar zie ik weer een aantal ´oude´ bekenden: Wirtrie, voormalig muziekleraar op de Transit School in Puducherry en vier jongens die van Boys Home in Puducherry overgeplaatst zijn naar dit project. Na een welkomstliedje, kleine cadeautjes en een kopje koffie gaan we weer verder. Het is ondertussen 18.00 uur en we moeten nog 1,5 uur! Even later belt Fr. Majella bezorgd op om te vragen of we het wel gaan halen. Niet dus en ondanks dat ik zeg dat het programma wel zonder mij kan beginnen, besluit hij te wachten. We zijn goed en wel een halfuurtje verder als de chauffer langs de kant van de weg stopt. Koffie pauze? Plaspauze? ............. Nee, we hebben een lekke band! Dit is toch niet te geloven! Ik denk meteen terug aan twee jaar geleden toen Fr. John Louis en ik Anne naar het vliegveld brachten en we toen ook onderweg een lekke band kregen. Gelukkig is deze chauffeur behoorlijk wat handiger dan die van toen en hoeven we nu niet te gaan liften. Ik bel even met Sonja, die met Hans, Nienke, Jitteke, Saskia, Jan en Nettie ook op Boys Home is voor het feestprogramma. Ze stelt me gerust dat het een gezellige boel is daar en dat ze best nog even kunnen wachten. We zitten immers in India! De jongens op Boys Home gaan nu eerst eten en als wij er dan zijn, kan het programma beginnen. Om 20.00 uur zijn we er eindelijk! Het is leuk om tussen de Hollandse gezelligheid te belanden. Snel eten we wat en dan kunnen we beginnen. Er wordt gedanst, toneel gespeeld, gesproken en Jan, Nettie en ik worden als Kindia-bestuur behoorlijk in het zonnetje gezet. Daarna moeten Jan en ik als eerste de tafeltennistafel in gebruik nemen. Onder luid gejuich slaan we een balletje, waarna ik ook nog even tegen Fr. John Louis pingpong. Dan wordt het programma afgesloten en gaan de jongens van de Transit School terug. Wij eten nog wat met de fathers en als iedereen vertrokken is buurten we nog met Fr. John Louis. Een gezellig dag vol met verrassingen!
De volgende ochtend gaan Jan, Nettie en ik naar Jwala Home. Sonja, Hans en Saskia zijn daar al en nadat Nettie met de bewoners heeft kennis gemaakt, gaan we met een aantal van hen wandelen. We lopen door kleine straatjes en worden enthousiast door de buurtbewoners begroet. Zo af en toe stoppen we even om jonge hondjes te bekijken of om even bij mensen naar binnen te gaan. De meiden van Jwala Home genieten zienderogen.
Dan is het tijd voor Jan, Nettie en mij om naar JET in Nainar Palayam te vertrekken. Saskia gaat een dagje mee zodat ze het project ook kan zien. Het kost mij moeite om afscheid van Sonja te nemen. We hebben zo’n fijne tijd hier gehad en ondanks dat we veel onze eigen weg zijn gegaan, hebben zij en Hans mijn leventje in India deze keer beter leren kennen en ik ook dat van hun. Hans en Sonja blijven nog een maandje langer, maar ik kijk erg uit naar een foto-avondje straks met z’n drieen in Nederland.
We hebben een behoorlijk slome chauffeur die erg voorzichtig rijdt. Nou lijkt dat misschien verstandig hier in India, maar dat is het dus niet. Je moet juist niet achterom kijken, wel flink toeteren en vooral doorrijden. Juist als je twijfelt maak je ongelukken. Onderweg leren we Saskia beter kennen die net een weekje in India is. Saskia, je bent een kanjer en je gaat je prima redden in India! Geniet met de meiden van Jwala Home en geef de kinderen van JET straks als je hier bent een hele dikke kus van me.
Op JET worden Nettie en Saskia welkom geheten en spelen we de hele middag spelletjes. Saskia en ik leren een aantal kids twee nieuwe balspelletjes en we genieten er met z’n allen van. Dan vertrekt Saskia weer en praat ik met Raja en de kinderen na over alle leuke dingen die we gedaan hebben. Dan beginnen de kinderen te bidden en een liedje te zingen en krijg ik het te kwaad. Ik sluip stiekem weg, zodat ze mijn tranen niet zien, maar al gauw komen Xavier, Sarath Kumar en Umabathi bij me zitten en zie ik bij hen ook tranen. Verdorie, wat is dit moeilijk, ik wil de kids helemaal niet verlaten.
Tijdens het eten laat Josephine me mijn India-boekje zien waarin alle kinderen wat hebben geschreven. Ik durf er echter nog niet in te lezen, want volgens mij huil ik dan de rest van de avond. Nettie leest er wel eventjes in, maar pinkt al snel wat tranen weg. Straks in Nederland ga ik alles lezen, ben wel heel benieuwd naar wat de kinderen geschreven hebben. Ik weet al wel dat Jeyakodie bijvoorbeeld heeft geschreven dat ze zo blij is met haar nieuwe slippers. Ze is 15 jaar en heeft haar vader al vaak om slippers gevraagd, maar ze nooit gekregen. Ze is er nu zo blij mee!
Na het eten gaan Raja, Josephine, Jan en ik een stukje door het dorp wandelen. We komen een vriendin van Ruby tegen die ons meteen thuis uitnodigt. En zo zitten we dan weer eens bij wildvreemde mensen in huis en krijgen we koffie en wat te eten. Dan gaan we nog even bij de kleermaker langs om te kijken hoe de status van de schooltenuetjes is. Hij heeft er een paar bijna af die hij morgen zal komen brengen.
En dan is het dinsdag, de dag waarop de kinderen naar familie gaan en pas zondag als ik weer in Nederland ben, terugkomen. Ik heb niet echt goed geslapen en als ik wakker word, voel ik al een brok in mijn keel. Shit zeg, ik had gehoopt me goed te voelen en zonder al te veel getoonde emotie afscheid te kunnen nemen van de kinderen, maar ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Eén voor één worden de kinderen opgehaald. Als de zusjes Santhiya en Thenmozhi vertrekken komen bij mij de tranen. Ik hoop dat de meiden dit niet meer zien, maar Santhiya ziet het wel en ik zie haar ook de tranen uit haar ogen vegen. Kleine Venilla komt me als afscheid vier kusjes geven. Dan denk ik dat ze vertrekt en sluip ik weg zodat ze mijn tranen niet ziet. Maar ze komt nog vier keer terug om me kusjes te geven en dan komt ze me zelfs nog een gelei-achtige cake brengen die haar moeder voor me gemaakt heeft. Zo lief!
Dan komen de meiden Nirmala, Sheela, Mala en Jeyakodie, allemaal een jaar of 14. Van Raja hoor ik dat ze met zijn viertjes ergens zaten te huilen en geen afscheid willen nemen. Nirmala komt als eerste naar me toe, zegt: “Akka, I going” en barst vervolgens in snikken uit en dan moeten jullie mij eens vertellen hoe je er dan voor kan zorgen dat je niet mee huilt. Ook Mala en Sheela huilen en Jeyakodie is het meest overstuur van allemaal. Ik neem ze in mijn armen, troost ze en dan zwaai ik ze uit. Tjee, dit is echt zo heftig. Maar eigenlijk ook tegelijkertijd zo mooi. De band die ik met deze kids heb, is zo speciaal. Tot mijn verbazing zijn er ook wat grotere stoere jochies die huilend weg gaan.
Ik praat even met de vader van Chrishnamoorthy die erg trots op zijn zoontje is. Hij vertelt me dat Chrishnamoorty voordat hij naar JET kwam niets kon; niet lopen, niet praten, niet zelf eten en dat hij zo trots op hem is dat hij dat nu allemaal wel kan. Hij heeft twee kinderen verloren en heeft nu alleen Chrishnamoorthy nog.
Nadat de meeste kinderen weg zijn, neemt Raja ons mee naar een boer twee kilometer verderop. Deze man laat ons zijn rijstvelden en andere gewassen zien. In één van de rijstvelden zijn vier mensen onkruid aan het wieden. Nettie en ik doen een poging er door de rijstplanten en modder heen te lopen. Maar als ik met mijn lichte broek aan er bijna in val, besluit ik veilig aan de kant te klimmen. Nettie komt iets verder dan ik en helpt zelfs nog even mee met onkruid wieden. Tot slot worden er nog wat kokosnoten geplukt en genieten we van het kokosnotenwater en de kokos. Prachtig om zo kennis te maken met het leven van een boer in Zuid-India.
Woensdag vertrek ik met Nettie naar Trichy. Nettie om weer bij haar reisgezelschap aan te sluiten en ik om afscheid te gaan nemen van mijn familie daar. Nettie dineert nog samen met mijn familie en donderdag ontbijt ik met haar reisvrienden en dan gaan we ieder onze eigen weg. Ik geniet deze twee dagen volop met mijn familie. Rajasekar neemt me mee naar een aantal vrienden van hem, overal word ik hartelijk ontvangen en word ik volgestopt met eten. Ik speel nog een spelletje mens-erger-je-niet met mijn familie, ga nog even shoppen met Brigit en dan komt Raja alweer om me op te halen. Ik voel me vrolijk, zie het afscheid niet zo somber in omdat ik weet dat ik deze mensen snel weer ga bellen en ze over één of twee (??) jaar weer ga zien. Maar als ik bij de bus tranen in de ogen van de vader en van Brigit zie, tja dan maken ze het mij wel heel erg moeilijk. Maar ach, wat maakt het uit. Ik ga ze missen!
Rond 23.30 uur zijn we vannacht weer op JET aangekomen en nu wordt het tijd om mijn tas te gaan pakken. Dat ga ik nu ook snel doen, zodat ik de rest van de tijd nog spelletjes kan spelen met Saratha, Balamurugan, Vijaya en Umabathi, de kids die geen familie hebben om naar toe te gaan.
Nog één afscheid te gaan, dat van Raja, Josephine, hun familie en de vier achtergebleven kinderen hier. Maar ook daar kom ik wel weer door heen en dan heb ik echt even genoeg van afscheid nemen.
India.......2007-2008 is over en uit, maar mijn leventje in India is allesbehalve over en uit!
Het is weer een mooie tijd geweest, de mooiste van al mijn vier India-reizen. Ik heb veel door Kindia kunnen doen en ik heb genoten. Alleen jammer dat we het nieuwe land niet meer hebben kunnen zien.
Vanuit India groet ik jullie voor de laatste maal, dit jaar ;) . In Nederland zal ik nog wat foto’s op de site plaatsen. Dank jullie wel voor alle leuke en bemoedigende reacties en tot gauw!
Groetjes, Anamika Akka
-
18 Januari 2008 - 07:11
YBFDJ:
Lieve Anamika,
Met tranen in mijn ogen op deze vroege ochtend aan het beeldscherm geplakt, gadverdamme, wat vreselijk ook altijd weer dat afscheid nemen, zooooo herkenbaar... Het liefst doe je dat helemaal niet natuurlijk. Door jouw verhaal komen alle beelden van mijn afscheid met de kids van vorig jaar ook weer helemaal terug en tel ik de dagen tot ik ze weer zal zien (eind juni zullen we vertrekken deze keer....).
Bedankt voor je prachtige, ontroerende en meeslepende verhalen, fijn dat je mij voor 10 minuten even deelgenoot maakt van jouw avonturen en leven daar. Steeds als ik je verhalen las, was ik even helemaal weg hier en in gedachten bij jou...
Zo zul je ook altijd in de gedachten van de kinderen zijn en zullen ze altijd met en enorme mooie glimlach op hun gezicht terug denken aan die liefdevolle, vriendelijke, goedlachse Anamika Akka...
Dat heb jij toch mooi maar even voor ze gedaan, dat is in geen geld uit te drukken, voor mij ben je een enorme held!!!
Heel veel liefs en een veilige terugreis!
Dikke knufkus, xdjx -
18 Januari 2008 - 07:44
YM:
Annemieke, ook jij bent een KANJER en ik ben apetrots op je!
Meiske, wat weet je het allemaal mooi te vertellen. Voor ons, die er geweest zijn, zo herkenbaar en voor hen die er niet geweest zijn is het blijkbaar alsof ze het meebeleven. Haal alles maar snel van de site voordat anderen met je verhalen aan de haal gaan en bundel ze tot een prachtig, waardevol boek. Volgens mij zullen er vele nieuwe India-gangers belangstelling voor hebben.
Een fijne laatste dag, een goede vlucht en tot morgen op Schiphol!
XXXXXXXXXXXXXX
-
18 Januari 2008 - 08:30
Corry:
Hoi Annemiek
Wat zal ik je verhalen missen!!
een hele goede terug reis,
groetjes Corry -
18 Januari 2008 - 09:41
Monique:
Ik vind dat je al je India-ervaring maar eens in boekwerk moet uitbrengen, prachtig werk.
Een hele goede terugreis.
gr. Monique v W -
18 Januari 2008 - 11:08
Linda:
Aiaiai wat is het toch lastig en moeilijk en idd ook mooi..elke keer weer...dat afscheid..komen n gaan en nog n keer en weer....toch went t omdat je er elke keer weer zekerder van bent dat je toch weer terug komt. Echt n mooi verhaal.
xx linda -
18 Januari 2008 - 11:35
Ton:
Hoi Annemieke,
Tijdens het lezen van jouw reisverhalen merk je steeds weer hoe waardevol het is iets te kunnen betekenen voor anderen en in het bijzonder voor kinderen. Wat ze ook doen, ze blijven je ontroeren! En wat je ervoor terugkrijgt is onvergetelijk. Emoties bij een afscheid (voor kortere of voor langere tijd)zijn dan ook heel normaal! Nog een paar fijne dagen en een goede thuisreis.
Groeten
Ton -
18 Januari 2008 - 11:54
YBF:
He MBF,
Weer een mooi verhaal. Zoals je schrijft is het net of ik zelf in India ben en alles voor me zie gebeuren.
Je hebt een geweldige en onvergetelijke tijd gehad.
Een goede vlucht terug en we spreken elkaar snel weer.
Liefs YBF -
18 Januari 2008 - 16:37
Hans En Sonja:
Lieve Anamika,
Een heftige week voor je! We moesten veel aan je denken.We hebben samen een mooie tijd gehad in India en we missen je nu al!! Niks an dat je alweer terug naar Ned. moet.We willen je bedanken voor de fijne tijd met elkaar. Doen we nog eens over oke? Goeie reis en tot gauw! -
19 Januari 2008 - 17:05
Harrie Kanters:
Hoi Annemieke,
Welkom thuis in Nederland, waar je je verder kunt gaan inzetten voor jouw kinderen in India. Bedankt voor je eerlijke verhalen. Ze brengen je dichtbij de dagelijkse realiteit van jezelf en van de mensen, in het bijznder van de kinderen.
Liefs en groetjes, Harrie -
19 Januari 2008 - 21:23
Bas L. :
Welkom terug Mieke!
Mooie belevenissn om op terug te kijken en prachtig omschreven in je reisverslagen.
Eén heel BELANGRIJK MINPUNT. De kleurstelling PAARSE ACHTERGROND, GELE LETTERS !!!!
Tot snel. -
21 Januari 2008 - 15:06
Esther:
Ha Anamika,
wij kennen elkaar niet maar we hebben één ding gemeen; india!
Ik ben inmiddels terug in Nederland maar nog steeds in mijn hart bij de kinderen waarmee ik heb gewerkt. (www.kindereninindia.org)
Op deze druilerige regendag keek ik even op sites van andere Indiagangers.
Ik wens je nog heel veel inspiratie in 2008 toe!
Esther
estrella.waarbenjij.nu
-
21 Januari 2008 - 21:37
Fam. Brugmans:
Wat hebben we genoten van je reisverslag! Wat kun je toch kwetsbaar schrijven, maar ook super dat het iedere keer weer zo je leven verrijkt!
We wensen je een hele goede terugreis toe.
We zijn trots op je dat je zoveel tijd en energie, maar vooral liefde steekt in dit mooie werk!
Heel veel groetjes!
Erik, Désirée, Lieke, Rens en Maarten -
28 Januari 2008 - 08:33
Nettie:
Hoi meis,
Ben al weer een week onderweg met de groep. Het bevalt goed, we doen leuke, maar wel toeristische dingen. Inmiddels heb ik ook wat foto's op mijn site kunnen plaatsen. Toch vond ik de week met jou en Jan nog het meest indrukwekkend omdat ik daardoor echt bij de mensen, in hun eigen omgeving was. En natuurlijk omdat de projecten waar we in Nederland zo druk voor zijn veel meer aanspreken als je er echt bent.
Liefs, sNettie -
31 Januari 2008 - 12:30
Dj:
hee kanjer, wat heerlijk die nieuwe foto's en filmpjes....
Liefs, xdjx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
