Dan gebeurt t toch
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
14 Januari 2009 | India, New Delhi
Opletten, altijd opletten. Ik weet het zo goed, zal nooit geld of belangrijke dingen los in mij zak stoppen. Mijn paspoort en vliegticket liggen in mijn afgesloten koffer. In drukke en chaotische menigtes is het altijd extra opletten. Soms denk ik wel eens dat ik overdrijf, maar niets is minder waar. Want ondanks alle voorzorgsmaatregelen is het mij nu ook overkomen.
Gisteren ben ik van Nainar Palayam (JET) naar Puducherry gereisd. Pieter, het broertje van Josephine, ging met me mee. Via vier bussen zouden we naar Puducherry gaan, een reis van ruim vier uur. De eerste bus was vol met mensen. Maar wat is vol, we konden er nog ‘makkelijk’ bij. Mijn rugzak had ik op mijn rug, met daarin een kleiner tasje met daarin weer afgesloten met een ritssluiting mijn portemonneetje. In de bus doe ik meestal mijn rugzak zo snel mogelijk af en klem ik m tussen mijn benen. Nu was het echter zo druk dat ik geen kant op kon en het een paar kilometer duurde voordat ik mijn rugzak af kon doen. Denk dat t toen gebeurd is.
Het was niet nodig om tussentijds geld te pakken, want Pieter had geld op zak en betaalde de bussen. Ik zou m bij aankomst terugbetalen.
Eenmaal in Pondy wilde ik dat dus doen en kwam ik erachter dat mn portemonnee weg was. Dacht eerst nog dat ik m misschien vergeten was, alhoewel die kans me wel erg onwaarschijnlijk leek omdat ik het altijd op dezelfde plaats terugstop.
Raja gebeld, hij heeft mn kamer op JET onderste boven gehaald......niets gevonden. Tja en toen? Effe balen, maar niet te lang, belangrijker was om actie te ondernemen. Bovendien heb ik mijn paspoort en vliegticket nog. Mijn geld is weg (dat krijg ik wel terug van de verzekering), mijn bankpasjes zijn weg (rekeningen zijn intussen geblokkeerd) en mijn Nederlandse SIM-kaart is weg. Het slimste was om aangifte te gaan doen bij de polite. In het centrum was een politiebureautje. Ik moest in het kantoor van een belangrijke hoge piet een tijdje wachten en kon eens even rustig rondkijken. Wat zag ik tot mijn verbazing? Aan de andere kant van diezelfde ruimte (die misschien vier meter lang was) stonden twee mannen achter een traliedeur. Huh, dat zullen toch geen gevangenen zijn? Toen ik wat beter keek zag ik achter die traliedeur een aantal cellen. Dus wel! Konden die gevangenen (ik ging er toch vanuit geen gevaarlijke criminelen) mooi meekijken terwijl ik aangifte deed! Een politieagent vuurde een hoop vragen op mij af waardoor ik me bijna crimineel ging voelen en deelde na een kwartier doodleuk mee dat ik naar een ander politiebureau moest omdat het gebied waarin ik gereisd had buiten zijn verantwoordelijkheid lag. Ja hoor, zeg dat dan meteen E*K*L!
Dat andere station wist ik niet precies te vinden dus besloot ik eerst even langs Boys Home te gaan. Toevallig trof ik daar Fr. John Louis. Hij ging met me mee. Ondanks dat bezochten we nog tweemaal een verkeerd politiebureau. De vierde keer was het eindelijk raak. Fr. John Louis had me ingefluisterd dat ik niet moest vertellen dat ik vier bussen had genomen en dacht dat t in de eerste bus gebeurd was, want dan zat de kans erin dat ik in Nainar Palayam aangifte moest gaan doen. Ik moest vertellen dat het in de laatste bus naar Puducherry gebeurd was. Terwijl ik eerlijk aangifte kwam doen moest ik dus gaan liegen om het aangiftebewijs te krijgen.
En nu heb ik t nog niet want het was zo druk, dat ik vandaag (dadelijk om 16.00 uur) moet terugkomen om het bewijs op te halen.
Sjongejonge wat een gedoe toch allemaal weer! Maar weet je wat ik nou nog het ergste vind? Niet dat ik mijn geld etc. kwijt ben en ook niet al dat geregel er om heen. Maar wel dat al mijn vrienden hier elkaar nu de schuld geven dat ze niet goed op me gelet hebben. Raja foetert tegen Pieter omdat die beter op had moeten letten. Rajasekar moppert tegen Raja dat hij niet met mee meegegaan is. En ga zo maar door.
Heel lief dat ze zo bezorgd zijn, maar ik weet heel goed dat ik op moet letten en heb geen oppas nodig!!!!! Ik werd er echt een beetje boos om en heb ze dat hier ook uit proberen te leggen. Maar dat blijft tegen de Indiase cultuur in gaan. Hoezo kan een vrouw zich alleen redden? Hoezo let een blanke goed op haar spullen? Hoezo weet een volunteer over de gevaren van de straat? Dat dit iedereen kan overkomen hier (Fr. John Louis’ telefoon is vorige maand uit zijn zak gestolen) en dat dit mij ook in Nederland had kunnen overkomen wil er maar niet in.
Maar goed, ik laat de pret er niet door drukken, de dagen vliegen toch al om.
Ben vanmorgen even met Pieter het centrum in gegaan voor wat realistische filmpjes (nodig voor de voorbereiding van de groepsreis). Op de markt heb ik wat leuke filmpjes kunnen maken. Opeens stond ik op de vleesafdeling. Getverdemme zeg, vier geitenkoppen staarden me aan. In het kraampje ernaast lagen drie hoopjes hersenen. De stank was niet te harden. Het scheelde dan ook niet veel of ik ging over mijn nek!
Ondertussen is het een dag later, ben ik weer in Nainar Palayam en heb ik het aangiftebewijs nog niet. Had ik kunnen verwachten natuurlijk, maar nog altijd blijf ik geloven dat hier toch één keer wel iets snel kan. Niet dus.
Toen ik gisteren om 16.00 uur op het politiebureau was zat daar een andere agent dan gisteren en kon ik opnieuw het verhaal vertellen. Hij vond wel ergens een krabbel van het gesprek van gisteren. Met een arrogante blik deelde hij mee dat ik maar na de feestdagen (Pongal) moest terugkomen, ze hadden echt geen tijd nu. Ja mooi dus niet sir, morgen vertrek ik sir. Terwijl ik steeds kwader werd en dit ook liet merken liet hij wat andere mensen voor gaan. Ik nog kwader natuurlijk. Na een tijdje gaf ik aan dat ik dan om 18.00 uur maar moest terugkomen. NIET DUS, SIR! Ik had een afspraak gepland en die zou dus mooi doorgaan! Toen ik m vroeg waarom zijn collega me gister had beloofd dat het bewijs vandaag klaar zou zijn, werd ik compleet genegeerd. Ook toen ik het een tweede keer vroeg. Echt niet normaal hoe ongelooflijk onbeleefd die gasten hier zijn. Maar mooi dat ik dan dus ook niet meer beleefd ben. Ik heb ook mijn grenzen.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat iemand anders het bewijs ook om 18.00 uur voor mij kon ophalen. Vooruit dan maar, zat niet veel anders op.
Vervolgens heeft Albert mij opgehaald. Hij werkt en woont al zo’n 12 jaar in India en runt in Auroville een ziekenhuis. Hij kent alle wegen naar doktoren, tandartsen en andere ziekenhuizen en is 24 uur per dag bereikbaar. Hij werkt samen met Royal, een Indier die van Albert al heen wat westerse gebruiken en woorden geleerd heeft. ‘Wat wil je drinken’, ‘Gutteguttegut’, ‘Dat is goed’, ‘Nee hoor’, ‘Haudoe’, het klonk allemaal erg grappig uit zijn mond. Albert heeft twee jaar geleden een bejaardentehuisje opgezet. Hij heeft me dat laten zien en ik was erg onder de indruk. Zo lief hoe daar voor die oude mensen gezorgd wordt. Veel vrouwen die er zaten hadden niemand meer die voor ze zorgde. Vaak komt dat omdat ze alleen een dochter hebben, die is uitgehuwelijkt en nu is opgenomen in de familie van de man. De dochter zorgt dat niet meer voor haar eigen moeder. Onvoorstelbaar toch? Er zat sinds vier weken ook een blinde vrouw die al 40 jaar door haar familie opgesloten werd omdat ze zich voor haar schaamden. Psychisch had dat flink wat schade aangericht, dat was duidelijk te merken.
Ik heb met Albert afgesproken dat een aantal van onze jongeren in het bejaardentehuis een paar middagen mag komen meedraaien. Bovendien is hij bereid onze contactpersoon te zijn mochten we een dokter of tandarts nodig hebben.
Na een busreis van vijf uur ben ik nu weer op JET beland. Nu nog met al mijn bezittingen. Nou ja, veel viel er ook niet meer te jatten!
De meeste kids zijn vanwege Pongal naar huis. Beetje stil dus hier.
Morgen komt een deel van mijn India-familie op bezoek. Leuk, zie ik die ook nog even. En vrijdag hoop ik een bezoekje te brengen aan Chelladurai, het jongetje met een spierziekte die nog maar een paar jaar te leven heeft. Hij is de laatste weken niet op JET geweest, maar ik wil hem graag zien en vooral er achter zien te komen wat hem precies mankeert.
Nou, ik zie jullie weer snel. Mam en Carlijn, vergeten jullie niet mijn winterjas, handschoen, das, muts mee naar het vliegveld te nemen. Denk dat ik anders bevries!
Groetjes, Annemieke
Gisteren ben ik van Nainar Palayam (JET) naar Puducherry gereisd. Pieter, het broertje van Josephine, ging met me mee. Via vier bussen zouden we naar Puducherry gaan, een reis van ruim vier uur. De eerste bus was vol met mensen. Maar wat is vol, we konden er nog ‘makkelijk’ bij. Mijn rugzak had ik op mijn rug, met daarin een kleiner tasje met daarin weer afgesloten met een ritssluiting mijn portemonneetje. In de bus doe ik meestal mijn rugzak zo snel mogelijk af en klem ik m tussen mijn benen. Nu was het echter zo druk dat ik geen kant op kon en het een paar kilometer duurde voordat ik mijn rugzak af kon doen. Denk dat t toen gebeurd is.
Het was niet nodig om tussentijds geld te pakken, want Pieter had geld op zak en betaalde de bussen. Ik zou m bij aankomst terugbetalen.
Eenmaal in Pondy wilde ik dat dus doen en kwam ik erachter dat mn portemonnee weg was. Dacht eerst nog dat ik m misschien vergeten was, alhoewel die kans me wel erg onwaarschijnlijk leek omdat ik het altijd op dezelfde plaats terugstop.
Raja gebeld, hij heeft mn kamer op JET onderste boven gehaald......niets gevonden. Tja en toen? Effe balen, maar niet te lang, belangrijker was om actie te ondernemen. Bovendien heb ik mijn paspoort en vliegticket nog. Mijn geld is weg (dat krijg ik wel terug van de verzekering), mijn bankpasjes zijn weg (rekeningen zijn intussen geblokkeerd) en mijn Nederlandse SIM-kaart is weg. Het slimste was om aangifte te gaan doen bij de polite. In het centrum was een politiebureautje. Ik moest in het kantoor van een belangrijke hoge piet een tijdje wachten en kon eens even rustig rondkijken. Wat zag ik tot mijn verbazing? Aan de andere kant van diezelfde ruimte (die misschien vier meter lang was) stonden twee mannen achter een traliedeur. Huh, dat zullen toch geen gevangenen zijn? Toen ik wat beter keek zag ik achter die traliedeur een aantal cellen. Dus wel! Konden die gevangenen (ik ging er toch vanuit geen gevaarlijke criminelen) mooi meekijken terwijl ik aangifte deed! Een politieagent vuurde een hoop vragen op mij af waardoor ik me bijna crimineel ging voelen en deelde na een kwartier doodleuk mee dat ik naar een ander politiebureau moest omdat het gebied waarin ik gereisd had buiten zijn verantwoordelijkheid lag. Ja hoor, zeg dat dan meteen E*K*L!
Dat andere station wist ik niet precies te vinden dus besloot ik eerst even langs Boys Home te gaan. Toevallig trof ik daar Fr. John Louis. Hij ging met me mee. Ondanks dat bezochten we nog tweemaal een verkeerd politiebureau. De vierde keer was het eindelijk raak. Fr. John Louis had me ingefluisterd dat ik niet moest vertellen dat ik vier bussen had genomen en dacht dat t in de eerste bus gebeurd was, want dan zat de kans erin dat ik in Nainar Palayam aangifte moest gaan doen. Ik moest vertellen dat het in de laatste bus naar Puducherry gebeurd was. Terwijl ik eerlijk aangifte kwam doen moest ik dus gaan liegen om het aangiftebewijs te krijgen.
En nu heb ik t nog niet want het was zo druk, dat ik vandaag (dadelijk om 16.00 uur) moet terugkomen om het bewijs op te halen.
Sjongejonge wat een gedoe toch allemaal weer! Maar weet je wat ik nou nog het ergste vind? Niet dat ik mijn geld etc. kwijt ben en ook niet al dat geregel er om heen. Maar wel dat al mijn vrienden hier elkaar nu de schuld geven dat ze niet goed op me gelet hebben. Raja foetert tegen Pieter omdat die beter op had moeten letten. Rajasekar moppert tegen Raja dat hij niet met mee meegegaan is. En ga zo maar door.
Heel lief dat ze zo bezorgd zijn, maar ik weet heel goed dat ik op moet letten en heb geen oppas nodig!!!!! Ik werd er echt een beetje boos om en heb ze dat hier ook uit proberen te leggen. Maar dat blijft tegen de Indiase cultuur in gaan. Hoezo kan een vrouw zich alleen redden? Hoezo let een blanke goed op haar spullen? Hoezo weet een volunteer over de gevaren van de straat? Dat dit iedereen kan overkomen hier (Fr. John Louis’ telefoon is vorige maand uit zijn zak gestolen) en dat dit mij ook in Nederland had kunnen overkomen wil er maar niet in.
Maar goed, ik laat de pret er niet door drukken, de dagen vliegen toch al om.
Ben vanmorgen even met Pieter het centrum in gegaan voor wat realistische filmpjes (nodig voor de voorbereiding van de groepsreis). Op de markt heb ik wat leuke filmpjes kunnen maken. Opeens stond ik op de vleesafdeling. Getverdemme zeg, vier geitenkoppen staarden me aan. In het kraampje ernaast lagen drie hoopjes hersenen. De stank was niet te harden. Het scheelde dan ook niet veel of ik ging over mijn nek!
Ondertussen is het een dag later, ben ik weer in Nainar Palayam en heb ik het aangiftebewijs nog niet. Had ik kunnen verwachten natuurlijk, maar nog altijd blijf ik geloven dat hier toch één keer wel iets snel kan. Niet dus.
Toen ik gisteren om 16.00 uur op het politiebureau was zat daar een andere agent dan gisteren en kon ik opnieuw het verhaal vertellen. Hij vond wel ergens een krabbel van het gesprek van gisteren. Met een arrogante blik deelde hij mee dat ik maar na de feestdagen (Pongal) moest terugkomen, ze hadden echt geen tijd nu. Ja mooi dus niet sir, morgen vertrek ik sir. Terwijl ik steeds kwader werd en dit ook liet merken liet hij wat andere mensen voor gaan. Ik nog kwader natuurlijk. Na een tijdje gaf ik aan dat ik dan om 18.00 uur maar moest terugkomen. NIET DUS, SIR! Ik had een afspraak gepland en die zou dus mooi doorgaan! Toen ik m vroeg waarom zijn collega me gister had beloofd dat het bewijs vandaag klaar zou zijn, werd ik compleet genegeerd. Ook toen ik het een tweede keer vroeg. Echt niet normaal hoe ongelooflijk onbeleefd die gasten hier zijn. Maar mooi dat ik dan dus ook niet meer beleefd ben. Ik heb ook mijn grenzen.
Uiteindelijk hebben we afgesproken dat iemand anders het bewijs ook om 18.00 uur voor mij kon ophalen. Vooruit dan maar, zat niet veel anders op.
Vervolgens heeft Albert mij opgehaald. Hij werkt en woont al zo’n 12 jaar in India en runt in Auroville een ziekenhuis. Hij kent alle wegen naar doktoren, tandartsen en andere ziekenhuizen en is 24 uur per dag bereikbaar. Hij werkt samen met Royal, een Indier die van Albert al heen wat westerse gebruiken en woorden geleerd heeft. ‘Wat wil je drinken’, ‘Gutteguttegut’, ‘Dat is goed’, ‘Nee hoor’, ‘Haudoe’, het klonk allemaal erg grappig uit zijn mond. Albert heeft twee jaar geleden een bejaardentehuisje opgezet. Hij heeft me dat laten zien en ik was erg onder de indruk. Zo lief hoe daar voor die oude mensen gezorgd wordt. Veel vrouwen die er zaten hadden niemand meer die voor ze zorgde. Vaak komt dat omdat ze alleen een dochter hebben, die is uitgehuwelijkt en nu is opgenomen in de familie van de man. De dochter zorgt dat niet meer voor haar eigen moeder. Onvoorstelbaar toch? Er zat sinds vier weken ook een blinde vrouw die al 40 jaar door haar familie opgesloten werd omdat ze zich voor haar schaamden. Psychisch had dat flink wat schade aangericht, dat was duidelijk te merken.
Ik heb met Albert afgesproken dat een aantal van onze jongeren in het bejaardentehuis een paar middagen mag komen meedraaien. Bovendien is hij bereid onze contactpersoon te zijn mochten we een dokter of tandarts nodig hebben.
Na een busreis van vijf uur ben ik nu weer op JET beland. Nu nog met al mijn bezittingen. Nou ja, veel viel er ook niet meer te jatten!
De meeste kids zijn vanwege Pongal naar huis. Beetje stil dus hier.
Morgen komt een deel van mijn India-familie op bezoek. Leuk, zie ik die ook nog even. En vrijdag hoop ik een bezoekje te brengen aan Chelladurai, het jongetje met een spierziekte die nog maar een paar jaar te leven heeft. Hij is de laatste weken niet op JET geweest, maar ik wil hem graag zien en vooral er achter zien te komen wat hem precies mankeert.
Nou, ik zie jullie weer snel. Mam en Carlijn, vergeten jullie niet mijn winterjas, handschoen, das, muts mee naar het vliegveld te nemen. Denk dat ik anders bevries!
Groetjes, Annemieke
-
14 Januari 2009 - 10:42
Marcel:
Een bankbiljetje schuiven op politiepost werkt zeer versnellend.....
Is zo.'
-
14 Januari 2009 - 10:50
Ton Verstraaten:
Hoi Annemieke,
Elke keer opnieuw geniet ik weer van jouw belevenissen m.n. de manier waarop je ze beschrijft, ook al is het in dit geval voor jou minder positief!!! Ik hoop dat ze je niet te veel geld afhandig hebben gemaakt! Geniet nog van een paar mooie dagen en tot schrijfs!
Groeten Ton -
14 Januari 2009 - 12:22
YM:
Tja, Annemieke in die landen moet je altijd je kalmte bewaren, al duurt het nog zo lang. Boos worden is een teken van zwakte, ze gaan je dan negeren, hebben ze mij verteld. Maar ja, dat altijd kalm blijven zit nu eenmaal niet in ons karakter !!! Zeer herkenbaar !!
Laten we hopen, dat degene die je geld gepikt heeft het ook echt nodig had, dan heb je er nog iemand blij mee gemaakt !!!
We stoken de auto warm, nemen das, handschoenen en dikke winterjas mee, alhoewel t is al niet meer zo koud, zo'n graad of 5 !!! -
14 Januari 2009 - 18:45
Monique:
Hey, erg balen allemaal gelukkig het is maar geld :), de tijd die je verliest met al dat gez..k is veel erger, toch! De komende dagen nog veel genieten daar, veel plezier met je India-familie en ik hoop dat je bezoek vrijdag aan Chelladurai wat antwoorden oplevert. Tot gauw, liefs Mo -
14 Januari 2009 - 19:56
Rianne:
Hey vrouwke! Wat een ellende! Ze moeten gewoon van je spullen afblijven, maar ja zo zijn sommige mensen nou eenmaal, erg irritant! De tijd vliegt, geniet er nog even van daar! Tot snel?!?
Groetjes Rianne -
14 Januari 2009 - 20:01
Jan:
Jammer van de verloren tijd, maar zeker weer wat geleerd van de Indiaase cultuur en het gezag. Net wat YM zegt, misschien heb je iemand er onbedoelt erg mee geholpen. Laat de laatste dagen nog geweldig zijn, veel groeten aan allen. Enne.... het is hier 20 graden warmer dan vorige week, dus houd je zomerkleren maar aan.... -
14 Januari 2009 - 20:12
Bas:
Tja, ik sluit me aan bij je Indiase vrienden..... Ze hadden beter op die blanke, lange, roekeloze losbol die je nu eenmaal bent moeten letten. Je moet ze ook altijd in de gaten blijven houden die vrouwen he! En dan nog de kostbare tijd van zo'n 4 politiemachten komen verdoen! Veel plezier nog daar en alvast een goede reis gewenst! -
15 Januari 2009 - 17:13
Marij:
Eerst even snel je verhaal doorgelezen of je je paspoort nog had... anders had ik heel snel mijn ambtenaarspet opgezet en alles voor je in orde kunnen maken bij het Nederlands consulaat!! Maar die ellende is je gelukkig bespaard gebleven (nog meer reistijd/wachttijd etc etc)
Vergeet 't maar snel, geniet van India en temperatuur, tot gauw. -
17 Januari 2009 - 21:50
Dj:
Jeeeeeetje, zit je zomaar weer in India, wat heerlijk voor je en wat een toestand ook met je portemonnee, pfffff, ik kan me er werkelijk van alles bij voorstellen, hihi: Adem in, adem uit en laat los....
Veel liefs, xdjx -
18 Januari 2009 - 12:54
Raja&Jose:
Dear, Mieke i hope you reached safe in home. Thank you very much for your short visit. our children and family enjoyed your trip . and best wishes for your tomorrow's Job and your July/ August Trip with your youth friends.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
