Zo trots als een pauw!
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
10 Januari 2009 | India, New Delhi
Even dacht ik dat mijn plannetje zou mislukken door het regenachtige weer op woensdag. Vorig jaar hebben de kinderen zo genoten van het dagje zee dat ik dat weer wilde organiseren. Donderdagochtend was het bewolkt maar we hebben het er toch op gewaagd. Ik had de kinderen in Puducherry uitgenodigd. Ik was daar al, de kinderen moesten echter nog een rit van 4 uur maken. Dat lijkt lang, maar stelt hier niet zoveel voor. De kinderen slapen in de busjes die ik had gehuurd en vinden zo’n ritje heel erg spannend.
Lena (uit Belgie) en Willem en Wilbert (uit Nederland) zijn nu de vrijwilligers op Boys Home in Puducherry en gingen met ons mee.
Plotseling brak de zon door en werd het prachtig weer! Met z’n allen gingen we met een bootje naar een eilandje. Daar mochten de kids een paar uur in de zee spelen. Ze genoten! Met kleren en al het water in, wachten tot een golf ze overspoelden en dan de grootste pret! Natuurlijk was het zo nat mogelijk maken van akka Annemieke ook een erg leuk spelletje. De enige die echter geen droge kleren bij zich had was ik, maar de zon bleef gelukkig schijnen.
Voor de lunch waren we uitgenodigd op Jwala Home, het project voor geestelijk gehandicapte meisjes en vrouwen dat ook door Kindia gesteund wordt. Na de lunch mochten onze kids even naar de Jwala-meiden. Sommigen vonden het best wel een beetje eng, die grotere meiden die zo anders deden, en hielden in het begin wat afstand. Nirmala, 15 jaar, echter niet. Zij gaf alle Jwala-meiden een hand, ging midden tussen ze in zitten en probeerden gesprekjes te voeren. Zo goed en lief zoals ze dat deed! Goed voorbeeld doet volgen en al gauw durfden meer kids met de Jwala-meiden te gaan praten. Er was een erg leuke interactie tussen de kinderen. En ik…….ik kon niet stoppen met foto’s maken, want ik was zo trots op onze kids!
Nadat we afsloten met een liedje en Siva er met Willem op los danste, zijn we wat door Puducherry gaan toeren. Lena, Willem en Wilbert trakteerden de kinderen nog op een ijsje en brachten mij toen geweldig nieuws. Ze waren geraakt door deze kids, die ondanks de handicaps die ze hebben zo vrolijk zijn, nooit zeuren en elkaar zo goed helpen, dat ze besloten om met een deel van hun sponsorgeld JET te gaan helpen. Samen met Raja besloten we om dit geld te gebruiken voor de aanschaf van een koe en de aanleg van een groentetuin.
Vrijdagochtend konden de kinderen niet wachten om me het nieuwe land en de nieuwbouw te laten zien. Met een klein wagentje met een laadbak reden we er heen. De kinderen in de laadbak en ik mocht voorin. Echt niet dus! Ik wil bij de kinderen! Beetje eng was het wel, ik dacht een paar keer dat we om zouden gaan, maar dat gebeurde gelukkig niet. Het nieuwe stuk land is groot en biedt vele mogelijkheden. Het gebouw dat er nu staat bestaat uit 2 klaslokalen, een lokaal voor het naaiatelier en een physiotherapieruimte. De kinderen verrasten me door allemaal om me heen te komen zitten. Jeyakodie,15 jaar, een rustig meisje dat het liefst op de achtergrond blijft nam het woord en vertelde hoe zij alles (de nieuwbouw, Kindia, Eefje, mij) ervaarde. Sheela, Kamala, Santhiya, Mala, Nirmala, Xavier en Sarath Kumar volgden. Toen besloot ik ook wat te zeggen en ik vertelde ze dat zij het waren die ervoor zorgden dat wij ons zo thuisvoelen hier. En dat ze ook gisteren op Jwala Home weer hadden laten zien hoe lief ze voor anderen kunnen zijn.
Vorig jaar heb ik de kinderen, die geen van allen schoenen hebben, slippers kunnen geven. Na een jaar zijn die echter wel versleten en lopen ze dus weer op blote voetjes. Mijn oma, die 25 december 90 is geworden, heeft me haar verjaardagsgeld meegegeven, om daar iets goeds mee te kunnen doen. Toen ik in de schoenenwinkel niet alleen slippers, maar ook betere schoeisel zag, besloot ik het geld van oma hieraan te besteden. De jongens kregen allemaal stevige sandalen en de meisjes stevige instappers. Vol trots liepen ze er even later op rond en vanmorgen toen ik stiekem door mijn raampje naar buiten keer zag ik Ramasamy zijn schoenen van alle kanten bekijken.
Zo, weer genoeg getypt, ik ga naar de kids die vandaag geen school hebben. Dadelijk weer naar het nieuwe land om de verdere plannen te bespreken. Dan morgen nog een dagje hier met de kinderen, waarna ik maandag nog wat zaken in Puducherry wil gaan regelen. De kinderen gaan dan ook voor een paar dagen naar familie, als ze die hebben, voor de Pongal-festiviteiten.
Groetjes, Annemieke
Lena (uit Belgie) en Willem en Wilbert (uit Nederland) zijn nu de vrijwilligers op Boys Home in Puducherry en gingen met ons mee.
Plotseling brak de zon door en werd het prachtig weer! Met z’n allen gingen we met een bootje naar een eilandje. Daar mochten de kids een paar uur in de zee spelen. Ze genoten! Met kleren en al het water in, wachten tot een golf ze overspoelden en dan de grootste pret! Natuurlijk was het zo nat mogelijk maken van akka Annemieke ook een erg leuk spelletje. De enige die echter geen droge kleren bij zich had was ik, maar de zon bleef gelukkig schijnen.
Voor de lunch waren we uitgenodigd op Jwala Home, het project voor geestelijk gehandicapte meisjes en vrouwen dat ook door Kindia gesteund wordt. Na de lunch mochten onze kids even naar de Jwala-meiden. Sommigen vonden het best wel een beetje eng, die grotere meiden die zo anders deden, en hielden in het begin wat afstand. Nirmala, 15 jaar, echter niet. Zij gaf alle Jwala-meiden een hand, ging midden tussen ze in zitten en probeerden gesprekjes te voeren. Zo goed en lief zoals ze dat deed! Goed voorbeeld doet volgen en al gauw durfden meer kids met de Jwala-meiden te gaan praten. Er was een erg leuke interactie tussen de kinderen. En ik…….ik kon niet stoppen met foto’s maken, want ik was zo trots op onze kids!
Nadat we afsloten met een liedje en Siva er met Willem op los danste, zijn we wat door Puducherry gaan toeren. Lena, Willem en Wilbert trakteerden de kinderen nog op een ijsje en brachten mij toen geweldig nieuws. Ze waren geraakt door deze kids, die ondanks de handicaps die ze hebben zo vrolijk zijn, nooit zeuren en elkaar zo goed helpen, dat ze besloten om met een deel van hun sponsorgeld JET te gaan helpen. Samen met Raja besloten we om dit geld te gebruiken voor de aanschaf van een koe en de aanleg van een groentetuin.
Vrijdagochtend konden de kinderen niet wachten om me het nieuwe land en de nieuwbouw te laten zien. Met een klein wagentje met een laadbak reden we er heen. De kinderen in de laadbak en ik mocht voorin. Echt niet dus! Ik wil bij de kinderen! Beetje eng was het wel, ik dacht een paar keer dat we om zouden gaan, maar dat gebeurde gelukkig niet. Het nieuwe stuk land is groot en biedt vele mogelijkheden. Het gebouw dat er nu staat bestaat uit 2 klaslokalen, een lokaal voor het naaiatelier en een physiotherapieruimte. De kinderen verrasten me door allemaal om me heen te komen zitten. Jeyakodie,15 jaar, een rustig meisje dat het liefst op de achtergrond blijft nam het woord en vertelde hoe zij alles (de nieuwbouw, Kindia, Eefje, mij) ervaarde. Sheela, Kamala, Santhiya, Mala, Nirmala, Xavier en Sarath Kumar volgden. Toen besloot ik ook wat te zeggen en ik vertelde ze dat zij het waren die ervoor zorgden dat wij ons zo thuisvoelen hier. En dat ze ook gisteren op Jwala Home weer hadden laten zien hoe lief ze voor anderen kunnen zijn.
Vorig jaar heb ik de kinderen, die geen van allen schoenen hebben, slippers kunnen geven. Na een jaar zijn die echter wel versleten en lopen ze dus weer op blote voetjes. Mijn oma, die 25 december 90 is geworden, heeft me haar verjaardagsgeld meegegeven, om daar iets goeds mee te kunnen doen. Toen ik in de schoenenwinkel niet alleen slippers, maar ook betere schoeisel zag, besloot ik het geld van oma hieraan te besteden. De jongens kregen allemaal stevige sandalen en de meisjes stevige instappers. Vol trots liepen ze er even later op rond en vanmorgen toen ik stiekem door mijn raampje naar buiten keer zag ik Ramasamy zijn schoenen van alle kanten bekijken.
Zo, weer genoeg getypt, ik ga naar de kids die vandaag geen school hebben. Dadelijk weer naar het nieuwe land om de verdere plannen te bespreken. Dan morgen nog een dagje hier met de kinderen, waarna ik maandag nog wat zaken in Puducherry wil gaan regelen. De kinderen gaan dan ook voor een paar dagen naar familie, als ze die hebben, voor de Pongal-festiviteiten.
Groetjes, Annemieke
-
10 Januari 2009 - 08:24
Hariana:
Veel plezier nog in India! Enneh niet teveel sugarcane eten, he??? Want hoeveel weeg je nu? ;-)
Groetjes aan de kids! -
10 Januari 2009 - 08:24
Hariana:
Veel plezier nog in India! Enneh niet teveel sugarcane eten, he??? Want hoeveel weeg je nu? ;-)
Groetjes aan de kids! -
10 Januari 2009 - 09:42
YM:
Nadat je me gisteren belde, heb ik onmiddellijk oma ingelicht over je bezoek aan de schoenenwinkel. Haar reactie: "O, wat geweldig, wat had ik nou aan dat geld en daar hebben ze nou allemaal een paar mooie schoentjes. Hartstikke fijn." -
10 Januari 2009 - 13:25
Jan:
Fantastisch om te lezen en de foto's te zien. Trots is een goed woord en gevoel voor jou. De kinderen zien er blij en gelukkig uit, het is de moeite meer dan waard om daarvoor bezig te zijn en geld te geven. Dankzij Willem, Lena en Wilbert komt de boerderij er aan, nu nog wat sponsoren voor wat kippen en geiten???
Heel veel groeten aan allemaal. -
11 Januari 2009 - 11:39
Monique:
Hey Annemiekske,
ik lees het al, je voelt je weer helemaal thuis daar! Super om te lezen wat er tot nu toe allemaal gebeurd en gedaan is en dat het goed is om de kids weer te zien en leuke dingen met ze te ondernemen. Wat gaaf van je oma, dat geld is goed besteed! Heel veel succes en plezier nog en geniet er van. Liefs Monique en heel veel liefs voor de kinderen daar. X -
11 Januari 2009 - 15:40
Wilma:
Weer een geweldig stukje om te lezen. Wat kun je met voor ons zo gewone dingen de kinderen daar superblij maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
