Een dagje uit met kids

Dagje uit met kids

Ajajooooh…............zoals ze dat hier zo mooi kunnen zeggen.......wat een dag! Helemaal gebroken kom ik thuis en de kinderen komen ook half slaapwandelend uit de bus. Een dagje uit, helemaal op z’n Indiaas. De reis was verschrikkelijk, de dag verder geweldig!
Vrijdagavond ben ik vroeg te bed gegaan, om een uur of negen, want om 00.15 uur moesten we eruit. Even later arriveerden twee busjes waarmee we naar Chennai vertrokken. Het plan was dat we na een rit van ongeveer 6 uur zouden ontbijten op het strand in Chennai. Tja, en plannen moet je hier nou juist niet willen maken, het loopt altijd anders dan gewenst. Want helaas stond er (middenin de nacht dus) een megafile voor één of andere spoorwegovergang, waar we 3 uur in hebben gestaan. Ondanks dat we niet voor of achteruit konden, zijn er altijd van die gasten die toch willen inhalen, zich met hun vrachtwagen plotseling links of rechts voor onze bus manoevreerden en dat natuurlijk met luid getoeter. De meeste kinderen sliepen overal doorheen, maar ik dus niet. Met Mala naast me en kleine Venilla op schoot kon ik amper van houding wisselen en al zittend in een bus slapen lukt me sowieso al niet. Ik had me voorbereid op een tocht van 6 uur, bovendien was ik erg moe en als we dan middenin de nacht in zo’n lange file geraken, het verkeer zo asociaal is, dan raak ik echt behoorlijk geirriteerd. Maar ja, veel valt er aan zo’n situatie niet te veranderen. Accepteren dan maar weer en er het beste van maken.
Na 9 uur rijden (en stilstaan) kwamen we aan in Chennai. Door de vertraging besloten we het strand over te slaan en in de bus te ontbijten, zodat we meteen naar het pretpark Queensland konden gaan.
De kinderen van JET komen nooit buiten het project. Ze hebben het hier redelijk goed: iedere dag te eten, een slaapplaats, scholing, vriendjes die net als zij een handicap hebben en een kansje op een betere toekomst. Maar een dagje uit is voor het project niet te betalen en daarom is een uitje naar Queensland voor de kids echt een unieke en onvergetelijke ervaring. De pret in hun oogjes bij het zien van alleen nog maar de ingang van het park zal ik nooit vergeten. Alle kinderen waren mee, ook degenen die niet kunnen lopen. Per twee hadden we voor hen een rolstoel gehuurd.
Binnen werden we ontvangen door iemand verkleed als een niet al te vriendelijk ogende beer. Venilla wist niet hoe snel ze achter me weg moest kruipen en raakte behoorlijk in paniek. Tranen met tuiten! Op de vraag van één van de meisjes of ik de beer ook eng vond, antwoordde ik dat de tranen in mijn ogen puur van ontroering waren.
De volgende attractie die we tegen kwamen vond Venilla echter prachtig. Het leek een soort weegschaal met de boodschap ‘controleer je gewicht’. Eén van de oudere jongens ging erop staan en kreeg me toch een plens water in zijn gezicht!
Queensland is een pretpark zoals wij dat kennen, maar dan net even niet. De attracties zijn allemaal wat kleiner en totaal niet mooi afgewerkt. Toen ik bovenin de achtbaan de roestplekken zag, had ik toch even behoorlijk wat schrik. De kinderen genoten, alles vonden ze prachtig, alhoewel sommige attracties voor de kleintjes toch iets te spannend waren. Opnieuw waren er angstige tranen bij Venilla in het spookhuis en toen in het funhouse, waar we over allerlei bewegende rollers en planken moesten lopen, het licht uitging (dit hoorde bij de fun) hoorde ik allerlei bange kreten en voelde ik een heleboel handjes me vastgrijpen. Erg funny vond ik deze actie ook niet, want het was benauwd in de donkere gangetjes. Ik zag geen steek, kon niet bewegen door al die kids die me vastgrepen en vroeg me ook af dit nou bij de fun hoorde of een stroomstoring was.
Maar verder was de dag geweldig! De kinderen genoten van alles en ik genoot weer van deze stralende koppies. En van het zien dat de kinderen elkaar ook nu weer zo goed helpen. Degenen die niet kunnen lopen worden door kinderen die amper groter zijn dan zij gedragen van de rolstoel naar de attracties. En dat allemaal zonder mopperen. Sowieso heeft geen één kind gezeurd of gehuild deze dag, ondanks dat ze allemaal toch ook wel heel moe moesten zijn.
Het enige waar ik van schrok waren de littekens op de polsjes van Jeyakodie die ik zag toen ik samen met haar in de kabelbaan zat. Ik weet dat deze kinderen voordat ze op JET kwamen allemaal verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt, maar wat precies weet ik niet en ik weet ook niet of ik dat wel wil weten. Ik heb net gedaan of ik ze niet zag, want ik weet ook niet of de kinderen willen vertellen over hun leventje of het juist willen negeren. Moeilijk vind ik dat.
De terugweg was voor mij mogelijk nog verschrikkelijker dan de heenweg. Alhoewel de rit nu (maar) 6 uur duurde en zonder file, was ik na een dag gesjouwd te hebben met de kinderen helemaal op. Om dan nog 6 uur in een bus over slechte wegen te moeten doorbrengen, in één en dezelfde houding, dat trek ik echt niet. De kinderen gingen echter één voor één op de grond tussen de stoelen liggen te slapen. Daardoor had ik de ruimte om op een bankje van een meter lang te gaan liggen. Ik moest me enigszins in bochten wringen, m’n benen ergens kwijt op de leuning van een andere stoel, maar eenmaal liggend heb ik zowaar 3 uur geslapen! Rond 00.30 uur kwamen we aan op JET.
Nu voel ik me zo stijf als een plank, maar heb lekker geslapen en geniet van de kinderen die me stralend over gister komen vertellen. Het was het waard!

De Sinterklaasactiviteiten zijn ook super verlopen. Dinsdag 4 december hebben we ’s middags van papier schoenen geknutseld. Met Josephine als tolk heb ik ze het verhaal van Sinterklaas verteld en ook dat zwarte piet ’s nachts door de schoorsteen komt om cadeautjes in de schoenen van kinderen te stoppen. ’s Avonds hebben de kinderen hun eigen gemaakte schoen gezet. Gewoon voor de open ramen om het zwarte piet gemakkelijk te maken!
Woensdagochtend mochten de kinderen één voor één hun schoen pakken. Grote oogjes toen ze zagen dat er ook echt een klein cadeautje in zat!
Terwijl de kinderen les hebben ga ik met Josephine en Ruby naar een kleermaakster die een paar straten (zandweggetjes) verderop woont. Haar naai-atelier bestaat uit 1 naaimachine. Dat is het en daar verdient ze haar geld mee. Ze gaat voor ons de blousjes maken die onder de sari worden gedragen. Terwijl we op de grond zitten, bespreekt ze met Ruby wat er moet gebeuren. Ik zie wat onzekerheid in haar ogen, want ik ben toch wel erg groot en heb niet de iele maatjes die de meiden hier hebben. Soms voel ik me ook echt een reus hier, ik toren hoog boven alle vrouwen uit!
Zo nu en dan valt er een flinke regenbui. Overdag is het zo’n 33 graden, maar na zo’n regenbui koelt het heerlijk een paar graden af. Hier hebben ze het dan meteen koud, trekken een warme trui aan en doen een soort van mutsje op.
Aan het eind van de middag maken we zwarte pietjes. Rajkumar van 6 jaar verbaast me. Hij kan niet lopen en zijn beentjes en handjes zijn vaak helemaal verkrampt. Gisteren heb ik hem geholpen met het inkleuren van de schoen, hij liet telkens zijn potlood vallen. Vandaag kwam hij meteen weer bij me zitten. Ik wilde weer samen met hem gaan kleuren, maar ik voelde dat zijn handje wat meer ontspannen was. Hij kon het kleurpotloodje ook goed vasthouden. Met nog een beetje hulp begon hij zelf te kleuren en tot mijn en Raja’s verbazing ging dit steeds beter en maakte hij helemaal zelf het zwarte pietje af. Toen iedereen klaar was, hebben we lootjes getrokken. Mijn bedoeling was dat iedereen deze naam op het zwarte pietje schreef en verder iets positief over dit kind opschreef. Even was het stil, maar als snel begon iedereen ijverig te schrijven.
Na het eten kreeg ieder kind het zwarte pietje dat voor hem of haar gemaakt was en mocht hij of zij het compliment voorlezen. Met een trots gezichtje liepen ze één voor één weer terug naar hun plaats.
’s Avonds ben ik met Raja, Josephine, Ruby en Umabathy (jochie van 11 jaar) naar de wekelijkse markt geweest. Dat was een hele happening, zo’n vreemde blanke in een afgelegen dorpje naar de markt. Het was vooral voor Josephine en Ruby een lachwekkende ervaring. “All are looking at you!” En inderdaad, echt iedereen staarde me weer eens aan. Ik merk het niet eens meer. Een hoop hilariteit ontstond er toen ik wat foto’s wilde maken. Een koopman trok zelfs even een blousje aan en kamde zijn haren alvorens hij met een big smile zijn weegschaal omhoog hield voor de foto.
Terug op JET zat ik tussen de kinderen toen plotseling een groep zingende mannen binnenkwam. Ik begreep dat ze een Christelijk liedje zongen en ze begonnen inderdaad ook te bidden. Raja en de kinderen deden mee, maar ik sloop snel naar binnen om mijn waardevolle spullen achter slot en grendel te leggen. Ik vertrouw hier geen enkele vreemdeling. Later begreep ik van Raja dat hij deze groep mensen kent, dat ze ieder jaar langs komen om samen wat te bidden en dat ze geen kwaad in de zin hebben. Nou ja, ik vond het maar rare snuiters.
Net voor het slapen gaan ben ik nog even bij de meisjes gaan zitten en hebben we samen erg gelachen. Ze vinden het prachtig om mij Tamil te horen praten en vragen me wel 100 keer om zover mogelijk in het Tamil te tellen. Ik word er gek van!
Kamala, 13 jaar, weet alle namen van mijn familie. Ik heb ze haar één keer verteld en nu komt ze me elke dag even vragen of ze het nog goed zegt. Echt knap, want die namen zijn voor haar net zo lastig als voor mij de Tamilse namen.
In het begin van de avond kwam Vijaya terug op JET. Zijn vader had hem gezegd thuis te komen met de belofte dat hij dan iedere dag wat roepies zou krijgen. Valse belofte want deze man is alcoholist en verkwist zijn weinige inkomen geheel aan drank. Gelukkig is Raja er via andere familieleden achter gekomen waar Vijaya was en heeft Vijaya’s familie er voor kunnen zorgen dat hij weer terug naar JET is gekomen.
Donderdag ben ik de was gaan doen, gadegeslagen door zo’n 10 kids, Josephine en Ruby. Eerst water uit de pomp pompen, wat nog niet meevalt, dan de kleren in een sopje laten weken en ze dan één voor één met een stuk zeep en een nagelborsteltje schoonschrobben. Mijn manier van wassen is blijkbaar nogal grappig, terwijl ik het volgens mij toch net zo aanpak als de andere vrouwen hier. Nou ja, iedereen heeft weer kunnen lachen en mijn was is toch echt wel schoon!
Ondertussen is het brommertje van dit project op mijn kosten gerepareerd. Zo kan ik er zo nu en dan even op uit, want nu zit ik echt 24 uur per dag op het project. Af en toe eventjes weg zou wel lekker zijn!
Donderdag na de school ben ik gestart met de pingponglessen. Het gaat er mij niet om dat de kinderen echt leren tafeltennissen, maar wel dat ze aan het bewegen zijn, ook de kinderen die moeilijk of niet kunnen lopen. Met wat hulp komen ook zij een heel eind. Ze vonden het prachtig te proberen om het balletje op het batje te laten stuiteren en om tegen de met touwtjes opgehangen balletjes te meppen. Zelfs Chrisnamoorthy, 7 jaar, die heel moeilijk loopt, deed mee en vond het schitterend. Deenraj, 12 jaar, kan helemaal niet lopen, maar al zittend op een stoel mepte hij ook flink tegen de bal en genoot.
Na dit sportuurtje zijn we begonnen met het maken van kerstkaarten. Ze worden heel mooi!
Tijdens het eten heb ik gezellig gepraat met Josephine, Raja, zijn ouders en zusjes Ruby en Joy. Een hele lieve familie die vooral erg graag wil weten wanneer ik ga trouwen. Ze zullen voor me bidden dat ik een goede man vind en mocht ik die niet in Nederland tegen komen, dan vinden ze er wel één voor me in India. Want op je 28e nog niet getrouwd zijn, dan kan toch eigenlijk niet!

Groetjes, Annemieke