"Doei doei!"
Door: Annemieke
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
02 Februari 2008 | Nederland, Helmond
Het is gek en verwarrend om ineens weer in zo’n totaal andere wereld te zijn. Ook al is dit alweer de vierde thuiskomst. Ik heb er bewust voor gekozen om zaterdags thuis te komen en op maandag meteen weer te gaan werken. Door mezelf bezig te houden, heb ik niet veel tijd om verdrietig te zijn en heimwee te hebben naar de kids en mijn leventje in India.
Het is fijn om mijn familie weer te zien, m’n collega’s weer te ontmoeten, leuk om weer te gaan tafeltennissen en ik ben verrast door alle lieve reacties die ik krijg op mijn reis en de verhalen op mijn website. Het doet me goed dat ik kan vertellen over alles wat me de laatste weken zo geraakt heeft. Mijn tafeltennisvrienden hebben zelfs een loterij georganiseerd waarvan de helft van de opbrengst (en dat is €125,-) naar het project JET gaat. En ik word erg blij van het emailtje van mijn 11-jarige vriendinnetje Jenica uit India dat ze haar spaarcentjes aan de kinderen van JET wil geven en dat haar ouders JET ook maandelijks zullen sponsoren. Mooi toch, dat mensen uit India zelf hun landgenoten die het niet zo goed getroffen hebben, gaan helpen.
De reis van Nainar Palayam in India naar Nederland viel niet mee. Het laatste afscheid van de achtergebleven kinderen op JET en de ouders van Raja en kleine Simson was moeilijk. Raja, Josephine, haar broertje Peter en Raja’s zusjes Ruby en Joy gingen mee naar het vliegveld in Chennai. Om 18.00 uur vertrokken we. Met z’n allen en de bagage moesten we in de gehuurde auto (jeep). Behoorlijk op elkaar gepropt bereikten we, na een gezellige rit van ongeveer vijf uur, Chennai. Daar kwamen Fr. John Louis en mijn India-broertje Patrick (van de familie in Trichy) ons nog gedag zeggen. Op het bord met vertrektijden zagen we al dat onze vlucht die om 04.00 uur zou vertrekken twee uur vertraging had. Toch maar om 01.30 uur iedereen uitgezwaaid om in te gaan checken. Er stond al een flinke rij voor de incheckbalie en echt vaart zat er niet in. Ik weet niet meer precies hoe lang we in die rij hebben gestaan, maar het zal zo’n 1,5 uur zijn geweest. Eindelijk aan de beurt werd ons verteld dat we de vlucht in Londen zouden missen en dus moesten herboeken. We zouden mee kunnen met een vlucht ruim vier uur later dan de oorspronkelijk geplande vlucht. Nee toch hè ...... maar gelukkig wist Jan het voor elkaar te krijgen dat we toch nog met een eerdere vlucht mee konden. Wel werd nog even meegedeeld dat we tijdens de vlucht van Chennai naar Londen niet naast elkaar konden zitten omdat we te laat waren met inchecken. We probeerden nog duidelijk te maken dat dat aan de lange wachtrij lag, maar dat leek weinig indruk te maken.
De vlucht naar Londen duurde 11,5 uur, opnieuw een vertraging waardoor we ons moesten haasten voor de volgende vlucht. Gelukkig mochten we overal voor en hoefden we niet in de rij te gaan staan. Moe, we waren in totaal al 24 uur onderweg, zochten we het bord met de gate-informatie ......... FLIGHT CANCELLED ......... dit is een grap, dit kan toch niet waar zijn? We waren op, wilden naar huis, maar nee, we moesten in de rij gaan staan om weer ons ticket te herboeken. Het schoot niet op, de medewerkers leken pauze te hebben en de rij was lang. Jan was al verkouden, had erg weinig kunnen eten sinds we aan het reizen waren en ik had bijna niet geslapen de afgelopen 24 uur. We konden amper nog blijven staan, maar er zat niets anders op dan te wachten. 1,5 uur later waren onze tickets omgezet en konden we nog twee uur wachten op de vlucht. Eenmaal in het vliegtuig werd ons verteld dat we nog op 40 verlate passagiers moesten wachten. Dat duurde weer een uur.
Op Schiphol werden we beiden door onze families opgehaald en mama zag het meteen ...... ik was op en kon niet meer. Papa vroeg of ik iets wilde eten en ik had me toch zin in een kroketje!
32 uur na ons vertrek in Nainar Palayam was ik thuis in Son. Wat een afschuwelijk terugreis.
Zondag heb ik uitgeslapen totdat Raja uit India belde om te informeren of ik goed thuis was gekomen. Daarna mijn tas uitgepakt, geprobeerd een demonstratie saree dragen te geven en familie bezocht. En maandag weer vroeg aan het werk. Dat viel helemaal niet mee, maar ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze om me meteen weer in mijn drukke leventje in Nederland te storten.
Ik mis de kinderen, hun lach en glinsterende oogjes, hun enthousiasme, vriendschap en dankbaarheid, de welterusten-kusjes en hun vrolijke “lekker lekker” en “doei doei” en ik heb nog altijd moeite de afscheidsbriefjes te lezen die ze me geschreven hebben.
Ik maak me zorgen om Chelladurai die twee jaar geleden nog een heel gewoon jongetje was die alles kon. Uit het niets werd hij ziek en nu kan hij niet meer lopen, zijn zijn beentjes vergroeid en probeert hij zich al zittend op de grond voort te bewegen. Hoe de ziekte zich verder zal ontwikkelen is niet bekend, maar dat deze jongen misschien nog maar een heel kort leventje heeft is heel goed mogelijk.
Ik vraag me af welke kansen Kamala in haar toekomst zal hebben. Haar linkerarm en –handje zijn spastisch en haar linkerbeen is gedeeltelijk verlamd en vergroeid. De wilskracht om hard voor haar toekomst te werken heeft ze, maar meisjes in India horen te worden uitgehuwelijkt en kinderen te krijgen. Zal er voor Kamala een goede man gevonden worden? Is een fijn gezinnetje zonder problemen voor haar weggelegd?
Ik mis mijn leventje in India, het organiseren van activiteiten voor de kinderen, het geven van de pingponglessen, mijn India-familie en vrienden, de mensen om me heen en de rust van niets moeten.
Maar nu ben ik hier en ga ik iets van mijn leventje in Nederland zien te maken. Ik besef heel goed dat ik juist vanuit hier heel veel voor de kids in India kan doen en daar ga ik me weer heel hard voor inzetten met al mijn Kindia-vrienden. En voor ik het weet zit ik dan weer in India!
Het is fijn om mijn familie weer te zien, m’n collega’s weer te ontmoeten, leuk om weer te gaan tafeltennissen en ik ben verrast door alle lieve reacties die ik krijg op mijn reis en de verhalen op mijn website. Het doet me goed dat ik kan vertellen over alles wat me de laatste weken zo geraakt heeft. Mijn tafeltennisvrienden hebben zelfs een loterij georganiseerd waarvan de helft van de opbrengst (en dat is €125,-) naar het project JET gaat. En ik word erg blij van het emailtje van mijn 11-jarige vriendinnetje Jenica uit India dat ze haar spaarcentjes aan de kinderen van JET wil geven en dat haar ouders JET ook maandelijks zullen sponsoren. Mooi toch, dat mensen uit India zelf hun landgenoten die het niet zo goed getroffen hebben, gaan helpen.
De reis van Nainar Palayam in India naar Nederland viel niet mee. Het laatste afscheid van de achtergebleven kinderen op JET en de ouders van Raja en kleine Simson was moeilijk. Raja, Josephine, haar broertje Peter en Raja’s zusjes Ruby en Joy gingen mee naar het vliegveld in Chennai. Om 18.00 uur vertrokken we. Met z’n allen en de bagage moesten we in de gehuurde auto (jeep). Behoorlijk op elkaar gepropt bereikten we, na een gezellige rit van ongeveer vijf uur, Chennai. Daar kwamen Fr. John Louis en mijn India-broertje Patrick (van de familie in Trichy) ons nog gedag zeggen. Op het bord met vertrektijden zagen we al dat onze vlucht die om 04.00 uur zou vertrekken twee uur vertraging had. Toch maar om 01.30 uur iedereen uitgezwaaid om in te gaan checken. Er stond al een flinke rij voor de incheckbalie en echt vaart zat er niet in. Ik weet niet meer precies hoe lang we in die rij hebben gestaan, maar het zal zo’n 1,5 uur zijn geweest. Eindelijk aan de beurt werd ons verteld dat we de vlucht in Londen zouden missen en dus moesten herboeken. We zouden mee kunnen met een vlucht ruim vier uur later dan de oorspronkelijk geplande vlucht. Nee toch hè ...... maar gelukkig wist Jan het voor elkaar te krijgen dat we toch nog met een eerdere vlucht mee konden. Wel werd nog even meegedeeld dat we tijdens de vlucht van Chennai naar Londen niet naast elkaar konden zitten omdat we te laat waren met inchecken. We probeerden nog duidelijk te maken dat dat aan de lange wachtrij lag, maar dat leek weinig indruk te maken.
De vlucht naar Londen duurde 11,5 uur, opnieuw een vertraging waardoor we ons moesten haasten voor de volgende vlucht. Gelukkig mochten we overal voor en hoefden we niet in de rij te gaan staan. Moe, we waren in totaal al 24 uur onderweg, zochten we het bord met de gate-informatie ......... FLIGHT CANCELLED ......... dit is een grap, dit kan toch niet waar zijn? We waren op, wilden naar huis, maar nee, we moesten in de rij gaan staan om weer ons ticket te herboeken. Het schoot niet op, de medewerkers leken pauze te hebben en de rij was lang. Jan was al verkouden, had erg weinig kunnen eten sinds we aan het reizen waren en ik had bijna niet geslapen de afgelopen 24 uur. We konden amper nog blijven staan, maar er zat niets anders op dan te wachten. 1,5 uur later waren onze tickets omgezet en konden we nog twee uur wachten op de vlucht. Eenmaal in het vliegtuig werd ons verteld dat we nog op 40 verlate passagiers moesten wachten. Dat duurde weer een uur.
Op Schiphol werden we beiden door onze families opgehaald en mama zag het meteen ...... ik was op en kon niet meer. Papa vroeg of ik iets wilde eten en ik had me toch zin in een kroketje!
32 uur na ons vertrek in Nainar Palayam was ik thuis in Son. Wat een afschuwelijk terugreis.
Zondag heb ik uitgeslapen totdat Raja uit India belde om te informeren of ik goed thuis was gekomen. Daarna mijn tas uitgepakt, geprobeerd een demonstratie saree dragen te geven en familie bezocht. En maandag weer vroeg aan het werk. Dat viel helemaal niet mee, maar ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze om me meteen weer in mijn drukke leventje in Nederland te storten.
Ik mis de kinderen, hun lach en glinsterende oogjes, hun enthousiasme, vriendschap en dankbaarheid, de welterusten-kusjes en hun vrolijke “lekker lekker” en “doei doei” en ik heb nog altijd moeite de afscheidsbriefjes te lezen die ze me geschreven hebben.
Ik maak me zorgen om Chelladurai die twee jaar geleden nog een heel gewoon jongetje was die alles kon. Uit het niets werd hij ziek en nu kan hij niet meer lopen, zijn zijn beentjes vergroeid en probeert hij zich al zittend op de grond voort te bewegen. Hoe de ziekte zich verder zal ontwikkelen is niet bekend, maar dat deze jongen misschien nog maar een heel kort leventje heeft is heel goed mogelijk.
Ik vraag me af welke kansen Kamala in haar toekomst zal hebben. Haar linkerarm en –handje zijn spastisch en haar linkerbeen is gedeeltelijk verlamd en vergroeid. De wilskracht om hard voor haar toekomst te werken heeft ze, maar meisjes in India horen te worden uitgehuwelijkt en kinderen te krijgen. Zal er voor Kamala een goede man gevonden worden? Is een fijn gezinnetje zonder problemen voor haar weggelegd?
Ik mis mijn leventje in India, het organiseren van activiteiten voor de kinderen, het geven van de pingponglessen, mijn India-familie en vrienden, de mensen om me heen en de rust van niets moeten.
Maar nu ben ik hier en ga ik iets van mijn leventje in Nederland zien te maken. Ik besef heel goed dat ik juist vanuit hier heel veel voor de kids in India kan doen en daar ga ik me weer heel hard voor inzetten met al mijn Kindia-vrienden. En voor ik het weet zit ik dan weer in India!
-
02 Februari 2008 - 13:32
Rianne:
Hee Annemieke,
Ik ben een keer de eerste die reageerd op weer zo'n mooi bericht van je. Erg leuk om je verhalen ook live gehoord te hebben en de India film te zien! Een aanrader voor je andere vrienden hier in Nederland.
Fijn weekend! Ik ga als golf-vrouwke het weekend beleven! Carnaval ALAAFFFF haha
Groetjes Rianne -
02 Februari 2008 - 13:52
YM:
Mooi Mieke,
Jouw leven is echt verdeeld over het hier en daar. Werken en wonen, haast, moeten, .... woorden voor hier
Zorgen voor, te gast zijn, rust, mogen ... woorden voor daar
Toch fijn, dat je van al die dingen veel kunt meepikken.
Daarbij heb je dan in beide landen familie (zoals de mensen in Trichy voor jou voelen) en vrienden, geweldig toch.
Meiske jij hebt "gewoon" een heel rijk leven!! En van die rijkdom mogen heel veel mensen, waaronder ik, volop meegenieten! -
03 Februari 2008 - 06:49
Kindia Belgie:
hallo annemieke en kindia vrienden uit nederland.net wat in jullie reisverslag en fotos zitten neuzen ik mag wel zeggen heel mooi HET ONTROERDE ME...... ja ook dat terug aan het werk gaan ik begrijp het maar al te goed de eerste dagen loopt men rond als een verloren schaap en zit men steeds met die kinderen en vrienden in gedachten uit dat mooie land dat india is.....
ook wij zien er alvast naar uit om terug te vertrekken en dit op 20 sept voor 3 weken
onze site www.kindia.be is bijna klaar en terug te bekijken zo weten ook jullie waar ook wij hier mee bezig zijn
groeten uit belgie en vooral welkom thuis
DOE ALVAST ZO VERDER vanwege jean marie vandendriessche voorzitter therese christelle en heel het kindia team uit belgie......namaste..... -
03 Februari 2008 - 11:08
Dj:
Hallo lieve Miekje, wat kan ik zeggen... woorden schieten tekort!
Ik weet wat je voelt, het is zo bijzonder en zo intens en zo heftig!
Hoezeer jij het ook allemaal mist, troost je met de gedachte dat er een aantal kids in India met een brede glimlach op hun gezicht in slaap valt.... omdat ze aan jou denken....
Veel liefs en een stevige knuffel!
xdjx -
03 Februari 2008 - 12:15
Janny:
Lieve Annemiek,
Ieder afscheid doet pijn, maar zonder afscheid ook niet de blijdschap van het weerzien!
Ik snap heel goed hoe jij je voelt. Hoe zie ik de kinderen over een tijdje terug, zie ik ze überhaupt nog terug? De een zal vooruitgaan, de ander alleen maar achteruit, en dat laatste is heel moeilijk, want je wilt dat ze allemaal vooruitgaan. Zo'n kind zou je stiekem mee willen smokkelen in het vliegtuig en dan hopen dat de dokters hier in ieder geval de ziekte kunnen stoppen. Maar hoe erg ook, sommige ziektes kunnen we niet aan, niet in India en ook niet hier in Nederland.
En Annemiek, je hebt ze niet in de steek gelaten, want juist hier doe je ook heel veel voor ze.
Ga door met je goede werk en je creërt een wereldwijde keten van warmte en liefde!
Liefs, tante Janny -
03 Februari 2008 - 13:27
Hans En Sonja:
Een mooi en ontroerend slot van een mooie reis. Het staat ons nog allemaal te wachten, het afscheid nemen en het weer aan het werk moeten in Ned. We zijn vandaag aangekomen in Varkala. een relaxed sfeertje met bijzondere mensen kunnen we wel zeggen. Poi vareen! -
06 Februari 2008 - 03:03
Jan:
India betoverd. Jij bent betoverd, maar kan ook de realiteit behouden. Wat is belangrijk en waar ben je belangrijk? Alleen jij kunt daar het antwoord op vinden, Janee, die keuze is er altijd, alleen zul je nooit weten of de keuze die je maakt de beste keuze is, maar je kunt wel tevreden en berusten in de keuze. Ja toch, of nee? -
07 Februari 2008 - 13:20
Saskia:
Hoi annemieke,
Wat een terugreis... ik had het al kort gehoord van Jaja en Hans en Sonja maar... pfff ik zou ook bekaf zijn. Ik ga nu definitief naar JET, (ik hoop niet dat ik je nu jaloers maak) maar ik hoop dat ik misschien een beetje van jou goede werk daar kan overnemen. Wanneer ik precies ga is nog niet duidelijk, maar het zal begin maart zijn. Dus mocht je nog leuke idee"en hebben om te organiseren of iets anders, ik hoor het graag. Veel succes met geld inzamelen en natuurlijk met je werk.
liefs Saskia -
08 Februari 2008 - 14:21
Rajo From JET:
mieke, how are you ? we are missing you da,till i have problem in the internet so we couldnot chat and see you tomorrow, children are want to see you but we have to wait . as soon as i get Internet connection i will call you. convey my regards and wishes to your friends and family doei! doei! -
07 Maart 2008 - 20:50
Dj:
Hoi Lief, jij mist India, ik mis jouw verhalen....
Wat is het hier stil...
Liefs, xdjx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
