We can see you, akka!!!

Een feestje in India en wel mijn eigen verjaardag! Afgelopen zondag werd ik alweer een jaartje ouder en dat wilden mijn Indiase vrienden Raja en Josephine van het project JET, het project voor lichamelijk gehandicapte kinderen, niet ongemerkt voorbij laten gaan.
Een paar weken terug heeft Raja een webcam gekregen, waardoor live contact met het project nu mogelijk is. Vorige week hebben we dit voor het eerst getest en de kinderen vonden het maar wat vreemd om mij via de computer aan de andere kant van de wereld te zien. “We can see you, akka!!!” (De kinderen noemen mij ‘akka’, wat ‘zus’ betekent.)
Zondag kon ik dus mijn feestje in India ‘bijwonen’. En dat was prachtig! Na een aantal netwerkproblemen en stroomstoringen, kwamen de kids één voor één zwaaiend in beeld. De kleine ruimte waarin ze leven, hadden ze mooi met ballonnen en slingers versierd. Er werd gezongen en ieder kind kreeg een stukje taart.
Daarna mocht mijn nichtje Willemijn chatten met Mala. Al een tijdje probeer ik voor alle kinderen van JET een penvriendje of -vriendinnetje in Nederland te vinden. Willemijn schrijft sinds kort met Mala. Mala is 13 jaar en woont op JET. Zelf vertelt ze:
’Iedereen haatte me omdat ik met een handicap geboren ben. Ik mis mijn linkerhand. Zelfs mijn vader had een hekel aan me en heeft me verlaten toen ik 2 jaar was. Eén keer per jaar ga ik naar huis om mijn moeder te bezoeken. Ik werd niet goed door mijn moeder verzorgd doordat ze erg arm is en mijn familie behandelde me slecht. Toen ik 6 jaar was, mocht ik op JET komen wonen en nu zit ik in de 8e standard. Ik krijg nu 3 maaltijden per dag, heb kleren om te dragen, vrienden die van me houden, gratis scholing en een veilige plek om te slapen. Omdat zelfs mijn eigen familie niet van mij houdt, ben ik erg verrast dat Willemijn uit Nederland mijn vriendinnetje wil zijn.’
Het is voor Mala heel speciaal om een penvriendinnetje te hebben. Nog nooit heeft ze iets van zichzelf gehad en de brieven van Willemijn zijn voor haar dan ook heel waardevol. Mala straalde toen ze via de webcam met Willemijn kon praten. Haar woorden werden door Raja vertaald en Willemijn reageerde in het Engels. Ruim een uur hebben de meiden met elkaar gekletst. En dat was prachtig om te zien!
Het kost zo weinig moeite en voor de kinderen is het zoveel waard. Ik zie dat het ze een beetje eigenwaarde en zelfvertrouwen teruggeeft.

Mocht je ook kinderen in Nederland kennen die graag met een kindje in India wil schrijven, laat het me dan weten, want er zijn nog kinderen genoeg op de projecten die allemaal een schrijfmaatje verdienen!