Visum

Zo langzaamaan werd het tijd om mijn visum te gaan regelen. Dus mijn laatste vrije uren opgeofferd en samen met Anne een dagje Den Haag gepland. Zo’n visum gaat in op de dag dat je m regelt en is dan een halfjaar geldig. Daar ik 2 maanden ga, kan ik m dus nu al regelen. Het kan maar vast gebeurd zijn!
Tussen 10 en 12 uur is het visumbureau van de Indiase Ambassade in Den Haag geopend. Er staat meestal een lange rij en dus vertrekken we vroeg. Zonder files onderweg komen we om 10.10 uur aan bij de ambassade. Nadat we een mooi parkeerplekje hebben bemachtigd, is het zaak zo snel mogelijk een nummertje te trekken in het visumbureau. Nummer 44…… een blik op de teller vertelt ons dat ze bij nummer 10 zijn. Oei, dat zal toch even wachten worden, daar er natuurlijk maar 1 loket open is en deze Indiër natuurlijk alles op zijn dooie gemak doet.
Het is redelijk mooi weer, in ieder geval droog, dus we ploffen buiten op een muurtje tussen de andere wachtenden neer. Reuze gezellig, want iedereen zit daar natuurlijk met hetzelfde doel: een visum voor India.
Na 10 minuten ga ik eens kijken hoeveel mensen er intussen aan de beurt zijn geweest. De teller staat op 13. Een snel rekensommetje: 3 mensen per 10 minuten, = 18 mensen per uur, dat betekent nog een kleine 2 uur wachten! Ach wat geeft het………we hebben geen haast, maar willen graag wel nog wat van Den Haag zien vanmiddag! En daar we weer om 15.30 uur terug moeten zijn op het visumbureau om het visum op te halen, is het toch wel wenselijk dat die Indiase meneer achter de balie een beetje efficiënter gaat werken. Maar efficiënt en India is meestal niet zo’n gebruikelijk combinatie!
Dus we wachten…en wachten…lopen op en neer naar de teller…buurten wat… wachten……en wachten. Om kwart over elf komt er een aardig stelletje naast ons op het muurtje zitten. Ze hebben net een nummertje getrokken en vragen zich af of ze voor 12 uur nog wel aan de beurt zullen komen. Want de kans dat het loket om 12 uur sluit en de nog wachtenden maandag terug laat komen is altijd aanwezig. Je weet het nooit welke kant het op kan gaan! Het stelletje is uit België naar Den Haag komen rijden en geeft de moed om nog aan de beurt te komen op als ze horen dat wij nummer 44 hebben, er nog 15 wachtenden voor ons zijn en zij nummer 89 hebben. Terwijl ze toch maar alvast de aanvraagformulieren invullen, loopt Anne naar de auto om haar jasje te halen. Met een big smile komt ze even later terug met nummertje 41 in haar hand. Gekregen van een meneer die het wachten waarschijnlijk beu was. Mooi, wij dus 3 plekken naar voren en ons nummertje 44 geven we aan het stelletje naast ons die natuurlijk helemaal blij zijn om van plaats 89 naar plaats 44 op te schuiven!
Rond 11.30 uur zijn er nog een paar mensen voor ons en gaan we alvast binnen bij het loket staan. Meneer nummertje 38 is aan de beurt, op de teller staat echter nummer 39. Oeps, de Indier achter het loket heeft per ongeluk zojuist twee keer op het knopje van de teller gedrukt. Meneer 38 is klaar, Indier drukt op de knop, teller staat op 40, meneer 39 en mevrouw 40 melden zich tegelijk bij het loket. Verwarring alom:
- mevrouw 40: 'ik heb nummertje 40'
- meneer 39: 'maar ik heb nummer 39 en ben nog niet aan de beurt geweest'
- andere wachtenden: 'dat klopt, u heeft net per ongeluk twee maal op de knop gedrukt'
- Indier op boze toon (doet net of ie die laatste opmerking niet gehoord heeft): 'meneer 39, u moet beter op de teller letten, want u was zojuist aan de beurt, nu staat de teller op 40'
- meneer 39: 'ja maar u heeft zojuist per ongeluk 2 maal gedrukt, waardoor er terwijl u meneer 38 hielp al nummer 39 op de teller stond. Ik sta hier al een half uur die teller in de gaten te houden!'
- Indier: 'u had de teller in de gaten moeten houden, nu is mevrouw 40 aan de beurt'
- mevrouw 40: 'helpt u eerst deze meneer maar, ik wacht wel even'
- Indier: 'geen ruzie, geen ruzie' (ruzie, ruzie, er maakt helemaal niemand ruzie!), 'mevrouw 40 is aan de beurt'
- mevrouw 40: 'maar ik wacht wel even hoor, geen probleem'
- Indier: 'nee, ik wil geen ruzie' (niemand heeft er ruzie!), 'dus u bent aan de beurt, had meneer 39 maar beter op moeten letten'

Meneer 39 is bekend met de Indiase cultuur, lacht om de situatie en doet een stapje achteruit zodat mevrouw 40 erbij kan.
Na 5 minuten is deze mevrouw klaar en stapt meneer 39 naar voren. Ik houd ondertussen in de gaten of de Indier niet weer op het knopje gaat drukken zodat mijn nummer op de teller verschijnt. Ja hoor, hij drukt dus wel op de knop. Ik schiet naar voren en zeg hem dat hij nu weer op de knop drukt, terwijl meneer 39 nog geholpen moet worden. De Indier kijkt mij sullig aan, knikt een keer en helpt meneer 39.
Meneer 39 is klaar. Ik ben aan de beurt en zeg nogmaals dat hij nou niet weer op die knop moet drukken. Hij glimlacht en zegt: 'just a minute please'. Vervolgens loopt hij achter een kantoortje in en begint op zijn gemak wat papierwerk door te bladeren. 1 minuut…… 2 minuten……5 minuten……hij blijft weg………mevrouw achter loket 2 die gegevens in de computer zit te typen reageert nergens op…… 10 minuten later komt meneer terug, gaat zitten EN DUWT OP DE KNOP VAN DE TELLER: NUMMER 42!!!!
Snapt ie het nou echt niet? Nou ja, ik besluit er maar niets meer van te zeggen, want ik wil nu onderhand wel weg hier! Ik geef hem mijn paspoort, het aanvraagformulier en 2 pasfoto’s en 30 seconden later staan we buiten.
Het is ondertussen 12.15 uur en we gaan snel naar de tramhalte zodat we naar het centrum van Den Haag kunnen. Na 10 minuten komt het stelletje van ons oude nummer 44 langs gereden en blij vertellen ze ons dat ook zij vanmiddag nog het visum op kunnen komen halen.

Eind goed, al goed, dus…………en wat voelen we ons al weer een beetje meer in de Indiase sferen!